Lahat ng Kabanata ng พ่อเลี้ยงกินเก่ง: Kabanata 21 - Kabanata 30

“ว๊ายๆ นั่งไม่ถึงสิบนาที ก็ติดกับแกแล้วเหรอ ใครวะ”“อย่าสนใจเลยน่า” บอกเพื่อน แต่ตาเธอยังจ้องเขาอยู่ เธอกำลังเดาสนุกๆ เกี่ยวกับเจ้าของพั้นซ์แก้วใหม่ในมือเธอชายต่างชาติคนนั้น อายุไม่น่าจะเกินสี่สิบ ดูจากสายตาและรอยยิ้มนิดๆ ที่เจือแววยโสนั่น ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงทีเดียว แต่ที่สะดุดตาคือ ร่างสูงใหญ่ หล่อล่ำ ตาคม จมูกโด่ง ปากกว้าง แต่เคราครึ้มไปนิด หากโกนออกอีกสักนิด เขาจะไม่ดูเหมือนผู้ก่อการร้ายขนาดนี้เธอซดพั้นซ์แก้วใหม่จนหมดแก้ว แล้ววางลงข้างแก้วเดิม แล้วเอ่ยขึ้น..“ฉันไปห้องน้ำแป๊บนะ”เพ็ญนภาลุกจากโต๊ะ เดินไม่กี่ก้าว ก็ผ่านโต๊ะของสองหนุ่มฝรั่งที่กำลังซุบซิบถึงเธออยู่อย่างเมามัน พวกเขาหันมองตามหลังเธอไปอึดใจหนึ่ง ก่อนหันกลับมาชนแก้ว ดื่มไวน์กันต่ออย่างสนุก“เขาก็เล่นฟุตบอลนี่นา” หญิงสาวกำลังพูดถึงชายหนุ่มชาวไนจีเรียที่เธอคุยด้วยผ่านเวปแคมมาเกือบเดือน คุยกันจนสนิทสนม ถึงขนาดเปลื้องผ้าท่อนบนให้ดูกันแล้ว ซึ่งเธอนัดเจอกับเขาในอีกสองวันที่จะถึงนี้แหละ “ลืมแล้วสิ เล่นทีมไหนแล้วนะ ติดปลายปาก”เธอเดินผ่านแสงสลัว เข้าไปยังส่วนของห้องน้ำ บรรยากาศสงัด เย็นฉ่ำมีเพียงแสงทึมๆ จากไฟดวงเล็กที่ติด

“ก็เดินมาสิคะ ทำไมคะ หรือคุณไม่อยากเจอฉัน”“รู้จักกันเหรอ” เจ้าสองคนที่ส่งโน้ตให้เธอประหลาดใจ “เยี่ยมเลย งั้นรออะไรกันอยู่ล่ะ พวกเรามาสนุกกันเหอะ”เธอไม่อยากจะคิดเลยว่านี่มันปาร์ตี้ในฝันของเธอชัดๆ“ปาร์ตี้อะไรคะซูเคร ไม่เห็นมีใครเลย นอกจากพวกคุณ”หนุ่มไนจีเรียยิ้มกริ่ม ดวงตาวามวาว ยื่นมือทั้งสองเกาะหัวไหล่ของเธอไว้ทั้งสองข้าง แล้วบีบเบาๆ “มีแค่พวกผมและคุณคนเดียวก็พอแล้ว ตัวจริงคุณ สวยกว่าในกล้องซะอีก...สวยและเซ็กซี่กว่ามาก”สองหนุ่มที่กำลังดื่มหันมามองหญิงสาวเป็นตาเดียว เป็นดวงตากลัดมันเหมือนสัตว์ร้าย คนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูด“พวกเราชินกับการรุมอยู่แล้ว โดยเฉพาะเวลาแข่ง”“ฟุตบอลลูกนี้สวยจัง” อีกคนที่ร่างท้วมๆว่า “น่าทำประตูชะมัด”สี่หนุ่มหัวเราะกันสนุก เว้นเจ้าซูเคร ที่ยังคงมองเธอตาเชื่อม หญิงสาวจ้องมองตอบเขาอย่างจริงจัง ริมฝีปากเผยอยั่วยวนนิดๆเจ้าหนุ่มผิวดำคนนี้ ถึงแม้จะเป็นนิโกรผิวสี แต่เขาก็หล่อและบึกบึนไม่น้อย เธอรู้สึกได้เลยว่าตัวจริงของเขาดูดีกว่าในกล้องมากมาย...เพราะไม่เพียงแค่หุ่นเท่านั้นที่กำยำล่ำสัน ส่วนล่างของเขาก็กำยำไม่น้อย“บุหรี่ เหล้า ยาและผู้หญิง...พร้อม!”“ยินดีต้อนร

“ฉันอยากลองค่ะซูเคร คุณสุดยอดจริงๆ”“ทำให้ผมสนุกสิ ทำผมเลย” เธอเร่งเร้าอย่างถึงพริกถึงขิง เธอทำแบบนั้นอยู่นานหลายนาที กระทั่งร่างหนุ่มเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นจนเต็มช่องสวรรค์ของเธอ เขาร้องลั่นด้วยความสุขสม“โอ้วววววววว yes ๆ” หากเธอยังไม่ทันจะถอนออก เจ้านิโกรลุกขึ้นแล้วจ่อก้นเธอไว้ ฝ่ามือใหญ่จับสะเอวนั้นเพื่อยึดเหนี่ยว แล้วดันท่อนดำขนาดใหญ่เข้าใส่เนื้ออุ่นจากซอกแก้มก้นที่อ้าเปิดจากนั้นก็กระแทกกระทั้นชนิดถี่ยิบ ไม่บันยะบันยัง จนร่างของหญิงสาวไหวโยกและสั่นพร่าอย่างรุนแรง“อ้า...โอ้ยๆๆ” เธอร้องลั่นไม่หยุดปาก กลีบกุหลาบของเธอกดเกร็งและบีดอัด ทำให้เขาทนไม่ไหว ปล่อยน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุแบบไม่ทันตั้งตัวเป็นครั้งที่สองในเวลาไล่เลี่ยกัน คราวนี้ เขาฉีดมันใส่เต็มแก้มก้นของเธอทีเดียว“ดีจังค่ะซูเคร ฉันยังเสียวอยู่เลย”“yes ๆ ๆ...ผมต้องคลั่งตายแน่เลย ถ้าเราไม่ได้เจอกันอีก” เจ้านิโกรอุทานอย่างสุมสมไม่หยุดปาก และต้องการตักตวงความสุขอีกครั้งอย่างไม่ลังเล เขาขยับตัวเข้าประชิดแล้วสอดใส่เธอจากด้านหน้า แล้วขยับสะโพกอย่างต่อเนื่องและยาวนานอย่างไม่รู้จักเบื่อก่อนถึงวินาทีสุดท้ายที่จะปลดปล่อย

“ไม่ ผมจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด”โธ่...พ่อพระเอก ถูกสวมเขาแล้วยังเป็นคนดีอีก อ้อ...ไม่สิ...ยังโง่อยู่อีก“แสนดีเหลือเกินนะคะ”เขาทำหน้าดุ ยกกาแฟขึ้นจิบ “เอาเป็นว่า ตกลงทำงานแล้วใช่ไหม”“ถ้าฉันไม่ตกลงแล้วฉันจะมาพบคุณทำไม”“อืม ก็จริงนะ เออ ที่ว่า ไม่ได้อยากทำงานให้จนตัวสั่น ที่ช่วยก็เพราะ...เพราะอะไรเหรอ”หญิงสาวหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจ่อใต้จมูก เพื่อสูดดมกลิ่นเป็นลำดับแรก ก่อนจิบนิด ๆ แล้ววางลงที่เดิม เธอมองเขาอย่างจริงจัง เห็นใจ“เพราะฉันก็เคยมีแฟนน่ะสิ แล้วเขาก็แต่งงานกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ แต่เราต่างกันตรงที่...ฉันเข้าไปในงานแต่งแล้วถีบเพื่อนสนิทกับแฟนของฉันจนพวกเขาต้องเข้าโรงพยาบาล พักฟื้นอีกเป็นเดือน ๆถึงจะได้แต่งงานกันใหม่”เขาหัวเราะดังลั่น จนคนหันมอง เธอตกใจหน้าค้าง“ขอโทษ ๆ”“คุณหัวเราะเยาะฉันเหรอ”“เปล่า ๆ” เขาพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง “โอเค นับแต่นี้ คุณคือแฟนของผมนะ แล้วก็...”“เดี๋ยว ๆ คุณขอให้ฉันช่วยแค่สองวันเองไม่ใช่เหรอ”“สองวัน แล้วคุณก็หายไป ใครจะเชื่อ”“ก็แค่ให้พี่ชายของคุณแต่งงานกับ...แฟนเก่าของคุณ จากนั้น คุณก็แค่บอกพ่อแม่และญา

“เรากำลังจะกลับพอดี” วิษณุพูดขึ้นมา สีหน้าของเขาก็เครียด แต่พยายามยิ้มร่าเริง มาถึงจุดนี้ เพ็ญนภาเริ่มรู้สึกสงสารเขามากกว่าจะเกลียดชังเสียแล้ว คงทั้งกดดันและเศร้าเสียใจสุดๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยิ้มทั้งน้ำตาแบบนี้ “คุณเก๋ครับ นี่แพท...”“สวัสดีค่ะคุณเก๋ เราได้เจอกันแล้วใช่ไหมคะ ตอนนั้นขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันกับดาลิงค์มีปากเสียงกันนิดหน่อย เลยทำให้คุณเก๋เจ็บไปด้วย”“อ๋อ...เหรอคะ” ยลดายิ้มไม่เต็มปาก เธอยอมรับว่าใจหายเหมือนกันที่รู้ว่าวิษณุมีคนรักแล้วจริงๆ ทั้งๆที่เธอแน่ใจว่าลืมวิทวัสหมดหัวใจไปแล้ว แล้วอารมณ์ตอนนี้มันคืออะไรกัน หึงเหรอ ไม่สิ น่าจะเป็นหวงเสียมากกว่า หวงก้างนั่นแหละ “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแพท”“เช่นกันค่ะคุณเก๋ เจอกันในงานเลี้ยงคืนนี้นะคะ”“อย่าเพิ่งไปสิคะ อยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน”“อ้าว...ไม่ต้องเตรียมแต่งหน้าแต่งตัวหรือคะ”“แต่งค่ะ แต่ไม่มีอะไรพิเศษ เราจัดงานแต่งงานกันแบบง่ายๆน่ะคะ เป็นพิธีเล็กๆ” เจ้าหล่อนพูดพลางมองหน้าวิษณุ เพราะอยากรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร “มีแต่ญาติๆและเพื่อนสนิทเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสวยจัดเต็มให้เสียเวลาหรอกค่ะ แค่สวยเฉพาะตอนเป็นภรรยาแล้ว แบบนั้นด