All Chapters of โซ่ผูกรัก: Chapter 41 - Chapter 50

เอิงเอย...."เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนนั้นพ่อของเอยจับได้ว่าแม่เลี้ยงของเอยซึ่งก็คือแม่ของสายพินเป็นชู้กับผู้จัดการโรงงานที่พ่อของเอยทำงานอยู่และเป็นมานานหลายปีแล้วด้วยและยิ่งไปกว่านั้นก็คือสายพินจริงๆแล้วไม่ใช่ลูกของพ่อเอยแต่เป็นลูกของผู้จัดการโรงงานคนนั้นพอพ่อของเอยรู้เรื่องพ่อของเอยก็เลยไปเคลียร์กับผู้ชายคนนั้นแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมรับพ่อของเอยก็คงจะโมโหก็เลยทะเลาะชกต่อยกันแต่ไม่รู้ทะเลาะกันยังไงทำให้พ่อของเอยพลัดตกลงมาจากที่สูงจนทำให้พิการและพอพ่อของเอยพิการแม่เลี้ยงของเอยก็รีบพาสายพินหนีเข้ากรุงเทพโดยทิ้งพ่อของเอยไว้คนเดียวตามลำพังไม่เคยคิดที่จะดูแลเลย แต่สิ่งที่ตาธีร์รับรู้มามันไม่ได้มีแค่นี้ คนของตาธีร์ถามชาวบ้านระแวกนั้นเกี่ยวกับเอยพวกเขาพูดเป็นเหมือนกันหมดว่าเมื่ก่อนตอนที่เอยยังอยู่ที่นั่นเอยโดนสองแม่ลูกคู่นั้นกลั่นแกล้ง ด่าทอ ทุบตีทำร้ายกดขี่ข่มเหงให้ใช้งานยิ่งกว่าทาส เพราะแบบนี้ตาธีร์ถึงโกรธและเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากเพราะพวกนั้นไม่เคบรู้สึกผิดหรือสำนึกในสิ่งที่เคยทำกับเอยเลยสักครั้ง ถ้าตาธีร์จะผิดก็คงจะผิดที่รักเอยมากเกินไป รักมากก็โกรธมากแค้นมาก ถ้าเอยจะไม่ให้อภัยตาธีร์เพราะเรื่

เช้าวันต่อมา...ธีร์...ผมเอื้อมมือไปควานหาคนที่นอนกอดทั้งคืนแต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ผมเอี้ยวตัวมองดูเวลาที่มือถือตอนนี้มันเพิ่งจะหกโมงเช้าเองเอยทำไมตึ่นเช้าจังหรือว่าเธออยู่ในห้องน้ำ ผมไม่รอช้าลุกออกจากที่นอนไปดูแต่ก็ไม่มีผมรีบเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อตามหาเอยด้วยความเป็นห่วง"เห็นคุณเอยมั้ย" ผมถามแม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะหาอาหารเช้ากันอยู่"คุณเอย..เข้าไปในสวนค่ะ""แล้วมีใครตามไปดูหรือเปล่า""เอ่อ คุณเอยบอกว่าไม่ต้องตามพวกเราก็เลยไม่ได้ตามไปค่ะ" ผมรู้สึกไม่พอใจกับคำตอบเพราะผมบอกอยู่ตลอดว่าให้ดูแลเอยอย่าให้คลาดสายตา ผมเดินหัวเสียออกมาจากบ้านแล้วตรงไปในสวนทันที"โอ๊ย" เสียงของเอยทำให้ผมรีบเร่งฝีเท้าจนมาเจอเธอล้มอยู่ที่พื้นและกำลังพยายามจะลุกขึ้นยืนโดยจับราวเหล็กที่เอาไว้สำหรับการทำกายภาพบำบัดผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นมาแล้วอุ้มมานั่งที่เก้าอี้ ผมมองหน้าเอยที่มีเหงื่อเต็มใบหน้าไหนจะมือของเธอที่แดงทั้งสองข้าง"ตื่นมาทำทำไมแต่เช้าทำไมไม่รอพี่พยาบาลมาก่อน""ก็เอยอยากเดินได้เร็วๆเอยจะได้ไม่ต้องเป็นภาระของธีร์อีก""คิดแบบนี้แปลว่าต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่ไหม""ไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแล่ะก็แค่อยาก

ธีร์....."วันนี้ฉันไม่อยากไปฉันจะรีบกลับไปหาเมีย...แล้วอีกอย่างนึงนะเธออย่าใช้คำว่าเราเพราะฉันไม่ได้ไปกับเธอแค่สองคน" ที่ผมพูดแบบนี้เพราะซินดี้เริ่มทำตัวไม่โอเค ทั้งที่ตอนแรกเธอแค่บอกว่าอยากจะมาขอร่วมหุ้นกับบริษัทผมก็เห็นว่าเธอเป็นเพื่อนก็เลยตอบตกลงไปเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะเธอมาแนวเพื่อนจริงๆส่วนเรื่องลูกเมียผมก็บอกกับซินดี้ไปแล้วด้วยตั้งแต่แรกเพราะไม่อยากมีปัญหาตามมาทีหลังซินดี้ก็บอกเธอไม่ได้คิดอะไรกับผมเป็นแค่เพื่อนจริงๆผมก็เลยสบายใจส่วนเรื่องไลน์ที่จริงผมไม่ได้ให้แต่เธอบอกจะติดต่อแค่เรื่องงานเท่านั้นผมก็ให้ไปเพราะถึงยังไงก็เป็นหุ้นส่วนกันผมคิดแบบนี้จริงๆ และข้อความที่ส่งมาก็มีแค่ข้อความเดียวคือเมื่อวานซึ่งเป็นข้อความที่เอยกดอ่านซึ่งตอนนี้ผมบล็อกไปแล้วเรียบร้อยเพราะไม่รู้ว่าซินดี้จะส่งอะไรมาอีก ส่วนเรื่องรูปอาหารทีซินดี้ลงไอจีเธอก็บอกผมแล้วว่าขอลงได้ไหมเพราะหน้าตาอาหารมันสวยงามน่าทานผมก็คิดว่ามันไม่ได้มีอะไรก็อนุญาติแล้วพอดีกับที่ผมกำลังลงรูปลูกที่ผมเพิ่งถ่ายเมื่อเช้าลงไอจีก็เลยกดถูกใจให้แค่นั่นเองเพราะผมก็กดถูกใจให้เพื่อนทุกคนที่มีแจ้งเตือนเข้ามาแต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิเพราะแค

ธีร์....."ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไปฉันไล่พวกเธอออกหมดแน่!!!" ผมพูดด้วยความโมโหที่ถามอะไรใครก็ไม่มีใครรู้ใครเห็นเมียผมจะหายไปไหนได้ยังไงวะเธอยังเดินไม่ได้ ต้องมีใครลักพาตัวเธอไปแน่ๆ แม้ความเป็นไปได้มันแทบจะเป็นศูนย์เพราะบ้านมีระบบรักษาความปลอดภัยสูง แต่ตอนนี้คิดอะไรได้ผมคิดไปในทางที่ไม่ดีเอาไว้ก่อน ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นทั้งหัวหงอกหัวดำจะไล่ออกไปให้หมด"ธีร์!!!" เสียงที่ได้ยินเหมือนเสียงสวรรค์เพราะมันคือเสียงของเมียผมเองพอหันไปก็ใช่จริงๆด้วย" เอย!! เอยหายไหนมาธีร์ตามหาทั่วบ้านเลยรู้หรือเปล่า ธีร์แทบจะบ้าตายอยู่แล้วนึกว่ามีใครมาลักพาตัวไป" ผมวิ่งเข้าไปสวมกอดเอยทันทีที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า เธอไม่ได้หายไปไหนไม่ได้มีใครลักพาตัวเธอไป แม่งผมโคตรดีใจที่เห็นเธออยู่ตรงนี้ แม้ว่าเธอจะหายไปไม่ถึงชั่วโมงแต่ก็ทำให้ผมคลั่งจนแทบบ้า แต่เอ๊ะ...เธอยืนอยู่ตรงหน้าของผม?? เธอยืนได้ยังไง พอสติสะตังมาอยู่กับเนื้อกับตัวผมก็ก้มมองไปที่ขาของเอยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่"เอย นี่เอยยืนได้แล้วเหรอ""อื้มมม แต่ไม่ใช่แค่ยืนนะเอยเดินได้แล้วด้วย^^".................................เอิงเอย...ส

ธีร์......"ปล่อยให้กลับก็โง่แล้วมั้ยครับ" "ว๊ายยยย"เอยร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อผมอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวแล้วพาที่ไปเตียง ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือและทะนุถนอมแล้วก้าวขาขึ้นเตียงตามลงไปทาบทับตัวเธอเอาไว้ไม่ยอมให้เธอกลับห้องเด็ดขาด นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันในความรู้สึกแบบนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาเป็นปีเราจะนอนห้องเดียวกันทุกคืนแต่เราก็ทำได้แค่กอดกันจูบกันเท่านั้นไม่เคยมีอะไรมากไปกว่านั้นแต่มาตอนนี้.......ผมยิ้มให้กับคนใต้ร่างแล้วมองลึกเข้าไปในแววตาคู่สวยคู่นี้ยังคงมีแต่ผมแค่ผมคนเดียว แววตาของเอยที่ผมรับรู้มาตลอดแววตาที่เต็มไปด้วยความรักผมเพิ่งรู้ซึ้งว่ามันมีค่ามากแค่ไหนก็ในวันที่ผมสูญเสียเธอไป ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ผมไม่ชอบให้ตัวเองอ่อนแอกับผู้หญิงคนไหนแต่ผมยอมที่จะอ่อนแอให้แค่กับเธอเท่านั้น ยอมร้องไห้ให้เธอเห็นแค่เพียงคนเดียวเพราะผมรักเธอมาก มากที่สุดจุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ผมกดจูบลงไปทั่วใบหน้าสวยของเมีย เมียที่ผมไม่ได้เอามาหลายปี"รักนะครับ^^"เอยยิ้มเมื่อผมบอกรักเธอ เอยโอบรอบคอผมแล้วโน้มใบหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเธอจุบที่ริมฝีปากของผมก่อนจะผละออกแล้วพูดค