Semua Bab ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 10 อยู่ในสายตาตลอดเวลาเมื่อว่างจากรักษาคน ไป๋อวิ๋นที่เมื่อก่อนมักจะมองไปยังคนไข้ว่ามีเหลืออยู่มากน้อยแค่ไหน ตอนนี้สายตากลับคอยมองไปยังหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ช่วยของเขาแทน นางคล่องแคล่ว จัดการทุกอย่างได ้ดี แม้ว่าคนไข้จะเยอะ แต่บางวันกว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีก็รักษาคนไข้ไปจนหมดแล้ว ช่างต่างจากตอนที่อยู่เพียงลำพังอีกทั้งวิธีการของหญิงสาวก็ยังชัดเจนและเป็นระเบียบ ใครมาก่อนมาหลัง อาการประเภทหนักเบานางก็จัดไปไว้ด้วยกัน ทั้งยังสอบถามมาคร่าว ๆ ก่อนแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ไป๋อวิ๋นไม่ได้บอกนางเลยสักนิด แต่เป็นนางที่ทำให้งานของเขาง่ายดายขึ้น ตั้งแต่เช้าจรดบ่าย หญิงสาวแทบไม่ได้นั่งพัก คอยส่งน้ำให้คนที่กระหาย คอยดูแลเด็กเล็ก ๆ ที่ร้องไห้เสียงดัง ช่วยยกถาดสมุนไพรไปตากแดด และก็ช่วยจัดยา ซึ่งหญิงสาวมักจะเดินมาถามเขาบ่อยครั้งในเรื่องนี้“ท่านหมอ สมุนไพรนี้ต้องบดละเอียดเลย หรือว่าแค่หั่นเป็นชิ้นพอเจ้าคะ” ไป๋อวิ๋นหันไปมองสมุนไพรที่ว่า “แค่หั่นก็พอ เป็นแว่น ๆ” “เจ้าค่ะ” ไป๋อวิ๋นยังคงมองตามอีกฝ่ายไปจนคนไข้ของเขาเอ่ยทัก “แม่หนูนี่ช่างขยันจริง ๆ ท่านหมอนี่ทั้งเก่งทั้งดวงดีเลยนะ ได้คู่ชีวิตช่วยกันไม

บทที่ 12 น้ำซึมบ่อทรายพอเริ่มรู้สึกตัวว่าสนใจ ทุกครั้งที่เผลอตัว สายตาของไป๋อวิ๋นก็จะจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อาศัยอยู่ด้วยกันเสมอ เสียงขีดเขียนพู่กันที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอขาดหายไป ซือเหยาจึงเงยหน้าขึ้นจากการเย็บเสื้อในมือแล้วตั้งใจจะเดินไปเปลี่ยนน้ำชาให้ท่านหมอที่นั่งเขียนตำรามานานแล้ว แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองนางอยู่ “ท่านหมอ จะเอาอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ” ซือเหยาเอ่ยถาม เสียงของนางทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง “ไม่ ไม่ได้จะเอาอะไร ข้าแค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ” ซือเหยายิ้ม นางคงจะไม่คิดอะไร หากเหตุการณ์เช่นนี้เพิ่งเกิดขึ้นครั้งสองครั้ง แต่ช่วงนี้ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นนางก็มักจะเจอกับสายตาของท่านหมอหนุ่มมองนางอยู่ตลอด ทางด้านไป๋อวิ๋นเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แม้จะจ้องอักษรที่เขียน แต่ทว่าจิตใจของเขากลับลอยไปหาใครอีกคน ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้อยู่ด้วยกันตลอด ก็ไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้ หากเขามีสหายสักคนให้ปรึกษาก็คงจะดี แต่เพราะปกติเขาก็อยู่เพียงลำพัง ได้พูดคุยกับคนบ้างก็ตอนที่ช่วยตรวจรักษาหรือไม่ก็ตอนที่ลงไปที่ตลาด เห็นทีครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะประสบปัญหาจริง ๆ เข้าเสียแล้วหลิ

บทที่ 14 ความในใจจากปกติที่ในกระท่อมจะดูเงียบเหงาแตกต่างจากช่วงฤดูอื่น ๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเพราะเจ้าจิ้งจอกตัวน้อยที่พออาการดีขึ้นก็เดินเตาะแตะไปทั่วราวกับเป็นเจ้าของกระท่อมหลังนี้และเพราะเจ้าจิ้งจอกตัวนี้ ก็ทำให้ไป๋อวิ๋นได้เห็นรอยยิ้ มของหญิงสาวที่อาศัยอยู่กับเขามากขึ้น“เลียให้อย่างนั้นเหรอ น่ารักนะเนี่ย” ซือเหยาพูดกับจิ้งจอกน้อยที่นอนอยู่บนตักของนางหน้าเตาผิง มันเอาหัวมาถูไถราวกับคิดว่าหญิงสาวคือแม่ของตน และทุกครั้งที่เจ้าตัวน้อยทำอย่างนั้น หญิงสาวก็ยิ้มหรือไม่ก็หัวเราะออกมารอยยิ้มสดใสนั้นทำให้บรรยากาศในกระท่อมดูดีขึ้นไปด้วย “ดูเหมือนว่ามันจะติดเจ้าเสียแล้ว” ซือเหยาหันไปมองที่ด้านหลังของตน “คงเพราะว่ามันยังเด็กเจ้าค่ะ ก็เลยรับความเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ๆ” คำพูดนั้นแม้จะฟังดูธรรมดา แต่ไป๋อวิ๋นเริ่มมองออกว่าหญิงสาวมีอะไรที่ติดค้างอยู่ในใจ เขาเดินเข้าไปใกล้ทั้งคู่ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว “บางครั้งการผ่านอะไรมาบ้าง ก็ไม่จำเป็นต้องปิดใจก็ได้ จิ้งจอกตัวนี้กลัวคนมากตอนที่ข้าไปเจอมัน แต่มันสามารถรับรู้ได้ด้วยใจว่าเจ้าและข้าไม่ทำร้ายมัน มันจึงยอมเปิดใจสนิทกับเจ้า ให้เ

บทที่ 16 สตรีมีตำหนิหรือจะคู่ควรเมื่อรถม้าหยุดที่หน้าจวนเจ้าเมือง ประตูหลักก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวผู้หนึ่งที่วิ่งออกมาต้อนรับ“ท่านหมอ ท่านหมอเทวดา ในที่สุดท่ านก็มาถึงแล้ว ท่านพ่ออาการไม่ค่อยดีมาหลายวัน ข้าจึงส่งคนไปรับท่านหมอมา” หญิงสาวแต่งกายงดงามในชุดสีอ่อนวิ่งมารอถึงหน้ารถม้า ในดวงตาของนางยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตา นางคือบุตรสาวของท่านเจ้าเมือง เคยเจอกับหมอเทวดามาหลายครั้งแล้วตั้งแต่นางยังไม่ปักปิ่น ยามนี้หญิงสาวถึงวัยเพิ่งปักปิ่นก็คิดจะเข้าหาท่านหมอเทวดาที่นางเฝ้าฝันถึง ถึงขนาดยื่นคำขาดกับบิดามารดาว่าต้องการจะแต่งเขาเป็นลูกเขยให้ได้ แม้ว่าเขาจะจนแต่หากเปิดโรงหมอให้อีกฝ่ายก็คงจะทำเงินได้บ้าง ไป๋อวิ๋นเดินลงมาจากรถม้าก็ชำเลืองมองไปยังคุณหนูของท่านเจ้าเมืองก่อนจะหันไปรับหญิงสาวที่เดินทางมาพร้อมกับเขา คุณหนูชิงเห็นชายหนุ่มที่รอคอยก็แทบโผเข้าหา แต่กลับต้องเก้อเมื่อมือของชายหนุ่มถูกยื่นไปรับสตรีที่กำลังเดินลงมาจากรถม้า“ค่อย ๆ เดิน” ไป๋อวิ๋นบอกกับซือเหยา ที่มือก็ยังประคองตระกร้าจิ้งจอก และแขนก็มีห่อผ้าที่มียาอยู่ในนั้นซือเหยาเห็นคนมองอยู่ก็วางมือไปบนมือของท่านหมอ นางค่อย ๆ เ

บทที่ 18 แสดงละครหรืออยากให้เป็นจริง“ท่านหมอจะนอนที่พื้นจริง ๆ หรือเจ้าคะ” ไป๋อวิ๋นพยักหน้าพร้อมกับตอบว่า “อือ” สั้น ๆ เบา ๆ “แต่หากท่านหมอนอนที่พื้น ผ้าห่มก็จะไม่พอ จ ะไปขอเพิ่มเกรงว่าคนที่นี่จะสงสัยคำที่พวกเราโกหกเอาไว้” ซือเหยาเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ “หากท่านหมอไม่คิดมากอะไร ข้าคิดว่าท่านขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันก็ได้นะเจ้าคะ ข้าไม่ถือ” ไป๋อวิ๋นชะงักไปกับคำพูดของหญิงสาว เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง แล้วพูดออกไปให้อีกฝ่ายเข้าใจ “แต่ข้าถือ” ซือเหยามองคนที่ตอบนางด้วยสีหน้านิ่ง ๆ หญิงสาวพยายามจะพูดให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจแต่เพียงแค่อ้าปากเขาก็อธิบายชัด“เจ้านอนบนเตียงเถอะ แม้จะดูเหมือนเรื่องที่หลอกทุกคนว่าเจ้าเป็นภรรยาของข้าเป็นเพียงเรื่องเล่น ๆ แต่ข้าคิดว่าเจ้ารู้ดีกว่าใคร...” ไป๋อวิ๋นไม่ได้พูดอะไรต่อ เขารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้โง่และคงเข้าใจความหมายของเขา แน่นอนว่าเขาชอบนาง แต่ก็ไม่อยากถือโอกาส คำพูดที่เอ่ยเพื่อหยอกเย้ามันเรื่องหนึ่ง แต่การกระทำเขาไม่อยากเอาเปรียบนางจนเกินไปซือเหยาไม่ได้พูดอะไรต่ออีก คำพูดที่ชัดเจนและหนักแน่นนั้นพอจะทำให้นางรู้ว่าเขาตั้งใจจริง หญิงสาวมองอีกฝ่ายที่เดินไปหยิบผ้ามาปูน