Semua Bab ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว: Bab 31 - Bab 38

บทที่ 30 สามีภรรยาหลังจากกลับมาจากแคว้นฉู่ ไป๋อวิ๋นแหละซือเหยาก็ใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาทั่ว ๆ ไป ความรักของทั้งสองเรียกได้ว่ามีคนในตลาดและหมู่บ้านใกล้ ๆ ถึงกับอิจฉาเลยทีเดียว เพราะท่านหมอไป๋อวิ๋น อะไร ๆ ก็ดูแลแต่ภรรยาของเขาพอฤดูใ บไม้ผลิมาถึง หมอเทวดาก็เปิดกระท่อมเป็นโรงหมออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เรื่องราวระหว่างเขาและหลินซือเหยากลับเปลี่ยนไป เมื่อก่อนหากใครพูดหยอกเรื่องนี้ ทั้งสองก็จะทำเป็นเงียบไม่ตอบ ทั้งยังมีสีหน้าอึดอัด แต่คราวนี้ไป๋อวิ๋นไม่ต้องทำเช่นนั้นอีกเขาสามารถบอกทุกคนได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าหลินซือเหยานั้นเป็นภรรยาของเขา และก็กำลังอุ้มท้องลูกคนแรกของเขา “ท่านหมอไป๋ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นฮูหยินออกมาช่วยจัดแถวเหมือนเมื่อก่อนเลยขอรับ แต่เมื่อวันก่อนญาติข้ามาหาท่านหมอยังเจออยู่เลย” ไป๋อวิ๋นยิ้มก่อนจะเล่าอย่างภูมิใจ“นางแพ้ท้องน่ะ มีอาการวิงเวียนตลอดเวลา จึงทำให้ออกมาช่วยดูแลทุกคนในช่วงนี้ไม่ได้ แต่พวกเจ้าก็ทำตามที่นางเคยบอกนั่นแหละ จะได้ตรวจกันทุกวัน และจะได้เร็วด้วย”“ขอรับ ว่าแต่ท่านหมอมีทายาทแล้ว จะต้องเป็นเด็กที่ทั้งน่ารักแล้วก็เก่งแน่ ๆ” ไป๋อวิ๋นยิ้ม “ข้ากลัวแต่ว่าจะซนและเจ้าเล

บทที่ 32 เจ้าตัวเล็กวันเวลาผ่านไป ผ่านร้อนผ่านหนาวไปหลายฤดู แต่หลินซือเหยาก็ยังคงอยู่กับไป๋อวิ๋นที่บนเขา ต่างกันตรงตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่อย่างเดียวดายแล้ว“ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ ผลไม้อันนี้แก้เจ็บคอได้ใช่ไหมขอรับ” ไป๋เจียงเฉิงวิ่งถือมะขามป้อมเข้ามาในกระ ท่อม ไป๋อวิ๋นหันมามองแล้วก็พยักหน้า“เจ้าเก่งมากอาเฉิง ต่อไปต้องให้เจ้ามาช่วยพ่อรักษาคนไข้แล้วกระมัง” เด็กน้อยกระโดดขึ้นทันที “ข้าอยากช่วยขอรับ ให้ข้าช่วยได้นะขอรับ” ซือเหยาส่ายหน้า "ลูกต้องโตกว่านี้อีกนะจ๊ะอาเฉิง แล้วน้องสาวของลูกไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ”ซือเหยาถามหาไป๋ซีเยว่ มองไปด้านหลังลูกชายก็ไม่เจอกับลูกสาว “นางวิ่งตามกระต่ายป่า ข้าห้ามก็ไม่ฟัง นั่งเล่นกระต่ายอยู่ตรงชายป่านั่น” ไป๋อวิ๋นได้ยินก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงชายป่าที่ว่า เขากังวลเพราะตรงนั้นมันใกล้กับน้ำพุ หากเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น เขาไม่อยากจะคิด แม้ว่าจะอยากทุบทิ้งไปเสียแต่คุณค่ามากกว่า อย่างน้อย ๆ ก็เอารั้วมากั้นเอาไว้แล้ว“ซีเยว่ลูก ซีเยว่” เด็กหญิงนั่งลูบขนกระต่ายป่าอยู่ น่าแปลกที่สัตว์ตัวเล็ก ๆ มักจะยอมให้ซีเยว่ได้จับ หากเป็นคนทั่ว ๆ ไปเข้าใกล้สัตว์ตัวเล็กเช่นนี้พวกมันก็ค

บทที่ 34 เริ่มต้นด้วยร้าย จบด้วยรักแท้ซือเหยายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในหมู่บ้าน หญิงสาวที่เคยเป็นเพียงเงาไร้ตัวตนในจวนหลี่ ตอนนี้กลับมีชีวิตที่สงบสุข นางช่วยไป๋อวิ๋นรักษาผู้คน ศึกษาการแพทย์ และพบว่าชีวิตไม่ จำเป็นต้องจมอยู่กับอดีต“พอข้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ข้าคิดว่าเจ้าจะกลับไปแก้แค้น” ไป๋อวิ๋นพูดขณะบดสมุนไพรซือเหยาหัวเราะเบา ๆ “แก้แค้นเพื่ออะไร คนอย่างเขาไม่ต้องรอให้ข้าทำอะไร ก็คงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”ไป๋อวิ๋นพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เจ้าคิดถูกแล้ว… คนที่ไม่เห็นค่าผู้อื่น สุดท้ายก็ไม่มีใครเหลืออยู่ข้างกาย”ซือเหยายิ้มบาง ๆ นางเคยทุกข์ทรมาน เคยหวังจะให้คนที่ทำร้ายตนต้องชดใช้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป นางตระหนักว่าการปล่อยวางทำให้หัวใจของนางเป็นอิสระชีวิตนางเพิ่งเริ่มต้น… และมันจะไม่จบลง โดยที่นางเองไม่ได้เสียเวลาไปกับการคิดแก้แค้นและเอาคืนผู้ใด นางอยู่กับปัจจุบัน เลือกที่จะมีความสุขกับสิ่งที่มี แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านบางเบาที่ปลิวไหวตามสายลมยามเช้า ซือเหยานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์ของหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เงียบสงบนับตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาในกระท่อมไม้ไผ่แห่งนี้ ทุกวันผ่านไปอย่างเรียบง่าย

ตอนพิเศษ 2เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยแสงสีทอง มีร่างหนึ่งนั่งอยู่ริมบ่อน้ำที่เคยเป็นประจำ นางมักมาที่นี่บ่อยครั้งโดยไม่รู้สาเหตุ ราวกับมีบางสิ่งดึงดูดให้นางมาอยู่ ณ จุดนี้ ระลอกคลื่นกระเพื่อมเป็นวงก่อนจะค่อย ๆ สงบนิ่ง ทว่าทันใดนั้นเอง ลมแรงกะทันหันก็พัดผ่าน นำพากลีบดอกไม้ปลิวว่อนแสงสีฟ้าประหลาดเริ่มเรืองรองขึ้นจากก้นบ่อน้ำ“ซีเยว่ มืดแล้วเจ้าเข้ามาข้างในเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน” เสียงตะโกนจากในกระท่อมเรียกให้หญิงสาววัยแรกแย้มหันไปมองมารดาด้วยรอยยิ้ม แม้จะผ่านช่วงปักปิ่นมาแล้วถึงสามปีแต่ดูเหมือนไป๋ซีเยว่จะไม่สนใจที่จะมีคู่ หญิงสาวยังคงใช้ชีวิตอยู่กับบิดามารดาและกระท่อมใหม่ที่สร้างอยู่ไม่ไกลก็คือกระท่อมของพี่ชายไป๋เจียงเฉิงที่ตอนนี้แต่งงานอยู่กินกับพี่สะใภ้ชุนเหยา“ข้าขอจัดการล้างสมุนไพรตรงนี้อีกสักนิดเจ้าค่ะ” เด็กสาวตะโกนบอกมารดาของตน ชุดของนางตอนนี้ยังอยู่ในชุดที่เตรียมพร้อมจะรักษาคน เพราะวันนี้คนไข้ของบิดาเยอะนักนางจึงเข้ามาช่วยแต่จู่ ๆ มือที่กำลังล้างสมุนไพรก็ชะงักเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงหมอกที่ดูหนากว่าปกติ “นี่มันหน้าร้อนนะทำไมถึงมีหมอกมากเช่นนี