All Chapters of ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 11 - Chapter 20

“เยว่เล่อคารวะท่านซู่ วันนี้เยว่เล่อเสียมารยาทแล้วเจ้าค่ะ” แม้ในใจบุรุษสูงวัยเช่นเสนาบดีซู่จะคิดนึกชังนาง แต่ไม่อาจหวั่นไหวกับความงามไร้ที่ติของนางได้ เนินอกขาวผ่องที่มองเห็นเพียงวับ ๆ แวม ๆ แต่ก็ชวนหวาบหวิวไม่น้อยนั่น อีกทั้งหน้าตาท่าทางผิวพรรณนางอีก เล่นเอาชายสูงวัยที่ยังไม่เสื่อมในกามเช่นเขาตาวาววับขึ้นมาเสียไม่ได้ และนั่นไม่อาจจะรอดพ้นสายตาคมปลาบของคนผู้หนึ่งไปได้จึงเลือกยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมดในคราเดียว“ไม่เกรงใจ ๆ มาเถอะ เช่นไรก็มาแล้วมาดื่มกับข้าสักจอกเถอะ”“เจ้าค่ะ” เยว่เล่อเดินมานั่งแทรกที่ว่างระหว่างจวิ้นอ๋องและเฟยเซียน นั่นทำเอานางตวัดตามองเยว่เล่ออย่างนึกชังเยว่เล่อรับเอาจอกสุราจากเสนาบดีซู่ยกกระดกดื่มจนหมด สุราดีหากแต่ร้อนแรงไปหน่อยดื่มไปเพียงจอกเดียวก็ทำเอานางร้อนรุ่มเสียแล้ว โหนกแก้มนางรื่นสีแดงขึ้นน้อย ๆ ‘หึ! ดื่มไม่เก่งแต่อวดดีเสียจริง!’ เฟยหลงต่อว่าสาวใช้ต้นห้องในใจ“เจ้ามาทำไม!” ทั้งสี่นั่งดื่มพูดคุยกันตามปกติ แต่หากมีใครสังเกตจะพบว่าตอนนี้สายตาอ๋องหนุ่มเหี้ยมสักเพียงใด อีกทั้งยังลอบกัดฟันเอ่ยถามเสียงเย็นให้ได้ยินเพียงเขาและนางแค่สองคน‘สตรีน่าตายใครใช้ให้นางแต่ง

‘สตรีน่าตาย นี่มากเกินไปแล้วนะ!’ จวิ้นอ๋องยังทนอดกลั้น มีพียงมือหนาที่เผลอบีบเข้าที่เอวของนาง เขาบีบบ้าง ลูบบ้าง จนเยว่เล่อเองถึงกับไหล่สะท้านเยว่เล่อลูบมือสะแปะสะปะไปทั่วทั้งแผ่นอกแกร่ง ไม่ต่างกับเยี่ยเฟิงหลงที่หลุดเสียงครางทุ่มออกมาราวสัตว์บาดเจ็บ มือใหญ่ยกขึ้นหวังจะดันสาวใช้ต้นห้องออกห่างแต่มือกลับไปจับโดนเนินเนื้ออวบอิ่มของนางแทน แต่แทนที่เฟิงหลงจะชักมือกลับและรีบผลักนางออกอย่างที่ใจนึก มือเจ้ากรรมกลับสอดหายเข้าไปกอบกุมสองเต้าอวบใหญ่แทน จวิ้นอ๋องทั้งบีบ ทั้งเขี่ยทั้งขย้ำจนเต็มมืออย่างหมั่นเขี้ยวและถูกอารมณ์สวาทจู่โจม นั่นทำเอาเยว่เล่อถึงกับสั่นสะท้านครางเสียงหวานอื้ออ่าในลำคอ ยิ่งเยว่เล่อรับรู้ได้ว่าจวิ้นอ๋องเริ่มตอบสนองนาง จึงละจากริมฝีปากหนาย้ายมายังซอกคอแกร่งที่มีกลิ่นเป็นเอกลักษณ์ ปากบางชื้นขบกัดตามตำราที่ศึกษามาสิ่งที่ การันตีว่านางสำเร็จวิชาก็คือเสียงครางต่ำ ๆ เบา ๆ ที่ข้างหูในตอนนี้อารมณ์ชายฉกรรจ์บุรุษกลัดมันถูกปลุกเร้า มีรึจะยอมให้นางปรามาสอยู่ฝ่ายเดียวจวิ้นอ๋องผลักไหล่นางออกเพียงนิด แท่งหยกร้อนของเขาเริ่มตื่นตัวจนเยว่เล่อเผลอตาโตห่อปากนางรู้สึกว่ามันชักจ

ด้านเยว่เล่อเองนางก็ไม่ได้ไปที่ใดหลายวันนับจากเตลิดจากตำหนักเหมันต์ก็ไม่มีกระจิตกระใจทำสิ่งใดทั้งสิ้น วัน ๆ นางคลุกอยู่แต่ห้องหนังสือบ้าง ปลูกต้นไม้บ้าง จนตอนนี้คลุกตัวทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว ขนมต่าง ๆ ที่ทำเป็นก็ล้วนทำออกมาเสียหมดสิ้นแล้ว นางอาสาทำงานที่ไม่เคยทำหลาย ๆ อย่างเพื่อให้หลงลืมใครบางคน นี่ก็เจ็ดวันเข้าให้แล้วแต่จวิ้นอ๋องยังไม่คิดจะมาง้องอนนางเช่นนั้นรึ หึ!“คุณหนูชุดได้แล้วเจ้าค่ะ” ไห่ถังที่ถูกสั่งให้ไปจัดเตรียมชุดสำหรับขี่ม้ามาให้ผู้เป็นนายนึกแปลกใจไม่น้อย นานแล้วที่ไม่เห็นคุณหนูของนางขี่ม้า“คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ”“ข้าเบื่อจะออกไปชมเมืองเสียหน่อย เจ้าไม่ต้องตามข้ามานะไห่ถัง รอที่นี่ถ้าใครมาถามหาข้าก็บอกไปตามจริง” หึ! เยว่เล่อเอ่ยสั่งไปเช่นนั้นก็นึกเย้ยหยันตัวเองในใจ หากเขาคิดจะมาตามก็คงไม่ปล่อยเวลาผ่านไปตั้งเจ็ดวันเสียหรอก เฮ้อ ใบหน้างดงามหม่นเศร้าทอดถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย กระโดดขึ้นหลังม้าควบทะยานออกประตูอู่ติดตำหนักไทเฮาออกไปยังนอกพระราชวังเพื่อพักใจเสียหน่อย“เฮ้อเยว่เล่อ บุรุษต้าเว่ยจะไม่มีผู้ใดสนใจเจ้าเลยงั้นรึ ครานี้ข้าต้องตัดใจแล้วเช่นนั้นรึ”“องค์ชายนั่นคุณหนูอันข

เยว่เล่อนอนแช่ตัวอาบน้ำอุ่นในอ่าง ความคิดจมดิ่งนึกถึงบุรุษในดวงใจ อันที่จริงหลายวันมานี้กว่านางจะข่มตาหลับได้ในแต่ละคืนช่างยากเย็นนัก ในใจนึกรักจิตพลันคิดคะนึง นางรอให้จวิ้นอ๋องมางอนง้อ แต่นี้ก็ล่วงเข้าเจ็ดวันแล้ว นางไม่เห็นแม้เพียงเงา ให้ไห่ถังไปเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามไถ่ก็ได้ความว่าเจ็ดวันมานี้ไม่มีแม้เงาจวิ้นอ๋องมาเยือนตำหนักไทเฮา“เฮ้อ ข้าจะทำเช่นไรดี” เสียงถอนหายใจคล้ายอัดอั้นของผู้เป็นนายสาวทำเอาบ่าวอย่างไห่ถังคิดหนักไปด้วย“คุณหนูท่านคิดเรื่องอันใดอยู่รึเจ้าคะ จวิ้นอ๋องใช่รึไม่”“อือ” เยว่เล่อหลับตานิ่งหากแต่ก็ขานรับอยู่ในคอ พลันเม็ดน้ำตาหนึ่งหยดร่วงออกทางหางตาอย่างห้ามไม่อยู่“ฮือ ข้าคิดถึงแล้วเช่นไร ทะท่านอ๋องรังกะเกียจ ฮึก ขะข้า แม้ตัวข้า กะก็ฮึกไม่อยากแตะต้อง ฮือ” ความคิดที่เฝ้าถามไถ่ตัวเองในทุก ๆ วันพลันหลั่งไหลออกมาเป็นคำพูดพร้อมกับหยดน้ำตา“โถ่คุณหนูเจ้าขา บุรุษก็มีอยู่มากท่านเปลี่ยนคนไม่ได้รึเจ้าคะ” ไห่ถังพยายามปลอบนายสาวแต่ไฉนยิ่งปลอบคุณหนูนางยิ่งร้องไห้รุนแรงขึ้นกันเล่า“ฮึก จะเจ้าไม่เข้าใจหรอก ข้ารักของข้า ฮือ รอเจ้ามีบุรุษในดวงใจก่อนสิ ฮือ”“โธ่! คุณหนูของบ่าว”“สูด! ข้

“อ้าวเยว่เล่อ ลุกขึ้นเถอะไม่มากพิธี มานั่งนี่สิ” ไทเฮายิ้มแย้มน้ำเสียงเจือกระแสเมตตาและเอ็นดู“อะเอ่อคือว่า เยว่เล่อเพียงมาชั่วครู่ เอ่อ” เยว่เล่ออึกอักมิกล้าเงยหน้าขึ้นมอง และนางก็ไม่อยากไปนั่งใกล้ท่านอ๋อง ใช่!ในใจนางยังนึกโกรธอยู่ไม่น้อย ในขณะที่กำลังลังเลในใจพลันก็มีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังนำก่อนจะปรากฏตัวมาช่วยนาง“เสร็จย่า อ้าวเยว่เล่อ” องค์ชายเจ็ดเมื่อหันแลเห็นสหายคนงามก็ตะลึงไปชั่วขณะ นางช่างเย้ายวนมากเสน่ห์ขึ้นทุกวัน“อ้าวเจ้าเจ็ด วันนี้วันดีเสียจริงทั้งบุตรชาย ทั้งหลานต่างมาพร้อมหน้า ฮ่า ๆ” ไทเฮาแย้มยิ้มกว้างอย่างเบิกบานพระทัย‘พรู่’ เยว่เล่อถอนหายใจอย่างโล่งอก“เสด็จย่าหลานได้ยินเสด็จพ่อกล่าวว่าจะมีราชอาคันตุกะจากเมืองใหญ่ติดชายแดนทุ่งหญ้ามารึ”“อืมใช่ เยว่เล่อเองนางคงมาด้วยเรื่องนี้กระมัง ฮึเช่นไรเยว่เล่อ”“เอ่อ เพคะเยว่เล่อจะมาทูลถามพระองค์ว่าที่ได้ยินจากบ่าวมาเป็นเช่นนั้นจริงรึไม่”“อืม ย่อมจริง เจ้าเองก็เตรียมตัวให้พร้อมอย่าทำให้ต้าเว่ยเราเสียหน้าล่ะ ”“เอ่อ เพคะ” เยว่เล่อยืนก้มหน้านิ่งยืนฟังทั้งสามสนทนากันไปมา ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมองดู จังหวะที่จะขอตัวออกจากสถานที่อันอึดอั