All Chapters of ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

จวิ้นอ๋องอยู่ชมการฝึกซ้อมของเหล่าทหารจนเป็นที่พอใจก็ควบอาชาคู่ใจพร้อมองครักษ์มุ่งหน้ากลับตำหนักเหมันต์ พร้อมทั้งกำชับให้หลี่อี้ไปกระทำบางอย่าง พลันใบหน้าที่เคยเรียบนิ่งกลับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปากหยักขึ้นเผยพิรุธร้ายกาจเด่นชัด[อุทยานจิ้นเหลียน]อันหนิงเยว่และสุ่ยโอหยาง เลือกอุทยานบัวทองแห่งนี้เป็นที่ซ้อมร่ายระบำต้อนรับราชอาคันตุกะ เยว่เล่อเป็นตัวแทนของเผ่าทุ่งหญ้าของท่านตาในการแสดงระบำ เผ่าทุ่งหญ้าทั่วหล้าต่างรู้ว่ารักสงบ อิสระ วิถีชีวิตอิงอาศัยระหว่างมนุษย์และธรรมชาติเช่นนั้นระบำจึงงดงามอ่อนช้อย อีกทั้งเย้ายวนเพลินตาราวทิวหญ้าลู่ลม ระบำที่เยว่เล่อเลือกเป็นของสตรีชั้นสูงของเผ่าซึ่งมีไว้เพื่อถวายให้ผู้นำเผ่าได้ภิรมย์เช่นนั้น จึงทั้งอ่อนหวานและเย้ายวน นี่ขนาดเยว่เล่อนางอยู่ในชุดธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดระบำของเผ่ายังทำเอาเหล่านางกำนัล ขันที ทหารวัง ที่เดินผ่านอุทยานแห่งนี้ถูกเสียงดนตรีที่ไม่คุ้นหูดึงดูดให้เมียงมอง จนเดินหกคะมำกันทั่ว ไม่เว้นแม้แต่เหล่าบรรดาสนมน้อยใหญ่ที่เดินผ่านไปมาต่างขยับเท้าเข้ามาชมอย่างใคร่สนใจเยว่เล่อชักซ้อมหมุนตัวจนจบกระบวนท่าอย่างงดงาม หากแต่สหายที่นางให้มาชมก

เมื่อนางไม่อาจใช้แรงได้จึงเปลี่ยนเป็นใช้ปากแทน คำผรุสวาทพ่นออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาถ้อยคำที่นางเปล่งวาจากล่าวหาว่าจวิ้นอ๋องจะสวมหมวกเขียวให้หลานชายตนเองทำให้เขาไม่อาจอดทนกับความป่าเถื่อนของสตรีตรงหน้าได้อีกต่อไป“นี่เจ้า! บังอาจนัก ข้าและนางต่างบริสุทธิ์ใจ อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนอย่างเจ้า” จวิ้นอ๋องตวาดอีกทั้งชี้หน้าเยว่เล่อด้วยนิ้วสั่นเทาตามอารมณ์โทสะที่กำลังปะทุขึ้นรุนแรง“อ๋ออีกอย่าง จะสวมหมวกเขียวได้เช่นไร ข้ากับเจ้า! มิได้มีสัมพันธ์อันใดกันแม้เพียงนิด!”เยว่เล่อสะดุ้งตกใจกับเสียงเข้มตวาดกร้าวอันดังของจวิ้นอ๋อง ตัวนางนึ่งอึ้งด้วยความตกใจในเสียงเข้มตวาดดัง เพียงเท่านั้นก็ทำให้ทำนบน้ำตานางพังทลาย หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูไหลออกมาอย่างนึกเสียใจที่ถูกตวาดต่อหน้าคนหมู่มาก หากแต่โทสะหึงหวงบุรุษมีมากกว่าทำให้สติผิดชอบชั่วดีเลอะเลือนหายไปชั่วขณะ และยิ่งเห็นจวิ้นอ๋องปรี่ตัวไปประคองสตรีอื่นนางยิ่งไม่อาจยอมได้เยว่เล่อรีบตรงเข้าไปคว้าจับแขนแกร่งยื้อไม่ให้เขาจับต้องตัวพ่านเอ๋อร์อย่างนึกหวง แต่เมื่อมือนางแตะลงที่อาภรณ์ตัวงามกลับถูกแรงสะบัดออกอย่างแรงคล้ายรังเกียจนางหนักหนาจนน

ฝั่งเยว่เล่อตั้งแต่ครั้งเกิดเหตุการณ์วิวาทที่อุทยานสระบัวทอง เยว่เล่อก็เก็บตัวในเรือนเงียบไม่ยอมออกมาพบปะผู้ใด นางใช้เวลาตรึกตรองนึกคิดเป็นนานหลายวันก็ค้นพบคำตอบว่าไม่อาจตัดใจจากจวิ้นอ๋องได้โดยง่าย หากเป็นเมื่อครั้งก่อนคงเป็นนางที่เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาท่านอ๋องแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้นางตรึกตรองได้ว่าทำเช่นไรก็คงมิอาจเอาชนะใจอ๋องหนุ่มรูปงามแห่งต้าเว่ยได้ เช่นนั้นทางเดียวที่จะตัดบัวไม่เหลือใยคงทำได้เพียงอยู่กันคนละที่ ไม่พบเจอ ไม่พบหน้า ยามนี้นางเองก็เบื่อหน่ายในตนเองไม่น้อย หลายวันมานี้นางไม่เจริญอาหารเอาเสียเลย บางคราก็ร้องไห้ อารมณ์เหนือการควบคุม เช่นนั้นก็รอให้งานเลี้ยงใหญ่ของต้าเว่ยผ่านพ้นไปก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยนึกหาทางใหม่ต่อไปนี้นางจะคืนอิสระให้กับชีวิตนางและจวิ้นอ๋องเองเช้าตรู่วันนี้ เยว่เล่อจึงตื่นขึ้นมาแต่เช้า นางเร่งให้ไห่ถังตระเตรียมชุดพร้อมทั้งเปลี่ยนอย่างเร่งรีบ วันนี้ภารกิจที่นางต้องทำนั้นมากอยู่ทีเดียว เยว่เล่อให้ไห่ถังไปนำบ่าวชายในเรือนไปนำของสะสมนางออกมาจากหีบที่เฝ้าทะนุถนอมอีกทั้งไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องนอกจากตัวเยว่เล่อมานานเสียหลายปี“คุณหนูเช่นไรต่อเจ้าคะ”เยว่เล่อมอ

พ่อบ้านหูวิ่งสุดชีวิต ไม่ได้เงินเดือนข้าที่ตรากตรำรับใช้ท่านอ๋องมาทั้งเดือนจะมาสูญสิ้นปล่อยถวายวัดไม่ได้ ร่างอ้วนท่วมของชายวัยสูงอายุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามายึดยื้อแย่งม้วนภาพวาดออกจากไห่ถัง ทำเอาทั้งเยว่เล่อและสาวใช้นิ่งชะงักตกใจกันไปชั่วครู่“เรื่องอะไรท่านถึงมาแย่งข้ากันเล่า เอาคืนมา!” ไห่ถังพยายามยื้อแย่งแต่บุรุษผู้นี้ตัวสูงใหญ่กว่านางจึงแย่งกลับคืนมาไม่ได้“ท่านหยุดเผาเถอะนะคุณหนู หากท่านไม่หยุดข้า เงินเดือนข้า ฮือ ช่างเถอะข้าขอร้องคุณหนูโปรดนึกให้ถี่ถ้วนเถิด”พ่อบ้านหูทรุดตัวคุกเข่าที่พื้น สองมือก็กอดภาพที่ยื้อแย่งมาได้แนบอกสีหน้าคล้ายอยากร้องไห้เสียเต็มที“นี่! พ่อบ้านหูเจ้าทำอะไรเนี่ย ลุกขึ้น ๆ เร็วเข้าอย่าทำเช่นนี้” เยว่เล่อรีบลงไปประคองพ่อบ้านหูให้ยืนขึ้น หากแต่เขาเองช่างดื้อดึงยิ่งนัก“พ่อบ้านหู ลุกขึ้นเร็วเข้า เร็ว!”“เฮ้อ ฮือ คุณหนูอันได้โปรดอย่าเผาเลย นั่นรูปจวิ้นอ๋องเชียวนะ หากรู้ถึง ฝ่าบาทว่าท่านกำลังเผาทำลายรูปลักษณ์ของสมาชิกราชวงศ์ คือว่าโทษหนะประหารเจ็ดชั่วโคตรเชียวนะ คุณหนู” พ่อบ้านอันไร้หนทางจึงชักแม่น้ำทั้งห้าอีกทั้งเติมแต่งโป้ปดออกไป ทำเช่นไรได้จวิ้นอ๋องนั้นน่ากลัว

“เพคะ”เยว่เล่อนั่งสนทนากับไทเฮา เมื่อเห็นเวลาว่าสมควรแล้วก็เอ่ยขอตัวปลีกออกมาแต่คล้ายดั่งสวรรค์กลั่นแกล้งนางรึไร เพียงหมุนตัวก็ประจันหน้ากับ จวิ้นอ๋องเข้าอย่างจัง เขายังคงรูปงามหล่อเหลา แววตายังเรียบนิ่งสงบ เยว่เล่อมองเพียงครู่ก่อนจะย่อตัวทำความเคารพโดยมิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดอย่างที่ควรจะเป็น นางกลับทำตัวลีบคล้ายคนไม่คุ้นเคยกันเดินผ่านไป“หึ!” ท่าทางห่างเหินของนางทำให้จวิ้นอ๋องรู้สึกยุบยิบคันในใจพิกล ขบกรามแกร่งนึกชิงชังกับท่าทางของนางยิ่งนัก“เสด็จแม่”“อ้าวเฟยหลง”ทุกการกระทำของคนทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของไทเฮาทั้งหมด สตรีที่ผ่านการช่วงชิงอำนาจมาเหตุใดจะมองสองคนนี้ไม่ออก แต่ชั่งเถอะแล้วแต่บุพเพสวรรค์ก็แล้วกัน“เสด็จแม่ให้คนไปตามลูก”“อืม เห็นฝ่าบาททรงยุ่งเรื่องบ้านเมืองไม่กล้ารบกวน ข้าไม่รู้จะถามไถ่กับผู้ใดจึงได้เรียกเจ้ามา”“ฮึ” จวิ้นอ่องเผยยิ้มทรงเสน่ห์ทำเอาเหล่านางกำนัลในห้องต้องรีบก้มหน้างุดอย่างเขินอาย“เจ้าเจ็ดเห็นว่าถูกเจ้าส่งไปดูราชการนอกวังงั้นรึ”“ขอรับ”“เฮ้อ แล้วนี่จะกลับมาทันงานเลี้ยงวันพรุ่งรึไม่นี่”ไทเฮาลอบถอนหายใจ เป็นเช่นข่าวที่ได้ยินมา จวิ้นอ๋องนะจวิ้นอ๋องมัวแต่ป