All Chapters of โซ่ผูกรัก: Chapter 31 - Chapter 40

เอิงเอย..."นังเอย แกอัดเสียงฉันไว้อย่างงั้นเหรอห๊ะ!!!""ใช่เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากให้คลิปเสียงนี้ถึงตำรวจเธอก็ห้ามเข้าใกล้ลูกฉันหรือทำอะไรลูกฉันเป็นอันขาดเพราะฉันจะไม่เอาเธอไว้แน่""แกกล้าขู่ฉันเหรอห๊ะนังเอย""ฉันไม่ได้ขู่แต่ถ้าเธอไม่เชื่อก็ลองดู อ่ออีกเรื่องนึงที่ฉันจะบอกให้เธอรู้เอาไว้ก็คือฉันกับธีร์เราไม่ได้เป็นอะไรกันเราทำหน้าที่พ่อกับแม่เท่านั้นเพราะเขาไม่เคยจริงจังกับใครถ้าเธอคิดว่าถ้าได้คบกับเขาแล้วเอาเขาอยู่ก็ลองดูแต่เธอห้ามมายุ่งกับลูกของฉันเด็ดขาด เมื่อก่อนฉันอาจจะยอมเธอกับแม่ของเธอแต่ตอนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องยอมฉันจะปกป้องลูกของฉันด้วยชีวิตของฉัน" ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเพราะลูกคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของฉันได้เป็นอันขาด ฉันหวังว่าสายพินคงจะไม่กลัาทำอะไรเพราะฉันได้บันทึกคำพูดของเธอเอาไว้หมดแล้ว และในขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่รถของพี่หมอที่จอดอยู่อีกชั้นหนึ่ง จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเร่งเครื่องยนต์ดังมาจากข้างหลังพอฉันหันไปปรากฏว่าเป็นเสียงเร่งเครื่องของรถยนต์สีขาวคันนึงฉันมองเข้าไปในรถคนขับรถคันนั้นก็คือสายพินมือเธอจับพวงมาลัยแน่นมองตรงมาที่ฉันด้วย

หนึ่งเดือนต่อมา...ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วตอนนี้อาการของเอยดีขึ้นมากจากโอกาสรอดแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ตอนนี้รอแค่เธอฟื้นเท่านั้น ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมเข้าวัดทำบุญทุกเช้าจากคนที่ไม่เคยเข้าวัดไม่เคยรู้เลยว่าเวลาที่เราเข้าวัดต้องเตรียมอะไรไปบ้างแต่มาตอนนี้ผมจัดเตรียมของเองหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือแม้แต่ดอกไม้ธูปเทียมเครื่องสังฆทานผมก็จัดการเองหมดผมทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรขอพรพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ขอให้ท่านช่วยให้เอยมีโอกาสรอดและขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมและไม่รู้ว่าเพราะบุญกุศลที่ผมเฝ้าทำมาตลอดหนึ่งเดือนหรือเปล่าตอนนี้เอยย้ายจากห้องปลอดเชื้อมาอยู่ห้องพักฟื้นแล้วคุณหมอยังบอกว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อที่อาการของเอยดีขึ้นทุกวันราวปาฏิหารย์ ผมขอให้ทางโรงพยาบาลหาห้องพิเศษที่สามารถให้ญาติมาเฝ้าได้ทีละหลายๆคนผมมานอนเฝ้าเธอทุกวันส่วนน้องอุ่นผมกับย่าไม่สามารถปิดบังแกได้นานตอนนี้แกรู้แค่ว่าแม่ไม่สบายกำลังนอนหลับอยู่ บาดแผลตามร่างกายของเอยถ้ามองด้วยตาเปล่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ที่หมอเคยพูดไว้ว่าขาของเอยได้รับแรงกระแทกอาจจะทำให้เดินไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะพิการตลอดชีวิตเธอ

ธีร์.....พอผมปิดตาและให้ดื่มไวน์จนหมดแก้วผมก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องนอนช้าๆก่อนที่จะให้ผุ้ชายสามคนที่คนของผมจ้างมาให้เข้าไปในห้องโดยที่ให้สลับกันถือกล้องเพื่อบันทึกภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า"เอาทีละคนอย่ารุมพร้อมกันเดี๋ยวจะสงสัยอ่อและห้ามพูดอะไรเวียนกันเอาจนกว่านังนี่จะหมดแรงแต่อาจจะนานหน่อยเพราะโดนยาไปเยอะพอสมควร""ได้ครับ"หนึ่งชั่วโมงต่อมา..ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ"อ๊ายยยพีธีร์ขาทำไมรุนแรงจัง อ๊ายยยยยยยย อ๊ายยยย อู้ยยยยยยย "ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ"พี่ธีร์ ปล่อยในเลยนะคะ""พี่ธีร์พินอยากกินน้ำพี่ธีร์""พี่ธีร์พินอยากขย่มแท่งร้อนๆของพี่ธีร์จังค่ะ"ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก "พี่ธีร์ขาทำไมพี่อึดได้ขนาดนี้พินเจ็บไปหมดแล้วนะคะ""พี่ธีร์ขา พินไม่ไหว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"กว่าสี่ชั่วโมงที่ผมนั่งฟังเสียงร้องครวญครางของคนในห้องที่อยู่กันถึงสี่คนแต่เสียงที่ได้มีแค่เสียงของผู้หญฺิงร่านแค่คนเดียวหึแม่งโคตรอึด จนตอนนี้ทุกอย่างเงียบลง สักพักผู้ชายทั้งสามคนก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกล้องวีดีโอ"นี่ครับชัดเจนทั้งภาพทั้งเสียง""ขอบใจพวกนายมากไว้คราวหน้าจะจ้างมาอีก ส่วนนี่ค่าจ้างพว

ธีร์....."สรุปฉันทั้งความจำเสื่อมทั้งยังพิการเดินไม่ได้เหรอคะ" น้ำเสียงปนเศร้าที่ฟังคนฟังอย่างผมฟังแล้วสงสารเธอจับใจ"แค่ตอนนี้เท่านั้นเอย เอยอย่าคิดมากเลยนะสักวันเอยจะต้องกลับมาเดินได้และจำทุกอย่างได้เหมือนเดิม""แล้วถ้าไม่มีวันนั้นล่ะคะถ้าฉันยังจำอะไรไม่ได้เลยและเดินไม่ได้ตลอดชีวิต""ธีร์จะดูแลเอยเองไม่ต้องห่วงนะธีร์พร้อมจะดูแลเอยไปตลอดชีวิตเลย" ผมพูดออกมาจากใจของผมถึงเธอจะต้องพอการเดินไม่ได้ผมก็จะดูแลเธอจะไม่ทอดทิ้งเธอไปไหนอีกผมสัญญาว่าจะดูแลผู้หญิงคนนี้ตลอดไป"ดูแลตลอดชีวิตเหรอคะแล้วเราสองเป็นอะไรกันคะคุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย คือที่ฉันถามก็เพราะว่าเมื่อกี๊ผู้ชายที่ชื่อดนัยบอกว่าเขาเป็นคู่หมั้นฉัน ฉันก็เลยไม่เข้าใจว่าตกลงแล้วเราสองคนเป็นอะไรกัน""คือ..." ผมไม่อยากปิดบังความจริงกับเอยผมต้องการให้เธอรู้ความจริงทุกอย่างแม้ว่าความจริงจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอกับผมเจ็บปวดแต่ผมก็ต้องพูด และหลังจากที่ผมเล่าเรื่องราวระหว่างเราให้เอยได้รับรู้เธอมีสีหน้านิ่งเฉยมากมากจนผมกลัวว่าเธอจะเกลียดผม"ทำไมคุณถึงบอกความจริงกับฉันคะ""เพราะธีร์ไม่อยากปิดบังทุกอย่างกับเอยยังไงล่ะ""แม้ว่าความจริงจะทำให

เอิงเอย....หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นวางสายไปฉันก็นั่งตัดสินใจอยู่สักพักว่าจะโทรหาธีร์ดีไหมในขณะที่สมองกำลังคิดว่าจะโทรดีไม่โทรดีแต่มือของฉันมันดันกดโทรหาธีร์โดยไม่รู้ตัว ฉันรอสักพักเขาก็รับสาย"ว่าไงครับเมียของธีร์" น้ำเสียงสดใสของเขาตอนที่รับสายของฉันมันก็ทำให้ฉันไม่กล้าถามหรือพูดอะไรเพราะกำลังกลัว กลัวคำตอบที่จะได้รับ".........." "มีอะไรหรือเปล่าทำไมเงียบล่ะหื้มม""เอ่อคือตอนนี้ธีร์ทำอะไรอยู่เหรอ""ทำงานครับ อีกเดี๋ยวก็จะออกไปทานข้าวแล้วล่ะเพราะช่วงบ่ายต้องเข้าห้องประชุมว่าแต่เอยมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าคิดถึงธีร์จนทนไม่ไหวอยากได้ยินเสียง" ใช่ฉันคิดถึงเขาคิดถึงคำพูดของผู้หญิงที่ชื่อสายพินนั่นด้วย ฉันไม่รู้ว่าจะถามเขาดีไหมถึงเรื่องที่ฟังมา "คือว่าเอยมีเรื่องจะถะ...." ฉันถามยังไม่ทันจบประโยคก็ได้ยินเสียงแทรกเข้ามาในสาย เสียงนั้นฉันจำได้เป็นอย่างดีเพราะมันคือเสียงของผู้หญิงที่ชื่อสายพินที่เพิงโทรมาหาฉันก่อนหน้านี้ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้เสียงคนเรามันอาจจะคล้ายกันฉันพยายามคิดในแง่ดีแต่.....(พี่ธีร์ขาพักเที่ยงแล้วไปหาอะไรทานกันดีกว่าค่ะพินหิวแล้ว) พินหิวแล้ว??ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ฉันไม่รู้จ