All Chapters of ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 ข่าวลือดังไกลซือเหยามองออกไปนอกหน้าต่าง ลมหายใจของนางสงบนิ่งกว่าทุกวัน ไม่ใช่เพราะนางลืมสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เพราะในที่สุดก็เข้าใจบางคน… ไม่จำเป็นต้องแก้แค้นคนเลวไม่จำเป็นต้องใช ้มือของนางกำจัด พวกเขาจะล้มลงเพราะสิ่งที่พวกเขาก่อขึ้นเองข่าวลือเกี่ยวกับจวนหลี่โหวแพร่สะพัดไปทั่วเมือง บ่าวไพร่กระซิบกระซาบกันถึงโชคชะตาของอดีตพระชายาที่หายสาบสูญไปพร้อมความลับบางอย่างหลี่อวิ้นรุ่ยไม่เคยใส่ใจนางตั้งแต่แรก เขาคิดว่านางไร้ค่า เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่บิดาของเขายัดเยียดให้ ทว่านับวันกลับมีบางอย่างที่ทำให้เขานอนไม่หลับแม้เขาจะอุ้มชูสตรีที่เขารักที่สุดให้เป็นนายหญิงแห่งจวน แต่ไม่นานนัก คนในเมืองก็เริ่มซุบซิบนินทา“ชายารองหวังน่ะหรือ ต่อให้ได้รับความโปรดปรานเพียงใดก็เท่านั้น วัน ๆ ทำเพียงแต่งตัวงดงาม จวนโหวกำลังจะพังพินาศอยู่แล้วยังมิรู้ตัวเลย”“ว่ากันว่าอดีตพระชายาเอกมีโชคชะตาที่หนุนจวนหลี่ให้รุ่งเรือง แต่พอนางจากไปไม่นาน จวนนี้ก็เริ่มตกต่ำ…”คำพูดเหล่านี้ทำให้หลี่อวิ้นรุ่ยร้อนรน เขาไม่เคยเชื่อเรื่องดวงชะตา แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าปฏิเสธไม่ได้ตั้งแต่ซือเหยาหายไป ธุรกิจในเครือของจวนหล

บทที่ 22 ในที่สุดก็ไม่ไร้ตัวตนอีกต่อไปหลังจากวันนั้นไป๋อวิ๋นก็ทำตามคำที่เขาบอกกับซือเหยาทุกอย่าง นางได้ป้ายประจำตัวมาอยู่ในมือ และมีตัวตนในดินแดนและยุคนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ข้ามมิติมา ป้ายชื่อที่เป็นชื่อของนางเองอย่างแท้จริง ไม่ใช่ป้ายชื่อที่แสดงว่านางเป็นสมบัติของผู้ใด“เจ้าอยากไปแคว้นฉู่หรือไม่” ไป๋อวิ๋นถามหญิงสาว “อยากไปเจ้าค่ะ” ใบหน้าของชายหนุ่มหมองไปเล็กน้อย “เจ้าคงอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดของตัวเองหรือตามหาคนที่รู้จัก” ซือเหยาเห็นท่าทางอีกฝ่ายก็เข้าใจ ยิ่งเมื่อเขาบอกความรู้สึกออกมาตรง ๆ แล้ว“ข้าต้องการพบเพียงแค่สาวใช้ของข้าเท่านั้น และยืนยันเรื่องในความฝัน คนอื่น...ล้วนไม่มีความหมายอะไรกับข้าแม้แต่นิด” บนใบหน้าของไป๋อวิ๋นมีรอยยิ้มบาง ๆ “เจ้าจะไปคนเดียวอย่างนั้นหรือ” ซือเหยาตาโต เพราะนางไม่รู้ทิศทางอะไรเลย ท่าทางแบบนั้นทำให้ไป๋อวิ๋นอดไม่ได้ที่จะยิ้ม“จนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิข้ายังว่าง เจ้าอยากไปเมื่อไรก็บอกได้ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” “ไปไม่ไกลหรอกเจ้าค่ะ แค่ที่ชายแดนแคว้นฉู่ก็พอ” แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นจริงอย่างฝัน แต่ก็อดกังวลไม่ได้ หากไม่ใช่ชายแดนที่เดียวกัน หรือเป

บทที่ 24 สามีของหลินซือเหยาไป๋อวิ๋นชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของซือเหยา แม้จะรู้ว่านั่นเป็นเพียงคำพูดเพื่อรักษาภาพลักษณ์ระหว่างนางและเขาต่อหน้าผู้อื่น แต่มันก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นอย่างน่าประหลาด นี ่เป็นครั้งแรกที่นางยอมรับเขาต่อหน้าผู้อื่นว่าเป็นสามีอย่างเต็มปากเต็มคำโดยไม่ได้มีเงื่อนไขใด ๆ “นี่คือสาวใช้ที่เจ้าเคยบอกหรือ” “เจ้าค่ะ” ซือเหยาพยักหน้า“เช่นนั้นพวกเจ้าคงมีเรื่องจะพูดคุยกันมาก” “ข้าคุยแล้ว และก็ได้คำตอบที่ตามหาแล้วด้วย” หญิงสาวหันไปบอกคนที่นางเรียกว่าสามีเมื่อครู่ “แต่พวกเราตั้งใจจะอยู่ที่นี่หลายวันหน่อยไม่ใช่หรืออย่างไร ข้าว่าเจ้าไม่ได้เจอกับนางนาน ก็ควรจะใช้เวลาด้วยกัน” ไป๋อวิ๋นพูดออกไป เพราะการเดินทางครั้งนี้มาเพื่อซือเหยาเท่านั้น“วันพรุ่งข้าก็ว่าจะไปหานางที่บ้าน ข้าอยากกินขนมฝีมือนางอีกสักครั้ง ท่านหมอไม่รู้อะไร ฝีมือของลี่จินนั้นอร่อยยิ่งกว่าร้านขนมชื่อดังในเมืองหลวงอีกนะเจ้าคะ ใช่ไหมลี่จิน” อดีตสาวใช้ยิ้มอาย ๆ “นายหญิงก็พูดเกินไปเจ้าค่ะ” ลี่จินตอบพลางมองดูรอยยิ้มของเจ้านายตนที่หันไปคุยกับคนที่ได้ชื่อว่าสามีนางคงไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว เพราะยามนี้เจ้านายเก่าของ

บทที่ 26 คนที่ใช่ไม่ต้องพยายาม“ที่จริงนายหญิงไม่ต้องพาข้ามาเลี้ยงที่แบบนี้ก็ได้นะเจ้าคะ” ซือเหยาส่ายหน้าให้กับลี่จิน บอกว่าไม่ใช่นายบ่าวกันแล้วอีกฝ่ายก็ยังเรียกนายหญิงเช่นเดิม “นี่ถือว่าเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับเรื่องที่เจ้าเคยทำให้กับข้า เรียกฮูหยินดีกว่าเถิดลี่จิน”อีกฝ่ายรีบพยักหน้ารับ บรรยากาศของโรงเตี๊ยมแถวนี้คึกคักเสียยิ่งกว่าในเมืองหลวงเสียอีก“เอาน้ำแกงเต้าหู้ ปลานึ่งซีอิ๊ว ผัดผักรวม แล้วก็บะหมี่ ส่วนชา เอาอันนี้ไปชง” ระหว่างที่ซือเหยาและสาวใช้กำลังพูดคุย ก็เป็นไป๋อวิ๋นที่จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ“สามีของฮูหยินนี่รู้ดีไปหมดเลยนะเจ้าคะ นั่นมันของโปรดของฮูหยินทั้งนั้น” “แม่นางลี่ เจ้าเล่าอยากกินอะไร” ลี่จินที่กำลังแอบนินทาไป๋อวิ๋นกับซือเหยาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา “ข้าขอแค่น้ำแกงไก่ก็พอเจ้าคะ” “เอาน้ำแกงตุ๋นสมุนไพรอีกที่ด้วย พวกเจ้าพูดคุยกันไปสักครู่ก่อนนะ” ไป๋อวิ๋นพูดจบก็เดินออกไป ราวกับต้องการให้หญิงสาวทั้งสองได้พูดคุย“ฮูหยินเจ้าคะ ท่านอยู่กับเขามานานแล้วหรือ ทำไมเขาถึงได้รู้นิสัยของท่านทุกอย่างเลย” ซือเหยาส่ายหน้าเล็กน้อย “ข้าก็เพิ่งรู้ว่าเขารู้ คงเพราะเป็นหมอจึงช่

บทที่ 28 กรรมสนองหลี่อวิ้นรุ่ยมองไปยังเรือนที่ว่างเปล่า ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยให้เรือนนี้เป็นที่พักแก่สตรีที่ทำให้ชีวิตที่ถูกลืมอยู่ในจวนของเขารุ่งโรจน์ แต่ก็เพราะนางที่ทำให้เขาต้องประสบปัญหามากมาย “ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า หลินซือเหยา เจ้ามันหน้าโง่ทิ้งข้าไป ชีวิตของข้าเลยต ้องวุ่นวายแบบนี้ ซือเหยา ต่อให้เจ้าเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าให้มีความสุขหรอก” เขานั่งด่าลมด่าฟ้าเพราะตอนนี้เขาไม่เหลือใครแล้ว ภรรยาที่ได้ตบแต่งก็ขอหย่าขาด เพราะนางรับไม่ได้กับตัวตนที่แท้จริงของเขา เหมือนเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่ดีต่อชีวิตของเขา เกิดตั้งแต่หญิงสาวกระโดดบ่อน้ำไป ทุกอย่างที่เคยดีก็ค่อย ๆ กลับมาตกต่ำเหมือนเดิม ถูกหมางเมิน ไม่มีคนสนใจ และหนักกว่านั้นคือไม่ถูกเรียกใช้งานและถูกตัดเบี้ยหวัด แม้แต่ประชุมเช้าหรืองานประจำวันก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปทำอีกแล้ว ราวกับสิ่งที่เหลืออยู่ มีเพียงตำแหน่งของขุนนางที่ไม่ได้ถูกถอดออก และจวนหลังนี้เท่านั้นจวนที่เคยมีข้าวของมากมาย บัดนี้บรรยากาศอึมครึม เครื่องเรือนที่ขายได้ก็ล้วนขายออกไป บางส่วนขายไม่ได้ก็มีฝุ่นผงจับหนาเพราะไร้การดูแล เหลือแค่เพียงไม่กี่เรือนเท่านั้นที่มีคนอาศัยอย