Lahat ng Kabanata ng โซ่ผูกรัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

เอิงเอย..."เอยขอโทษด้วยนะคะแม่ที่เอยไม่สามารถทำตามความฝันของแม่ได้ เอยคงไม่ได้เรียนต่อแล้ว แม่อย่าโกรธเอยเลยนะคะ" ฉันนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนอนมองรูปแม่ที่เหลือเพียงใบเดียวอย่างรู้สึกผิด แต่ในขณะที่ฉันกำลังท้อแท้สิ้นหวังที่จะได้เรียนต่อก็เหมือนกับมีพระมาโปรดเหมือนสวรรค์เห็นใจฉัน ในวันต่อมาขณะที่ฉันกำลังกวาดใบไม้รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านคุณครูที่ปรึกษาของฉันได้มาแจ้งข่าวดีกับฉันถึงที่บ้านว่าทางโรงเรียนได้ส่งเอกสารการเรียนของฉันตั้งแต่มอหนึ่งจนถึงมอหกไปให้กับทางมหาลัยในกรุงเทพหลายแห่งเผื่อว่าจะมีสักแห่งที่รับฉันเป็นนักเรียนทุนจนกระทั่งทางโรงเรียนได้รับหนังสือตอบรับจากมหาลัยซึ่งเป็นมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศว่าฉันเป็นผู้โชคดีเพียงหนึ่งเดียวที่ได้รับทุนเรียนฟรีจนกว่าจะจบหลักสูตร ตอนนั้นฉันทั้งดีใจทั้งสับสนเพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ไปเรียนไหมเนื่องจากว่าน้าพรพรรณได้พาฉันไปหาผู้จัดการโรงงานและเขาก็รับฉันเข้าทำงานเรียบร้อยแล้วด้วย ฉันจะทำยังไงดีจะเลือกอนาคตของตัวเองหรือของน้องสาว"แกไปบอกกับนังครูจอมจุ้นของแกเลยนะนังเอยว่าแกขอสละสิทธิ์ที่จะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ยอมให้แกไปเรี

เอิงเอย....วันต่อมาฉันตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปหางานทำ ฉันเริ่มต้นหาจากในซอยที่ฉันพักเผื่อโชคดีจะได้ไม่ต้องเสียเงินนั่งรถไปทำงานไกลๆ รับสมัครพนักงานจัดดอกไม้ฉันอ่านป้ายรับสมัครงานที่ติดอยู่ตรงกระจกหน้าร้านขายดอกไม้ซึ่งอยู่ตรงข้ามอีกฟากหนึ่งของถนนเป็นร้านที่หรูหราพอสมควร แต่ฉันไม่มีประสบการณ์นี่สิเขาจะรับฉันไหม ถามว่าฉันเคยจัดดอกไม้ไหมก็เคยมาบ้างเพราะเวลาที่โรงเรียนมีงานประจำปีหรืองานอะไรก็ตามแต่ฉันจะไปช่วยคุณครูจัดดอกไม้ทุกงานแต่นั่นมันเป็นการจัดดอกไม้ในโรงเรียนจัดแบบเด็กนักเรียนจัดแต่นี่เป็นร้านใหญ่โตเขาจะรับหรือเปล่า แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ ฉันรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเดินข้ามถนนเพื่อเข้าไปสมัครงาน และด้วยความเร่งรีบไม่มองทางทำให้....ปิ้นนนนนนนนนนนนนนน "กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องอยู่ตรงกลางถนนเมื่อจู่ๆก็มีรถยนต์สีดำคันหรูคันนึงขับมาด้วยความเร็วเหมือนจะชนฉันด้วยความที่ฉันตกใจทำให้ฉันหยุดยิ่งอยู่กับที่ขาไม่กล้าที่จะขยับไปไหนฉันหลับตาแน่นคิดว่าไม่รอดแน่ฉันต้องถูกรถชนแน่ๆเอี๊ยดดดดดดดดดดดดด ปึ้ง!!!!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับคำพูดหยาบคาย"แม่งเอ้ยยยเดินยังไงไม่ดูรถวะ!!!! อยากตายรึไงห๊ะ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...ในขณะที่ฉันกำลังนั่งรออาจารย์เข้าสอนธีร์ก็เดินเข้ามาในห้อง การปรากฏตัวของเขามักจะเป็นจุดสนใจของคนทั้งห้องเสมอโดยเฉพาะนักศึกษาหญิง เขาใช่สายตามองหาอะไรสักอย่างหรือมองหาใครสักคนซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจจนกระทั่งเราสองคนสบตากันโดยบังเอิญฉันก็รีบก้มหน้าเพื่อหลบสายตาเพราะไม่ชอบเห็นสายตาเย็นชาดูถูกที่เขาชอบใช้มองฉัน คือแต่วันนั้นที่ฉันเห็นเขายืนจูบอยู่กับดาวคณะอักษรฉันก็ไม่เห็นเขามาเรียนเลยจนกระทั่งวันนี้ จากนั้นเสียงฝีเท้าของเขาก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัยและไม่เข้าใจว่าเขามายืนตรงนี้ทำไมซึ่งมันก็ทำให้คนในห้องมองตามพอเห็นว่าเขาเดินมาหาฉันผู้หญิงกลุ่มนั้นที่เคยดูถูกฉันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันก็หันมากันทั้งกลุ่มและทำท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่ฉันรู้เพราะพวกเธอนั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าฉันยังไงล่ะอยากจะบอกว่าตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่พวกเธอจะคอยพูดจากระแนะกระแหนดูถูกฉันตลอดเวลาและป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นนักศึกษาที่มาขอทุนเรียนฟรีมีหลายคนที่มองฉันด้วยสายตาดูถูกดูแคลนบางคนก็ไม่ได้ใส่ใจ ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจอะไรใครจะว

เอิงเอย...กว่าฉันจะเก็บเศษซากทุกอย่างภายในห้องจนมันสะอาดเหมือนไม่เคยเละเทะมาก่อนก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงโดยที่เจ้าของห้องยังไม่ตื่นคือฉันไม่ได้มาแค่สองวันเท่านั้นสภาพห้องแทบดูไม่ได้ หลังจากนั้นฉันก็เดินไปที่ครัวเพื่อลงมือทำอาหารค่ำให้เขาทาน ฉันเป็นแฟนหลอกๆของเขามาเกือบสี่ปีฉันก็เลยรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร วันนี้ฉันทำผัดไทยวุ้นเส้นกุ้งสดกับต้มจืดแตงกวายัดไส้ให้เขาทานเพราะได้ยินเขาบ่นที่มหาลัยว่าอยากกินผัดไทยที่มันอร่อยๆเพราะเขาไปสั่งในโรงอาหารมากินแล้วมันไม่อร่อยเขากินไปได้ไม่ถึงคำก็คายทิ้งทันที และในขณะที่ฉันกำลังยืนทำอาหารอยู่ก็มีคนโทรเข้ามาพอดีเป็นพี่มานพพี่ข้างบ้านที่เขาอาสามาช่วยดูแลพ่อให้ฉันรีบกดรับสายทันทีโดยการเปิดสปีกเกอร์โฟนเพราะคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับพ่อ"พี่นพมีอะไรหรือเปล่าคะพ่อเอยเป็นอะไรไม่สบายรึเปล่า""พ่อเอยไม่ได้เป็นอะไรหรอก คือพี่แค่จะโทรมาถามเอยว่าเสาร์นี้เอยจะกลับน่านหรือเปล่า""เสาร์นี้เหรอคะเอยไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ถ้าที่มหาลัยไม่มีอะไรเอยก็น่าจะกลับนะ""คือพอดีว่าศุกร์นี้พี่จะไปสัมมนาที่กรุงเทพเสร็จประมาณเย็นๆพี่ก็เลยอยากจะชวนเอยออกไปทานข้าวแล้ววันเสาร์เราก็ขึ้น

เอิงเอย...."นี่ยัยขอทานเมื่อเช้าตื่นมาเธอทำไมไม่เคาะห้องปลุกฉันวะ" จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมาทำให้ก้องภพมองมาที่ฉันกับธีร์อย่างงงๆ คือก้องภพรู้ไงว่าฉันกับธีร์เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆและฉันก็ไม่เคยไปนอนคอนโดของธีร์เลยสักครั้ง"ก็..เราเห็นธีร์นอนอยู่กับ เอ่อ..อยู่กับผู้หญิงเราก็เลยไม่กล้าปลุก""เธอเข้าไปในห้อง??""อื้ม ขอโทษนะคือเราไม่รู้ว่าธีร์พาใครมานอนด้วยก็เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป""เมื่อคืนมึงพาใครไปนอนที่ห้องวะ""ก็..""พี่ธีร์ขา เมื่อคืนพั้นช์ว่าพั้นช์ลืมนาฬิกาไว้ในห้องนอนพี่ธีร์เอาไว้เลิกเรียนแล้วพั้นช์ขออนุญาตไปเอานะคะ"ผู้หญิงที่ชื่อพั้นช์พูดกับธีร์แต่สายตาของเธอมองมาที่ฉันฉันดูออกว่าเธอคนนั้นกำลังใช้สายตาเยอะเย้ยแกมสมเพชฉันอยู่ คือถ้าเป็นผู้หญิงที่อยู่มหาลัยนี้จะรู้กันทุกคนว่าฉันกับธีร์เราเป็นแฟนกันแต่มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยเพราะธีร์ก็ยังควงคนนั้นคบคนนี้ไปเรื่อยๆทุกคนคิดว่าฉันเป็นแม่พระใจกว้างยิ่งกว่าแม่น้ำที่ยอมปล่อยให้แฟนตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นส่วนบางคนก็บอกว่าเพราะฉันไม่สวยมันเลยไม่แปลกที่ธีร์จะหาผู้หญิงสวยๆมาควงโดยไม่แคร์แฟนอย่างฉัน บางคนก็ว่าฉันโง่ทนได้ยังไงที่โดนแฟน