Semua Bab Mr.Ray แผนกลรักของนายตัวแสบ: Bab 51 - Bab 60

ปิดเทอมของฉัน ฉันอยู่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน และไม่ได้ไปหาพี่เรย์ด้วย พี่เรย์ก็ไม่ว่าอะไร เราคอลคุยกันแทบทุกวัน และฉันก็บอกแม่เรื่องที่ฉันคบกับพี่เรย์ ที่ไม่ใช่พี่วิน ฉันบอกแม่ไปว่า พี่เรย์เป็นรุ่นพี่ที่เกิดก่อนฉัน 10 ปี เขาทำงานแล้ว มีธุรกิจของตัวเอง ชื่อเรย์ เดี๋ยวหากฉันพร้อมจะเปิดตัว ฉันจะพามาแนะนำ ฉันเอารูปหนุ่มหล่อมาดเท่ให้แม่ดูด้วย ฉันบอกเรื่องราวคร่าวๆ ที่ฉันรู้ว่าพี่เรย์ชื่ออะไร ทำงานที่ไหน เรียนจบอะไร ส่วนเรื่องครอบครัว ฉันบอกแม่ว่ายังไม่ได้สอบถามเขา รอเวลาก่อนเพราะเราเพิ่งครบกันเพียงแค่ 2 เดือนเอง แต่ดูท่าทางแม่จะโอเคกับเขานะ ไม่ว่าอะไรฉันเลย มันแตกต่างจากตอนที่ฉันคบกับพี่วินที่แม่ไม่ค่อยจะเห็นด้วย แต่ก็ไม่สามารถขัดฉันได้ แต่แม่ฉันก็ไม่วาย ยังจะชอบพูดถึงเพื่อนแม่ และชมลูกชายเพื่อนแม่ไม่ขาดปาก แม่ยังบอกว่าดูๆ ไปพี่เรย์ของฉันกับลูกชายเพื่อนแม่คนนี้มีอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกัน แม่บอกว่า หล่อเหมือนกัน ทำธุรกิจเหมือนกัน เรียนจบเมืองนอกเหมือนกัน แม่ชอบทั้งคู่ แม่ฉันยังทิ้งท้าย ด้วยว่า “ว่างๆ ก็พามาหาแม่ด้วยล่ะ แม่อยากรู้จักแล้วสิ ว่าคนชื่อเรย์ของเรานะ จะดีเท่าลูก

“พี่เรย์เป็นไงบ้างลูก เขาทำให้หนูลำบากมากไหม? ... หากพี่เขาทำตัวไม่ดี แม่ ... ” แม่พี่เรย์ที่กำลังพูดกับฉัน แต่รอบนี้ฉันคงต้องเสียมารยาทแล้วล่ะ มันไม่ไหวจริงๆ “ป๊า แม่ค่ะ หนูหิวแล้ว!!!” ฉันหันมาหาแม่ และป๊า ไม่ฟังสิ่งที่แม่พี่เรย์อยากจะพูด ตอนนี้ฉันโมโหหิวในระดับสิบ ที่สามารถกินหัวใครบางคนได้ ฉันรีบยัดข้าวเข้าปาก แทบจะไม่ต้องเคี้ยว ระหว่างกินข้าวฉันก็ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มให้แม่พี่เขา ที่ฉันเสียมารยาทเมื่อก่อนหน้า แต่ฉันก็ไม่ได้ขอโทษหรอกนะ ตอนนี้ไม่สามารถทำได้จริงๆ ส่วนอีตาเรย์เหรอ ... ฮึ!!! ฝันไปเถอะ “ป๊า แม่ แม่พร หนูอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นข้างบนนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ทั้งสามคน แต่ไม่มองคนที่นั่งข่างๆ และเบี่ยงตัวออกทางยัยอลิน และรีบเดินเร็วขึ้นไปยังชั้นสองทันที “พี่ริน” เสียงยัยอลินดังตามหลัง “ยัยริน” “ยัยริน” เสียงแม่กับป๊าฉันดังตามมา “อย่าเพิ่งเร่งลูกเลย หนูรินคงตกใจเรื่องตาเรย์นะ” ฉันได้ยินเสียงของแม่อีตาพี่เรย์พูดถึงฉันเสียงอ่อยๆ ส่วนอีตาพี่เรย์ นั่งบื้ออยู่ที่โต๊ะ ไม่พูดอะไร แหงล่ะ ความผิดครั้งนี้ยากจะให้อภัยจริงๆ ฉันไม่คิดว่าการ

บ้านสวนคุณยาย ชานเมืองอุดรธานี@Darin ฉันขับรถถึงที่หมาย ป้ายหน้าประตูทางเข้าถูกเขียนไว้ด้วยแผ่นไม้ขนาดใหญ่ //บ้านสวนคุณยาย// มันเป็นบ้านคุณยายฉันเอง ยายฉันชื่อ วรินดา แม่ฉันชื่อ รินดา ฉันชื่อดาริน ส่วนน้องสาวฉันชื่อ อลิน ดูการตั้งชื่อของแม่ และคุณยาย เล่นเอาฉันพูดไม่ออก จะมีคนที่คิดเหมือนแม่และยายฉันไหมเนี่ย! ฉันขับรถเข้าไปภายในพื้นที่บ้านสวนของคุณยาย มันกินพื้นที่ 10 ไร่ได้ กว่าฉันจะขับรถจากประตูทางเข้าสวนก็ราวๆ กิโลหนึ่งได้นะ ดีนะที่คุณยายฉันเป็นคนตื่นเช้า ไม่ใช่เช้าธรรมดา เช้ามาก ก็ตอนนี้มันเพิ่งตีห้าเองนะสิ หากเป็นฉัน ฉันยังคงนอนขี้เซาอยู่ในอ้อมกอดของอีตาพี่เรย์จอมหื่น ไม่ ไม่ ไม่ ยัยดาริน คิดถึงแต่อีตาพี่เรย์วายร้ายอยู่ได้ สมองของฉันที่มีแต่เขา วนเวียนอยู่ตลอดเวลาที่ขับรถมา คนสวนที่ตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำสวน เห็นรถฉันวิ่งเข้ามาก็โบกมือทักทาย ปกติเวลาปิดเทอมฉันก็มาเล่นกับคุณยาย แต่เทอมนี้ฉันยังไม่ได้กลับมาเลย และการมาของฉันในครั้งนี้ก็ไม่ได้บอกคุณยาย ฉันมัวแต่อยู่บ้าน และคิดถึงแต่อีพี่เรย์วายร้าย จึงทำให้ฉันไม่ได้กลับมาหายายเลย ฉันนี่เป็นหลานท

“ยายค่ะ แล้วอีตา ... เอ่อ ... พี่เรย์เขารู้จักรินนานแล้วหรือคะ? เขาถึงกล้าให้คำมั่นอย่างนั้น?” ยายมองฉัน แล้วยิ้มบาง “เรย์เขาเห็นเราตั้งแต่แบเบาะ” ตั้งแต่เกิดเลยเหรอ!!! ฉันยิ่งตกใจจากสิ่งที่ยายเริ่มเล่า “เขายังช่วยยายเลี้ยงเราตอนเป็นเด็กด้วยนะ เวลาเรามาอยู่กับยายพี่เขาก็มาช่วยยายดูแลยัยเด็กจอมแก่นคนนี้ตลอด จนพี่เขาอายุ 15 ก็ย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศ เราน่าจะ 4 ขวบได้” “มิน่ารินถึงจำพี่เรย์ไม่ได้เลย” ฉันเรียกชื่อเขาโดยไม่รู้ตัว ความน้อยใจเริ่มหดหาย แต่ก็ยังหลงเหลืออยู่บ้าง “ยายรู้จักตาเรย์ดี พี่เขาเป็นคนดี ยายเชื่อว่าหากหลานได้คนอย่างตาเรย์ดูแล ยายก็หมดห่วง” ยายฉันรู้สึกจะชอบพี่เรย์จริงๆ หากพี่เขาไม่ดีจริงยายฉันคงไม่พูดอย่างนี้ออกมา ฉันเริ่มรู้สึกดีไปด้วย ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว “อือ เห็นว่าเพิ่มกลับไทยมาได้แค่ 2 ปีเอง แสดงว่าพี่เรย์อยู่ต่างประเทศสิบกว่าปีเลยนะคะ แล้วอย่างนี้จะเชื่อได้ยังไงคะ ว่าเขารักรินจริง เขาไม่ได้เจอรินเลยไม่ใช่หรือไงคะยาย” ฉันยังมีข้อสงสัย ก็อยู่ดีๆ คนที่ห่างกันนานเกือบ 15 ปี และตอนที่อยู่ด้วยกันก็เป็นเด็กทั้งคู่ จะมีความรักเกิดขึ้นได้ยั

ศาลาริมน้ำ@Darin ฉันที่เปิดโทรศัพท์มือถือตอนช่วงสายของวันนี้ จนถึงตอนนี้ก็จะบ่ายโมงแล้ว อีตาพี่เรย์ที่ทำเอาฉันอยู่ไม่เป็นสุข ก็ไม่ยักจะโทรมา ตอนที่ฉันเปิดเครื่องเห็นสายที่ไม่ได้รับจากเขามันเป็นเมื่อคืนนี้ และเมื่อเช้าตอนหกโมงเช้าได้ แต่นี่! มันก็หลายชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่โทรมา จากที่ฉันกำลังจะหายโกรธ ตอนนี้ฉันกำลังเดือดอีกรอบ “ฮึ! ไหนบอกว่าให้คำมั่นสัญญากับยายซะดิบดี” ฉันบนกับหน้าจอมือถือ ที่ทำเป็นเปิดดูซีรีส์ ทำเป็นตาดูแต่หูแทบไม่ได้ยินเสียงเลย “ป้าสาย คุณยายให้มาตามหรือคะ?” ฉันที่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ แต่พอหันกลับไปกลับพบว่า .... “พี่เรย์!!!” อีตาพี่เรย์ มาอยู่นี้ได้ไง!!! “พี่ไม่ใช่ป้า แต่เป็น แฟนริน” เขาก้มตัวลงชิดที่ใบหน้าฉัน ฉันเบือนหน้าหนี พร้อมที่จะลุกขึ้น แต่ก็ถูกคนตัวใหญ่กดไหล่ให้นั่งลงตามเดิม “จะหนีพี่ไปไหน?” “คุณยายโทรบอกหรือคะ!?” ฉันถามขึ้น “ครับ ...” เขาตอบง่ายดาย สรุปว่าฉันใช่หลานแท้ๆ ของยาย หรือเป็นอีตาพี่เรย์คนนี้กันแน่! ฮึ! “รินหายโกรธพี่นะ พี่ขอโทษ” สายตาอ้อนวอนของอีตาพี่เรย์ พร้อมกับมือที่กุมมือฉ