All Chapters of ลวงรักร้ายนายเพลย์บอย: Chapter 61 - Chapter 67

เพลงรัก....คืนนั้น...ครืดดด ครืดดดด ตอนนี้พี่ไทม์อยู่ในห้องน้ำเสียงมือถือพี่ไทม์สั่นอยู่ข้างโต๊ะหัวเตียงฉันแอบดูว่าใครโทรมาจะเป็นผู้หญิงหรือเปล่าปรากฏว่าเป็นพี่กันที่โทรมา สักพักพี่ไทม์ก็เดินออกจากห้องน้ำมารับโทรศัพท์ และด้วยความที่ห้องมันเงียบทำให้ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างพี่ไทม์กับพี่กัน"มึงโทรมามีไรวะ""คืนนี้กูจัดปาร์ตี้วันเกิดล่วงหน้ามึงมาไม่ได้เหรอวะกูคิดถึงมึงนะเว้ย""กูก็อยากไปนะแต่กูห่วงเพลงมึงก็รู้ว่าเพลงต้องอยู่บ้านคนเดียว" "อืมมม กูเข้าใจกูแค่คิดถึงเพื่อนแค่นั้นว่ะ ถ้ามึงมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรแค่นี้นะ" "ขอโทษนะเว้ย" พี่ไทม์ขอโทษพี่กันก่อนจะวางมือถือไว้ตามเดิมแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"พี่ไทม์ไม่ไปงานวันเกิดพี่กันเหรอคะ คือเพลงขอโทษที่แอบฟังนะคะ" "พี่ไม่อยากไปอ่ะพี่อยากอยู่กับเพลงมากกว่า""แต่งานวันเกิดพี่กันมีแค่ปีละครั้งเองนะคะถ้าพี่ไม่ไปพี่กันอาจจะน้อยใจก็ได้""ถ้าพี่ไปแล้วเพลงไม่กลัวพี่ไปแล้วไม่กลับบ้านเหรอ""กลัวค่ะ" ฉันสารภาพไปตามตรงเพราะถึงพี่ไทม์จะดีกับฉันมากกว่าแต่ก่อนแต่ฉันก็ยังมีความรู้สึกหวาดระแวงอยู่ดีเพราะสิ่งที่พี่ไทม์เคยทำมันยังฝังอยู่ในจิตใจของฉันไม่สามารถ

ไทม์....."พี่ไทม์เป็นอะไรคะ" เพลงถามผมเพราะผมเอาแต่จ้องหน้า"เพลงทำไมถึง...." ผมเอื้อมมือไปสัมผัสที่ใบหน้าแล้วก็ดวงตาเพลง"พี่ทำอะไรคะ" ตอนนี้ผมชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าเพลงมองเห็นหรือมองไม่เห็น"เพลงมองเห็นมือพี่หรือเปล่า" ผมลองถามดูพร้อมขยับมือโบกมือไปมาตรงหน้า"เห็นค่ะ""เห็น??" "ค่ะเห็นเพราะว่าเพลงหายแล้ว" ใจผมหล่นไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ตอนนี้เมื่อได้ยินเพลงพูดว่าเพลงเห็นแล้วหายแล้ว ผมฝันไปหรือเปล่าหรือเพลงกำลังแกล้งผม"เพลงพูดจริงหรือแกล้งพูดให้พี่ดีใจเล่นหรือว่าพี่กำลังฝันไป" ผมเอามือตบหน้าตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองต้องฝันไปแน่ๆ"พี่ไม่ได้ฝันแล้วเพลงก็ไม่ได้โกหกเพลงมองเห็นแล้วจริงๆค่ะ^^""ตั้งแต่ตอนไหนทำไมพี่ไม่รู้เพลงทำไมไม่บอกพี่""เพลงมองเห็นตั้งแต่คุณหมอเปิดตาแล้วค่ะเพียงแต่เพลงไม่ได้บอกพี่""ว่าไงนะ!!!" ผมของขึ้นทันทีที่ได้ยินเพลงสารภาพ"เพลงแค่อยากลองใจพี่ดูก็เลยแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น""แสบนักนะเมียทำไมต้องลองใจพี่" ผมทั้งดีใจทั้งโมโหในเวลาเดียวกัน "ก็เพลงอยากรู้ว่าพี่ดูแลเพลงยังไงมีสีหน้าแบบไหนเบื่อบ้างหรือเปล่าเวลาที่ต้องดูแลเพลงพี่จะรำคาญเพลงหรือเปล่าก็แค่นั้นเอง""แล้วทำ

เพลงรัก...."พี่ไทม์เป็นยังไงบ้างคะ""พี่ไม่ไหวแล้วไม่มีแรงจะเดินเลย" พี่ไทม์เดินโซเซออกมาฉันรีบเข้าไปประคองพาเขาไปนั่งที่โซฟา "หนูเพลงตาไทม์เป็นอะไรลูกทำไมหน้าซีดขนาดนั้น" คุณพ่อพี่ไทม์เดินลงมาพอดีซึ่งท่านน่าจะกำลังไปโรงงาน คือตอนนี้พี่ไทม์จะดูแลงานที่บริษัทส่วนคุณพ่อพี่ไทม์จะดูแลโรงงาน"พี่ไทม์ไม่ค่อยสบายค่ะคุณพ่อมีอาการมาสองสามวันแล้วแต่วันนี้อาการจะหนักกว่าวันก่อนๆเพลงบอกให้ไปตรวจที่โรงพยาบาลก็ไม่ยอมไปค่ะ" ฉันได้ทีก็เลยฟ้องคุณพ่อเพราะพี่ไทม์ดื้อไม่ฟังใครเลยยืนยันจะไม่ไปท่าเดียวก็เรามันดื้อแบบนี้ไงหลานพ่อถึงดื้อตาม" "พ่อมาว่าลูกสาวผมได้ไงลูกสาวผมไม่เคยดื้อเลยออกจะน่ารักเชื่อฟัง" ฉันกับคุณพ่อรวมถึงป้ากุลพากันส่ายหน้ากับคำตอบของพี่ไทม์ คือพี่ไทม์เป็นคนที่ใครว่าน้องเวลาไม่ได้เลยจะต้องเถียงแทนทุกอย่าง อยากจะบอกว่าน้องเวลาตอนนี้ทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจยิ่งช่วงไหนที่มาอยู่กับพี่ไทม์พี่ไทม์จะตามใจทุกอย่างอยากได้อะไรก็หาให้ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะแพงแค่ไหนก็ตามจนพี่พีทต้องรีบพากลับไปเชียงใหม่เพราะกลัวจะเสียนิสัยเนื่องจากถูกพ่อสปอยล์ซึ่งน้องเวลาจะกลัวพี่พีทมากคนที่กำราบน้องเวลาได้ก็มีแค่พี่พีทคน

ไทม์....."เอ่อออ ถ้าไม่มีอะไรแล้วโรสขอตัวก่อนนะคะไว้โทรคุยกันนะคะ""ถ้าจะติดต่อเรื่องงานคุณสามารถติดต่อเลขาผมได้โดยตรงเลยแต่เรื่องส่วนตัวไม่ต้องติดต่อมานะครับเพราะผมคงไม่มีเวลารับสาย" ผมตอบกลับไปโดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะคิดยังไงตอนนี้ผมต้องแคร์แค่เมียผมคนเดียวผมไม่อยากให้เพลงคิดมากเรื่องผู้หญิงที่เขาหาผม ผมรู้ว่าผมหล่อรวยหน้าตาดีมมีแต่คนอยากเข้าหาแต่ตอนนี้ผมมีเมียแล้วผมไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว ผมไม่เโง่เอาความสุขชั่วคราวมาทำลายความสุขในครอบครัวของผมหรอกครับถ้าผมทำแบบนั้นผมคงโง่สิ้นดี"ค่ะโอเคค่ะ" "เชิญครับ" ผมชี้ไปที่รปประตูห้องเพื่อให้รู้ว่าผมกำลังไล่ เธอชื่อโรสเป็นเจ้าของบริษัทแห่งหนึ่งที่มาร่วมลงทุนกับบริษัทผมซึ่งผมดูออกว่าเธอต้องการอะไรที่มากกว่ามาร่วมลงทุนแต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทำเป็นมองไม่เห็นสายตาที่สื่อมา ถามว่าโรสสวยไหมก็สวยนะแต่ตอนนี้ในสายตาของผมไม่มีใครสวยเท่าเมียของผมอีกแล้วครับเพลงรักของผมสวยที่สุด"ปะป๊าาาามาแล้ววววว""ปะป๊าาาาค๊าบบบบบ""ปะป๊าาาาา ปะป๊าาาา""คร๊าบบบบบบปะป๊ากลับมาแล้วค๊าบบบบ" พอผมเดินเข้าบ้านมาสามแฝดของผมก็วิ่งมาหาผมทันทีผมอุ้มขึ้นมาทีเดียวสามคนเลยแล