บททั้งหมดของ The CEO’s Blind Ex-Wife Regain Her Sight: บทที่ 111 - บทที่ 120

Ilang ulit nang tawagan ni Cecelia ang kanyang asawa ngunit hindi nito sinasagot. Hindi niya maipaliwanag ang kakaibang tibok ng kanyang puso. Tila ba may hindi nangyayaring maganda.Humugot siya ng malalim na hininga nang binaba ang cellphone. Nagpatihulog na umupo sa kama sabay masid sa kurtinang banayad na tinatangay ng pang-hapong hangin. Humugot ulit siya ng malalim na hininga saka naisipang tawagan si Maxine.It’s been a week… sawa na siya sa nakakabagot niyang buhay. Wala si Magnus, wala siyang kabangayan. No excitement at all. Makalipas ang ilang oras ay umiindayog ang balakang niya habang naglalakad papasok ng paboritong night club ni Maxine. Sa haba ng litanya nito ay nakumbinsi rin siya sa huli. Pinulupot nito ang kamay sa braso niya. Ngumiti ng matamis—kinukurap-kurap pa ang mga mata.“Siguraduhin mo lang na mag-e-enjoy ako ngayong gabi,” sumbat niya, tinanggal ang kamay ng kaibigan sa kanyang braso.“Haler? Dadalhin ba kita rito kung hindi ka mag-e-enjoy?” maarte nitong b

“Nasaan ang asawa ko?” bungad ni Cecelia matapos marating ang mansyon. Nakatayo sa gilid ng bintana si Graziano. Nasa tabi nito ang asawa at puro itim ang kasautan. Makulimlim ang panahon at madilim ang bahay ngunit dinagdagan iyon ng madilim at lukot na mukha ng dalawa. “Huwag ka sana mabigla,” mahinang wika nito, tila nag-aalinglangan.Inunahan siya ng kaba bago pa lumago ang sasabihin nito. Malakas ang kabog ng puso niya at kulang na lang ay lulukso na sa kanyang dibdib. Natuyo ang kanyang lalamunan kasabay ng pagkuyom ng kanyang mga palad. “What’s happening? Where the fvck is he?”“Cecelia,” ani ng asawa ni Graziano. Saglit itong tumalikod at kinuha ang isang vase. “Nandito siya.”“Nilalaro niyo ba ako? Tao ang asawa ko hindi genie. Anong gagawin niya sa loob ng vase?” Nangangalit niyang wika. Nagawa niya pang magbiro pero sa kaibuturan ng puso niya ay malakas ang pakiramdam niyang wala… NO!“I’m sorry, wala na—”“Stop!” Tinaas niya ang kanang kamay, kaso trayidor ang mga luha niy

Plano ni Magnus na pasukin ang kanyang mga kalaban. Napatay niya ang matandang si Marco Luchesse pero hindi pa sapat iyon kapag hindi niya napapatay ang taga-pagmana nito. Nalaman niyang si Ambrogio Luchesse ang anak nito—ang dati niyang kaibigan, ang opthalmologist ni Cecelia at ang sinasabi nitong ka-fling noon. Kumukulo ang dugo niya tuwing maalala ‘yon.Pinasok niya ang kampo nang mga kalaban pero wala siyang napala. Wala doon ang boss at sa huli ay pinaghahabol siya. Para sagipin ang kanyang buhay ay napilitan siyang tumalon. Lumanding ang sasakyan niya sa dagat at siya naman sa lupa pero sa kasamaang palad ay tumama sa malaking bato ang noo niya. Tuluyang sumama sa kadiliman ang plano niyang maghiganti, ang plano niyang sirain ang dating asawa at ang plano niyang makapiling muli ang asawa. Nang muli niyang dinilat ang mga mata ay tanging si Charlotte Lux ang naalala niya. “Nasaan ba ako?”Bumukas ang pinto ng madilim at amoy orange niyang silid. Naalala niya ang asawang si Charl

Sa kabilang dako naman, hinihimas ni Cecelia ang lumalaking baby bumps. Mag-iisang buwan na siyang tulala sa harap ng karagatan. Pinili niyang tumira rito kesa sa syudad. Pumupunta lang siya sa mga hotel niya tuwing may gagawin na inspection, at ang ama na niya ang nagpapatakbo no’n. Natatakot ito na baka mawala niya ulit ang anak niya. Pinayo ng doktor na kailangan niya mag-bed rest ng siyam na buwan. Paminsan-minsan ay dinadalaw siya ni Maxwell dito. Binuhos nito ang lahat ng oras sa kanya at buong puso siyang inaalagaan. Nagpapakita rin minsan si Louie tuwing may problema sa legal. Nabalitaan niyang nanliligaw pala ito kay Maxine. Tututol sana siya pero nakita niyang masaya naman ang kaibigan. Madalas din siyang tinatawagan ni Ambrose. Kasalukuyan itong nasa Manila. Doon na raw magpapatayo ng clinic.Natanaw niya si Maxwell. Mabagal na naglalakad suot ang puting kasaotan na angkop mismo sa beach. May bitbit itong tray na may lamang binalatan na puting pomelo at hiniwang red oranges.

“Wala na siya,” bulong niya sa pagak na boses. Humigpit ang panga nito. “Nakita ko.”Binalik niya ang tingin sa kalsada. “Hindi na niya ako binalikan.”He crouched in front of her, lowering himself until they were level. His hands rested on his knees, patient, steady. “You shouldn’t be here like this.”“This is my hotel,” tugon niya. “I’ll stay wherever I want.”Hindi ito umimik. Pinanood lamang siya.“Mabuti pa pumasok na tayo,” anito, saka tumayo ulit.Nanginig ang kanyang mga labi. “Ayoko.”“Cecel—”“Don’t be kind to me,” putol niya. “Not now.”Napabuntong hininga ito, matagal at malalim. “Then let me be practical instead. Mamaya ka na maghagulgol. Umalis muna tayo ngayon dito.”“Hindi ako aalis dito.”Sumalpok ang kilay nito, tila nauubusan ng pasensiya. “Hindi ka pwedeng umupo rito, maghintay sa lalaking hindi naman maalala ang pangalan mo.”Inirapan niya ito. “Hindi mo naiintindihan ang nararamdaman ko—”“Naiintindihan kita. Please, pumasok na tayo sa loo. Kung ayaw mo, iuwi na