All Chapters of ชายาของท่านโหวสิ้นใจแล้ว: Chapter 1 - Chapter 5

บทนำเสียงประทัดดังสนั่น ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกแต่งแต้มด้วยแสงโคมและริ้วธงมงคล ผู้คนต่างร่วมแสดงความยินดีกับพิธีสมรสของท่านโหวหนุ่มผู้กุมอำนาจสูงสุดในแคว้น เสียงดนตรีบรรเลงขับขาน เสียงหัวเราะเบิกบานดังไปทั่วทุกแห่งท่า มกลางแสงคบเพลิงที่ลุกโชนอยู่หน้าจวนโหว เสียงฆ้องกังวานแว่วก้องไปทั่วบริเวณ ประกาศให้ผู้คนรับรู้ถึงพิธีสมรสอันยิ่งใหญ่ของท่านโหวหนุ่ม ผู้เพิ่งก้าวขึ้นสู่อำนาจสูงสุดในแคว้น ขบวนเจ้าสาวถูกต้อนรับเข้าสู่จวนอย่างสมเกียรติ สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังนางผู้เป็นสตรีในดวงใจของเขา นางผู้ได้รับชัยชนะในหัวใจของชายที่สูงศักดิ์แต่ท่ามกลางความชื่นมื่นในค่ำคืนนี้ มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นเหมย หญิงสาวในอาภรณ์เรียบง่ายยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย มือของนางกำชายอาภรณ์แน่นราวกับต้องการยึดเหนี่ยวบางสิ่งเอาไว้ในใจดวงตาของนางจับจ้องไปยังจวนโหว สถานที่ที่เคยเป็นเสมือนบ้านของนาง สถานที่ที่นางเคยฝากหัวใจ ฝากความหวัง และฝากทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับบุรุษเพียงผู้เดียวนางเคยอยู่ข้างเขาในวันที่เขาไร้หนทาง เคยต่อสู้ฝ่าฟันไปด้วยกัน ยอมเอ่ยวาจาอ้อนวอนขุนนางผู้ทรงอำนาจ ยอมยื่นมือเปื้อนเลือดเพ

บทที่ 2 กลับบ้านเมื่อรู้สึกถึงสายลมกรรโชกแรก และเสียงฟ้าร้องคำราม หลินซือเหยาที่ยืนอยู่ในเรือนเพียงลำพังก็ค่อย ๆ ถอดอาภรณ์ที่ชายหนุ่ม ที่ได้ชื่อว่าสามี เคยมอบให้ออกทีละชิ้น ทีละชิ้น หญิงสาวเปลี่ยนกลับไปเป็นชุดเดิมที่นางเคยสวมใส่เมื่อยามมาที่มิติแห่งนี้เป็นวันแรก ชุดธรรมดา ๆ ไม่ได้เลิศหรูอะไร แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมต่อตัวนางและมิติในอดีต ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรหรือใครที่นางรักอีกแล้ว นางก็ไม่คิดจะอยู่อีกต่อไปหัวใจที่โดนเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้วในยามนี้ หญิงสาวเดินฝ่าลมฝนออกไปยังบ่อน้ำเบื้องหน้า ดวงตาไม่รักดีเผลอเหลือบมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยของสามีของนางที่ยามนี้มีคนอื่นเคียงข้างกาย เขายืนประคองสตรีอีกคนแนบแน่นราวกับนางเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต ซือเหยายิ้มจาง ๆ ยามนี้นางไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายมาห่วงใยหรือใส่ใจอีกต่อไปแล้ว ถึงกระนั้นเมื่อสบตากับสายตาที่เมินเฉยของเขาเพียงชั่วอึดใจ หัวใจที่นางเคยคิดว่ามันไร้ความรู้สึกแล้วก็กลับเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย “ยังจะโง่ไม่เลิกอีก” นางบ่นว่าหัวใจของตน ที่มันเจ็บปวดกับท่าทางของสามี แต่ความลังเลก็หายไปเมื่อเสียงฟ้า

บทที่ 4 ยิ้มได้อีกคราตลาดยามบ่าย แม้หลายร้านเริ่มจะเก็บของแต่ก็มีหลายร้านเริ่มตั้งแผงใหม่ กลิ่นขนม กลิ่นซาลาเปา ฟุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ ทำเอาซือเหยารู้สึกอยากจะลองกินแต่นางก็ไม่กล้าเอ่ย“ข้าจะมาซื้อสมุนไพรสักหน่อย แม้ว่าจะมีพวกนายพรานอาสาไปเก็บสม ุนไพร แต่บางอย่างก็ยังต้องมาซื้อจากร้านนี้” ซือเหยาฟังชายหนุ่มอธิบายแล้วก็เดินตามไป “เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่” หญิงสาวส่ายหน้า ไป๋อวิ๋นที่เริ่มชินกับท่าทางราวกับใช้ชีวิตไปวัน ๆ ของนางแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเขาเดินเข้าไปในร้านสมุนไพรเจ้าประจำ “อ้าว ท่านหมอเทวดา ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน วันนี้ต้องการอะไรดีเล่า เดี๋ยวข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ แต่เดี๋ยวก่อนนะ วันนี้ท่านหมอพาภรรยามาด้วยหรือ” น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นและสายตาของเถ้าแก่ร้านยาทำให้ซือเหยาที่กำลังยืนดูบรรยากาศในร้านถึงกับสะดุ้งนางกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่เป็นชายหนุ่มข้างกายที่พูดขึ้นก่อน “ไม่ใช่หรอกเถ้าแก่ นางเป็น...” ไป๋อวิ๋นหันไปมองที่หญิงสาว และเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับคิดว่าจะบอกว่านางเป็นอะไรดี ซือเหยาที่เห็นอีกฝ่ายยังไม่พูดอะไรออกมา ก็ตัดสินใจจะช่วยเขาตอบเอง “ข้าเป็นผู้ช่วยของท่านหมอเจ้าค