All Chapters of ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 10

จวนจวิ้นอ๋องอันโอ่อ่าใหญ่โตอีกทั้งร่ำรวย ด้วยเป็นพระอนุชาที่ฮ่องเต้เยี่ยเทียนหลงทรงรักและโปรดปรานมากที่สุด พระอนุชาที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่และคอยช่วยเหลือกันมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นรัชทายาท ทำให้เมื่อฮ่องเต้เยี่ยได้ขึ้นครองราชจึงประทานทรัพย์สิน หญิงงาม บ่าวไพร่ให้มากมาย ว่ากันว่าจวิ้นอ๋องเพียงเอ่ยพระองค์ก็หามาประทานให้เสียหมดเว้นเสียแต่บัลลังก์มังกรที่พระองค์มิยอมยกให้ผู้ใดโดยง่ายบัดนี้จวนใหญ่ที่คึกคักกลับมีสตรีที่รูปโฉมงดงาม รูปร่างเย้ายวน การแต่งกายผิดแผกไปจากสตรีของต้าเว่ย ชุดกระโปรงตัวยาวจับกลีบล้อมเอวสีแดงสวย อาภรณ์ด้านบนตัวเล็กรัดทรวงอกอิ่มจนล้นออกมาให้ได้ยล สวมทับเสื้อคลุมบางเบาตามแบบสตรีสูงศักดิ์ของเผ่าทุ่งหญ้าที่มักใช้ชีวิตเรียบง่าย เปิดเผยเนื้อหนัง ชายหญิงเท่าเทียมและเปิดกว้างเรื่องเพศหากเป็นสตรีทั่วไปย่อมไม่สามารถเดินเข้าออกของจวนจวิ้นอ๋องได้โดยง่ายเฉกเช่นนาง แต่อันหนิงเยว่สามารถเดินเข้าออกในจวนแห่งนี้ได้ตลอดเวลาเพราะหน้าที่นางคือสาวใช้ต้นห้องชั่วคราวของท่านอ๋องที่นางอาจหาญทูลขอจากไทเฮานั่นเอง“นี่เจ้า คิดทำอันใด!” เสียงทุ้มเข้มตวาดขึ้นอย่างดัง หากเป็นบรรดาทหารรึผู้อื่นเกร

ทันทีที่เอ่ยจบกำปั้นน้อย ๆ ของนางก็ทุบลงที่อกแกร่งอย่างให้สาแก่ใจ จนจวิ้นอ๋องต้องใช้มือใหญ่กำรอบมือนางไว้เพื่อให้หยุด“เยี่ยเฟยหลง ท่านรังเกียจข้าแล้วมาแตะต้องข้าทำไมกัน ฮือ” ร่างบอบบางเย้ายวนนึกน้อยใจ จนอดที่จะส่งสายตาตัดพ้อไม่ได้ ความรู้สึกในอกคับแน่นจนบีบให้น้ำตาเริ่มปริ่มที่ขอบตาด้วยความเสียใจ เมื่อบุรุษอันดับหนึ่งในดวงใจบอกว่ารังเกียจนาง แต่นางก็ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขาจึงต้องใช้ฟันขบกัดปากเพื่อสะกดกลั้นมันเอาไว้เยี่ยเฟยหลงชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นนางทำท่าทางจะร่ำไห้อยู่รอมรล่อ พร้อมทั้งสงสัยเหตุใดครานี้นางช่างดูเสียใจนัก สงสัยเขาคงพูดจี้ใจนางเกินไปกระมัง“ปล่อยข้า ฮือ” เยว่เล่อขืนตัวออกจากการเกาะกุม ตะเกียกตะกายตัวขึ้นจากน้ำทั้ง ๆ ที่อาภรณ์เปียกลู่จนเผยเห็นสัดส่วนยั่วยวนบุรุษโดยที่เจ้าตัวหาได้สนใจมันไม่ เมื่อขึ้นมาได้ก็เตรียมจะก้าวหนีให้ไกลจากบุรุษใจร้าย ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มตวาดขึ้น“หยุด! เจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“แล้วเหตุใดข้าจะต้องเชื่อท่านอ๋องกัน”เยว่เล่อที่ยังรู้สึกโกรธจวิ้นอ๋องอยู่ ก็ไม่คิดจะฟังสิ่งใดทั้งสิ้นในเวลานี้ สองเท้าก้าวเดินต่อไป ไม่สนใจแล้วในเวลานี

ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไปเสียด้วยซ้ำ สองร่างก็ถูกผลักแยกจากกันอย่างแรง พ่านเอ๋อร์ตกใจจนตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคนทำนั้นคือใคร แถมเพียงครู่ก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงถึงสามครั้งติดจนมีเลือดซึมออกมาที่มุมปากในตอนนี้เยว่เล่อรู้สึกหน้ามืดตามัวไปเสียหมด อารมณ์หึงหวงเข้าครอบงำให้ไร้สตินึกคิด นางจะไม่ยอมให้สตรีนางใดในต้าเว่ยแห่งนี้มายุ่งกับชายที่นางหมายปองไว้ได้แน่ สตรีผู้นี้ช่างอาจหาญยิ่งนักขนาดมีพันธะหมั้นหมายจวนจะแต่งงานอยู่รอมร่อยังริอาจมากอดกับบุรุษอื่น ซ้ำยังเป็นจวิ้นอ๋องอีกงานนี้จะให้นางยอมอยู่นิ่งได้ยังไงกัน“นี่! อันหนิงเยว่หยุดเดี๋ยวนี้ นี่เจ้าทำอะไร” เฟยหลงรีบนำตัวเองมาบังพ่านเอ๋อร์ไว้เพื่อไม่ให้นางถูกทำร้ายไปมากกว่านี้“นี่ท่านอ๋องหลบไปนะ วันนี้ข้าจะสั่งสอนนางที่กล้ามายุ่งกับท่าน” เยว่เล่อพยายามใช้มือผลักร่างใหญ่อกให้พ้นทาง แต่ก็ไม่ได้ผลนางจึงเปลี่ยนมาขาถีบมุดเข้าไปแทน และมันโดนขาของพานเอ๋อร์แม้เพียงเฉียดแต่ก็ทำให้นางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเลยทีเดียว“อันหนิงเยว่! ข้าบอกให้เจ้าหยุด เลิกบ้าเสียที!” เสียงกัมปนาทอันดังส่งผลให้เยว่เล่อชะงักอย่างตกใจ ร่างงามถูกดึงออกให้ห่างจากพา

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจทราบในที่สุดเยว่เล่อก็ได้สติฟื้นขึ้นมา ดวงตาวาวใสมองสำรวจไปทั่วทั้งห้อง‘ที่ไหนกัน นี่ไม่ใช่จวนอ๋องนี่’“แค่ก ๆ โอ๊ย!” นอนหลับไปเสียนานตื่นมาจึงคอแห้งกระหายน้ำ พลันถูกความเจ็บปวดเหลือแสนวิ่งจู่โจมเข้าจนนางตองเปล่งเสียงร้องไห้ออกมา บัดนี้เกรงว่าผิวที่นางเฝ้าทะนุถนอมรักษาเพื่อให้สามีในอนาคตได้ชื่นชมคงแตกเป็นรอยแผลน่าเกลียดเป็นแน่“ฮึก ฮึก หลังของข้า ฮือ เจ็บเหลือเกิน”ไห่ถังยืนมองผู้เป็นนายก็ได้แต่นึกสงสาร คุณหนูของนางเป็นคนดีหากมิหลงผิดไปรักบุรุษไร้ใจสภาพคงไม่เป็นเช่นนี้“คุณหนูเจ้าขา ฮือ” ไห่ถังทรุดตัวเกาะเตียงที่ผู้เป็นนายนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ก็อดที่จะน้ำตาซึมตามไปด้วยไม่ได้“ไห่ถังช่วยข้าทายาที เอายามาทาที ข้าไม่อยากเป็นแผล ฮึก ฮือ หลังข้า” เยว่ลู่สะอึกสะอื้น ในใจหวาดกลัวหากแผลไม่หายเล่าต้องเป็นแผลน่าเกลียดแน่เลย ร่างบอบบางสวมใส่อาภรณ์ตัวในเปิดเปลือยแผ่นหลังที่เคยเรียบเนียนที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำเขียว ซ้ำยังแตกจากการถูกโบย ในใจนึกน้อยใจจวิ้นอ๋องที่เขาไม่คิดจะช่วยนางแม้เพียงนิด ซ้ำนางยังไม่ได้กลับจวนอ๋องเลยตลอดทั้งคืนไม่เห็นจะเป็นเดือดเป็นร้อนตามหาน

ภาพบุรุษท่าทางองอาจแผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์เดินแบกร่างของสตรีเดินผ่านทั้งขบวนทหารและเหล่านางกำนัล ทั้งหมดเมื่อแลเห็นพร้อมทั้งปะทะเข้ากับสายตาทรงอำนาจก็ต่างก้มหน้างุดไม่กล้ามอง จนกระทั่งจวิ้นอ๋องผ่านไปพลันก็เกิดเสียงซุบซิบตามหลังเดินแบกสตรีน่าตายไม่นานก็มาถึงตำหนักเหมันต์ ขายาวก้าวโดยมิได้สนใจเสียงต่อว่าพร้อมแรงดีดดิ้นของนางซักนิด“ท่านอ๋องข้าเจ็บนะ!”“รู้จักเจ็บด้วยรึ” จวิ้นอ๋องยกมือขึ้นปัดถูกันไปมา ก่อนจะสะบัดชายชุดนั่งลงเคียงข้างเยว่เล่ออย่างจงใจ พร้อมกับที่ยื่นใบหน้าเข้าไปมองสำรวจใบหน้าขาวเกลี้ยงของนาง“ข้าก็คน โอ๊ะ!” เยว่เล่อลืมตัวเผลอขยับพลิกตัวพิงเตียงนอน ทำให้นางสะดุ้งตกใจพร้อมกับถูกอาการเจ็บร้าวจู่โจม“คุณหนู” ไห่ถังรีบคุกเข่าก้มหน้าเมื่อเห็นว่าผู้ใดอยู่กับเจ้านายของนาง“ดูแลนายเจ้าให้ดี อย่าได้ออกไปก่อเรื่องวุ่นวายอีก” จวิ้นอ๋องพูดน้ำเสียงนิ่งหากแต่คนที่คุ้นเคยอย่างเยว่เล่อก็สามารถจับสังเกตได้ว่าจวิ้นอ๋องกำลังหงุดหงิดนางเต็มทีพูดจบก็ลุกเดินดุ่ม ๆ ออกไปโดยมิได้พูดล่ำลาใด ๆ กับนาง ท่าทางเย็นชาไร้ใจของเจ้าของตำหนักใหญ่ทำให้เยว่เล่ออดที่จะบ่นอีกทั้งตัดพ้อชายในดวงใจเสียไม่ได้“โอ๊ะ