All Chapters of ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

วังหลวงในวันนี้หลังจากทุกฝ่ายได้รับคำสั่งให้เตรียมงานเพื่อต้อนรับ ราชอาคันตุกะสำคัญของแคว้น นี่ถือว่าเป็นคำสั่งที่ถือว่ายากอยู่ไม่น้อย นานแล้วที่วังหลวงมิได้จัดงานรื่นเริง เช่นนั้นขุนนางในกรมราชพิธีจึงค่อนข้างวุ่นวายกันมากพอสมควรแต่เมื่อเห็นการตกแต่งประดับประดาที่หรูหราสมเป็นแคว้นใหญ่แล้วก็อดจะชื่นชมเสียไม่ได้ ต้าเว่ยแคว้นยิ่งใหญ่ทรัพย์สมบัติในท้องพระคลังมีมากมหาศาลมิอาจแน่ใจว่าประมาณใด อีกทั้งยังอุดมสมบูรณ์ วังหลวงในวันนี้จึงรายล้อมไปด้วยดอกไม้สวย ๆ ซ้ำมีแต่พันธุ์หายาก ข้าวของ ม่านมุก ทั้งตำหนักในราชวังถูกรื้อปรับปรุงอีกทั้งเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดราวพึ่งสร้างเมืองใหม่เยว่เล่อเดินชมดอกไม้ในอุทยานใกล้เรือนพักด้วยอาการใจลอย วันนี้ไห่ถังไปจัดเตรียมชุดและเครื่องประดับไว้สำหรับให้นางแสดงระบำทุ่งหญ้าในงานเลี้ยงคืนนี้เยว่เล่อเดินชมดอกไม้อย่างเพลินตา สมองครุ่นคิดบางอย่างที่อยากตัดใจ ครั้นเงยหน้าขึ้นอีกคราก็จำต้องหยุดชะงักกับร่างสูงโดดเด่นที่แม้ยืนเคียงข้างฮ่องเต้หนุ่ม รัศมีเขาหาได้ด้อยกว่าแต่อย่างใด ซึ่งนั่นพวกเขากำลังมุ่งหน้ามาทางนาง เยว่เล่อตกใจตากลมโตเบิกกว้าง หันซ้ายแลขวาก็พบว่าไม่อา

เยว่เล่อเองก็ไม่ต่างกันนางสูดหายใจเข้าลึก ผิวกายและใบหน้าแดงก่ำ มือพยายามผลักจวิ้นอ๋องให้ออกห่างจากตัว“ทำไมรังเกียจข้าแล้วงั้นรึ หึ!” จวิ้นอ๋องหอบหายใจเข้าออกแรงใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำชิดแก้มขาวเนียนที่แต่งแต้มสีจนทรงเสน่ห์“อื้อ ปล่อยข้านะ ปล่อยสิ” เยว่เล่อเริ่มอ่อนแรง แขนนางเริ่มจะไม่มีแรง ขาเริ่มรู้สึกยืนไม่มั่นคง กายนางร้อยผ่าวจนหอบหายใจเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดลึก ส่งให้อกอวบใหญ่ของนางกระเพื่อมขึ้นลงจนจวิ้นอ๋องตาพร่าต้องสะบัดศีรษะเพื่อเรียกสติ“ทำไม ได้เป้าหมายใหม่แล้วงั้นรึ!” ยิ่งนางทำท่าคล้ายรังเกียจไม่ให้แตะต้อง ใจอ๋องหนุ่มยิ่งมีโทสะ“ใช่ปล่อยข้านะ” เยว่เล่อใช้แรงเฮือกสุดท้ายทั้งผลักทั้งดันแต่เรี่ยวแรงที่แสดงออกมากลับกลายเป็นว่าลูบคลำจวิ้นอ๋องเสียมากกว่า“จะจวิ้นอ๋อง ข้า อื้อ” เยว่เล่อตัวสั่นระริก ดวงตากลมโตที่เงยสบดวงตาคมกลายเป็นคล้ายเว้าวอนจนจวิ้นอ๋องเองที่กำลังระงับอารมณ์ไว้อยู่นั้น ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไปบัดนี้ทั้งสองความปรารถนารุนแรงพลุ่งพล่าน สายตาจวิ้นอ๋องจ้องมองกลีบปากแดงราวผลอิงเถาของนางด้วยแววตาอ้อยอิ่ง สติสูญหายและยิ่งนางขยับพูดซ้ำเอ่ยชื่อเขา ร่างบอบบางของเยว่เล่อที่ตก

“คุณหนูเยว่เล่อนางออกจากตำหนักจวิ้นอ๋องจริง ๆ เจ้าค่ะ” เจียหลี่รีบมารายงานผู้เป็นนาย“เจ้าว่าเช่นไรนะ เป็นไปได้เช่นไรแผนข้าอุตส่าห์วางมาเสียนาน ฮึ่ย” พ่านเอ๋อร์กรีดร้อง มือปัดกวาดข้าวของลงจากโต๊ะอย่างระบายอารมณ์ เมื่อระบายโทสะจนพอใจนางมีอาการหอบหายใจรุนแรงจากไฟโทสะ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างมากเล่ห์“หึได้ เช่นนั้นก็จงพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเสียสิ ไปเจียหลี่เจ้าไปแพร่ข่าวว่านางกับจวิ้นอ๋องได้เสียกันแล้ว ทำให้เหมือนนางเป็นคนป่าวประกาศเสียเองด้วยนะ”“คุณหนูล้ำเลิศ เช่นนั้นจวิ้นอ๋องแทนที่จะใจอ่อนกับนางก็จะนึกรังเกียจนางแทน เช่นนั้นเจียหลี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”เพียงไม่นานจากการบอกกล่าวปากต่อปากข่าวลือก็แพร่ไปจนทั่ววังหลวงจนรู้ถึงฮ่องเต้และไทเฮา พระองค์ทั้งสองจึงได้เรียกทั้งเยว่เล่อและจวิ้นอ๋องมาถามให้กระจ่างเยว่เล่อที่ถูกตามตัวมานางก็มา แต่บัดนี้ใบหน้านางนิ่งเสียจนผู้ที่เลี้ยงนางมาอย่างไทเฮายังนึกแปลกใจ“ฝ่าบาท/ไทเฮา” เยว่เล่อย่อตัวทำความเคารพ ส่วนจวิ้นอ๋องนั้นติดภารกิจค่ายทหารลอบถูกโจมตีจากกลุ่มคนไม่ทราบที่มาจึงรีบออกไปโดยมิได้มาในวันนี้ด้วย“เยว่เล่อตามสบายเถอะ เจ้าบอกข้าทีข่าวใช่เรื่องจร

สองนายบ่าวแหวกผู้คนชาวทุ่งหญ้าจนเข้ามานั่งด้านหน้าได้ พร้อมทั้งฟังเรื่องเล่าอย่างสนใจ เยว่เล่อนั่งเล่าทั้งในใจรู้แท้เรื่องใดจริงเรื่องใดเสริมแต่งจนเกินจริง จนมาถึงเรื่องจวิ้นอ๋อง อ๋องหนุ่มผู้อาจหาญแห่งต้าเว่ย คราแรกนึกว่าตัดใจได้แล้วแท้ ๆ ใยเมื่อได้ฟังเรื่องเขากลับอ่อนไหวเช่นนี้ เมื่อทนฟังไม่ไหวเยว่เล่อจึงคว้าแขนไห่ถังรีบลุกฝ่าวงล้อมออกมาด้วยน้ำตารื้นขึ้นจนตากลมโตวาววับฟากจวิ้นอ๋องกว่าจะสะสางเรื่องวุ่นวายในค่ายทหารจบก็เสียหลายวัน โจรที่เข้ามาในค่ายก็ไร้ร่องรอยหาไม่พบ ดูแล้วเหมือนเพียงมาป่วนค่ายเพียงเท่านั้นและเขาสงสัยว่าเป็นคนในแกล้งกันเองอ๋องหนุ่มถอดชุดยื่นให้พ่อบ้านหู เดินร่างเปลือยกำยำลงแช่น้ำอุ่นที่พ่อบ้านเตรียมไว้ พลับใบหน้าเนียนใสของสตรีนางหนึ่งแวบเข้ามาในห้วงความคิด“เยว่เล่อ” พ่อบ้านหูที่ได้ยินท่านอ๋องเอ่ยชื่อนางก็เลือกที่จะเงียบ“เหล่าหู หลายวันมานี้นางมาก่อกวนที่จวนรึไม่” จวิ้นอ๋องหลับตานิ่งในอ่างไม้ใหญ่“ไม่มาเลยขอรับท่านอ๋อง”“ฮื้อ สตรีเช่นนางนี่นะ นิสัยเช่นนางป่านนี้มิวิ่งไปฟ้องเสด็จแม่ข้าแล้วงั้นรึ” จวิ้นอ๋องยกยิ้ม ปกตินางมักเป็นสตรีที่ไม่สนกฎเกณฑ์ ชอบทำตามใจตน สิ้นคิด

จากฤดูร้อนเวียนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง หมอกสีขาวลงปกคลุมในยามเช้า นี่ก็สามเดือนมาแล้วที่เยว่เล่อตัดขาดจากต้าเว่ย แต่ละวันคืนของนางนั้นช่างยากลำบากในช่วงแรก แม้แต่ตอนนี้ก็ยังมิได้ทุเลา เยว่เล่อในตอนนี้รู้สึกว่านางเองช่างอารมณ์อ่อนไหวเดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหงุดหงิดแม้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย อีกทั้งยังรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแอวิงเวียนอยู่บ่อย ๆ หลายวันมานี้นางจึงงดออกไปตะเวนเที่ยวสำรวจทุ่งหญ้ากับแม่ทัพน้อยค่ำคืนนี้จวนเจ้าเมืองมีงานเลี้ยงครบรอบ 80 ปี ของท่านตา ซึ่งงานนี้เยว่เล่อเป็นคนจัดแจงทำทุกอย่าง วันนี้จึงออกมาดูยิ่งใหญ่กว่าครั้งไหน ๆ และมันก็สร้างความคึกครื้นตื่นเต้นให้กับบรรดาขุนนางทั้งหลายอยู่มิน้อยทั้งกลุ่มนักสังคีต นางระบำเยว่เล่อก็คัดเลือกมาเองกับมือ อาหารทุกอย่างนางลงมือทำ จัดแจงไปเสียหลายรายการ และบางรายการเป็นของต้าเว่ยที่นางถนัด เยว่เล่อนับจากต้าเว่ยมาทุกวันที่เมืองทุ่งหญ้านางมิเคยปล่อยให้สมองนางได้ว่างแม้เพียงนิด แต่กระนั้นก็รู้สึกว่าวันเวลาช่างเปลี่ยนไปเชื่องช้ายิ่งนัก“ท่านตา” เยว่เล่อประคองผู้เป็นตาเดินเข้ามาในงานเมื่อเจ้าเมืองมาแล้ว งานเลี้ยงจึงได้เริ่มขึ้นอย่างค