All Chapters of ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 41 - Chapter 48

วันเปลี่ยนเป็นเดือน เดือนเปลี่ยนเป็นปี นี่ก็เป็นเวลาเกือบสี่ขวบปีแล้วที่วังหลวงของต้าเว่ยไร้เงาสตรีที่นามเยว่เล่อ พร้อมกับจวิ้นอ๋องที่ไม่ได้ก้าวเหยียบวังหลวงเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา สี่ปีก่อนเกิดกบฏขึ้นที่ชายแดนเหนือจวิ้นอ๋องจึงอาสานำทัพขึ้นไปปราบและรั้งอยู่ที่นั่นเป็นเวลากว่าสี่ปีร่างสูงสง่าองอาจกำยำ ก้าวเดินเข้าในเรือนที่หลัง ๆ มานี้ก่อนขึ้นไปปราบกบฏมักมานอนเล่นอยู่เป็นประจำ จวิ้นอ๋องสั่งให้นางกำนัลยังคงมาทำความสะอาดเรือนนอนหลังใหญ่แห่งนี้อยู่เป็นประจำ สิ่งของห้ามเคลื่อนย้าย ไม่รู้แน่ว่าตนเองนั้นทำไปเพื่อสิ่งใดจวิ้นอ๋องเองก็ยังมิอาจหาคำตอบให้กับตนเองได้“เยว่เล่อ” จวิ้นอ๋องร่ำสุราบนเตียงตั่งที่นางเคยใช้นอนจนหลับไป กลิ่นของนางยังคงมีจาง ๆ ให้ได้ดอมดม ดีที่ยังมีกลิ่นของนางทิ้งเอาไว้ ดวงตาคมปิดลงสนิทเมื่อได้ดอมดมกลิ่นหอม ๆ ของนางที่ยังหลงเหลือตามหมอนและผ้าห่ม“อ้าวนั่น ๆ จัดให้ดี ๆ ปีนี้มีงานมงคลอย่าให้น้อยหน้าเสื่อมเสียชื่อต้าเว่ย”“เจ้าไปยกกระถางขยับหน่อย เช่นนั้นแหละ”หลิวกงกงและไทเฮาเดินสำรวจบริเวณลานพระราชวังที่จะใช้จัดงานเลี้ยงบัดนี้เป็นงานฉลองครบรอบ 70 ปี ของไทเฮา แน่นอนว่าหัวเมื

หลงหลงเมื่อเห็นว่ารถม้าหยุดนิ่งและเสียงของมารดาไกลออกไปก็ออกจากที่ซ่อนอีกทั้งรีบวิ่งลงจากรถม้า เด็กน้อยมองจดจำที่ ๆ รถจอดอยู่อย่างขึ้นใจ ขอเพียงไปเที่ยวชมเมืองใหญ่แห่งนี้เพียงครู่ก็จะกลับมาซ่อนอยู่ที่เดิมก็คงทันมารดาพอดีเด็กน้อยวิ่งเร็ว ๆ เข้าไปในที่ ๆ เป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ดวงตามองสอดส่องไปทั่วทั้งตำหนักน้อยใหญ่ที่ตั้งเรียงราย เหล่าทหารเดินสวนเป็นขบวน นางกำนัลเองก็มีแต่คนงาม ๆ สิ่งของแปลกตาทำให้เด็กน้อยเพลิดเพลินจนลืมเวลา เดินลัดเลาะมาเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้ลานใหญ่ที่แว่วเสียงดนตรีและพูดคุยของผู้คน โดยมิทันได้ระวังทางก็สะดุดล้มเข่ากรแทกพื้นอย่างแรง“หลี่อี้ นั่นลูกหลานผู้ใด” จวิ้นอ๋องที่เห็นเด็กชายตัวน้อยล้มลงก็รีบวิ่งเข้าไปหา“เจ้าเด็กน้อย”“ฮือ” หลงหลงส่งเสียงครางเพียงครั้งเดียวก็กลั้นเจ็บ เบ้หน้าน้ำตารื้นแต่ก็มิยอมส่งเสียงร้องไห้แต่อย่างใดจวิ้นอ๋องตะลึงเมื่อเด็กน้อยมองหน้าเขา ดวงตาเช่นนี้คล้ายนางยิ่งนัก เพียงครู่ก็ได้สติรีบเปิดกางเกงมองดูเข่าของเด็กน้อยที่เห็นว่าปริแตกเพียงเล็กน้อย จึงช้อนอุ้มเดินอาด ๆ ไปยังเรือนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี“เจ้าชื่ออะไรเจ้าเด็กน้อย” จวิ้นอ๋องเอ่ยเสียงท

“ท่านแม่” หลงหลงวิ่งเข้าไปกอดมารดาอย่างคิดถึง เยว่เล่อย่อตัวดึงลูกชายเข้าสู่อ้อมอก มือลูบหลับปลอบจนหลงหลงสงบลง“ลูกแม่ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ แม่อยู่นี่ ๆ”“ท่านแม่หลงหลงง่วงแล้ว” เด็กน้อยใช้สองมือขยี้ตาไปมาอย่างง่วงงุน“ป่ะเช่นนั้นเราก็กลับกันเถอะ” เยว่เล่อเตรียมจูงบุตรชายกลับไปเรือนนอกวัง“เจ้าจะไปที่ใดเยว่เล่อ”“กลับเรือนเจ้าค่ะ” เยว่เล่อตอบไม่มองหน้า“เหตุใดไม่นอนนี่ นี่ก็มืดค่ำแล้ว อีกอย่างหลงหลงก็ง่วงแล้ว จะทรมานเขาไปทำไมกัน”“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ” เยว่เล่อดึงมือบุตรให้ออกเดินตาม“เยว่เล่อนอนนี่!” จวิ้นอ๋องครั้งนี้ไม่ฉายแววหยอกเย้า เอ่ยเสียงเข้มเชิงบังคับ“เฮ้อ ก็ได้แต่แค่ข้ากับหลงหลง อ๊ะท่าน!” เยว่เล่อตกใจตาโตที่จวิ้นอ๋องมิวายรังแกนางหลงหลงน้อยรู้ความรีบปล่อยมือมารดายกมือขึ้นปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็น ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อนึกเอ็นดูในความฉลาดเฉลียวของผู้เป็นบุตรชายจวิ้นอ๋องเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วก็จำใจล่าถอย เขามีวิธีที่จะทำให้เยว่เล่อใจอ่อนกลับมาชื่นชอบในตัวเขาเช่นเดิม ครั้งนี้เขาไม่ยอมให้นางหนีไปอีกแล้ว อีกทั้งหลงหลงน้อยของเขาช่างน่ารักน่าชัง แถมยังบอกว่ามีแต่บุรุษมาขอเป็นพ่อของเขาอีก ฟังแล้วใจ

สองเดือนต่อมาพระราชวังมีการเฉลิมฉลองพิธีสมรสของจวิ้นอ๋องอย่างยิ่งใหญ่ ตระกูลอัน เผ่าทุ่งหญ้า ท่านตานาง ทั้งเสนาบดีใหญ่หลั่งไหลเข้ามาในงานพิธีที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ทันทีที่เจ้าสาวก้าวเดินออกมาผู้คนทั่วทั้งงามต่างตะลึงในความงามของเจ้าสาว สินสอดในงานมีมากมายจนเรียกเสียงฮือฮา จวิ้นอ๋องร่ำรวยใยจะปล่อยให้ภรรยานำสินเดิมออกมาแต่งงาน เขาจัดการทั้งเงินทอง ตั๋วเงิน ที่ดิน เครื่องประดับล้ำค่ามากมายมอบให้กับนางหลงหลงเดินเคียงข้างผู้เป็นมารดาและบิดาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ในที่สุดวันนี้เด็กน้อยก็มีครอบครัวพร้อมหน้า อีกทั้งท่านพ่อยังเก่งกาจ รูปงาม เช่นนี้ถึงจะเหมาะสมกับท่านแม่คนงามของเขา“อาหลง เยว่เล่อ วันนี้ข้าดีใจยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ได้มาเป็นลูกสะใภ้ข้าสมใจเสียที” ไทเฮามอบไข่มุกพันปีเป็นของขวัญวันแต่งงานของพวกเขา พร้อมที่ดินอีกมากมายท่านตานางก็หาได้น้อยหน้าไม่ มอบทั้งม้า ทั้งของล่ำค่าของเผ่าทุ่งหญ้าให้กับฝ่ายเจ้าบ่าวเช่นกัน“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” เยว่เล่อและจวิ้นอ๋องร่วมดื่มสุรามงคลด้วยความชื่นมื่น ทั้งท่านตาและไทเฮาต่างกระซิบขอหลานอีกคนอย่างวาดหวัง ทั้ง จวิ้นอ๋องเองยังตกคำรับเป็นมั่นเป็นเหมาะ