Semua Bab Mr.Ray แผนกลรักของนายตัวแสบ: Bab 41 - Bab 50

@Darin ยังอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นทะเลบุฟเฟ่ต์ อาก! …. ยัยริน เธอมันบ้าไปแล้ว คิดอะไรของเธอ! “คิดอะไรพิเรนทร์ๆ อยู่หรือ?” เสียงเรียกดึงสติของฉันกลับเข้าสู่โลกของความจริง “เปล่าค่ะ ... เดี๋ยวรินไปตักอาหารดีกว่า เจอคนแก่จอมหื่นดูดพลังชีวิตไปจนจะหมดตัวอยู่แล้ว” ฉันรีบออกจากพื้นที่ทันทีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถาม ถึงแม้ฉันบอกไม่ให้เขาตักอาหารมาเผื่อฉัน แต่ก็เหมือนอีพี่เรย์จะไม่ใส่ใจมากนัก แต่ดีที่เขาก็ยังเลือกเมนูที่ฉันชอบมาให้ นั้นคือปลาดิบ ไม่งั้นฉันไม่มีทางช่วยเหลือเขาเด็ดขาด “รินครับ” เสียงของอีพี่เรย์เริ่มทำให้ฉันสนใจ เพราะดูจริงจัง “ค่ะ?” ฉันมีความสงสัยของการเรียก “หากพี่มีเรื่องปิดบังแล้วไม่ได้บอก รินจะโกรธพี่ไหม?” คำถามที่ชวนให้ฉันหวนนึกถึงคำตอบก่อนหน้าที่ฉันคิดเป็นตุเป็นตะ “อือ ... ต้องดูว่าพี่เรย์ปิดบังเรื่องอะไรริน หากไม่ร้ายแรง รินก็ไม่โกรธหรอกค่ะ ทุกคนมีเรื่องที่เป็นความลับกันทั้งนั้น” ฉันทำเป็นผู้ใหญ่ แต่ในใจกูยังเด็ก! ยังบอกไม่ได้ว่าจะโกรธหรือเปล่า ตอนนี้ก็ทำเป็นคนดีมีเมตตาไปก่อน ฮึบฮึบฮึบ ไว้ ยัยดาริน~ แต่ใจจดใจจ่อรอฟังคำตอ

หาดสวยน้ำใส@Ray “หิวยังครับ?” ผมถามเธอ ขณะได้ที่นั่งริมหาดเรียบร้อยแล้ว ผมพาสาวน้อยของผมมานั่งริมหาดที่มีม้านั่งแบบพับนอนได้ “ไม่ค่อยหิวค่ะ” เธอตอบผมขณะที่เอนหลังพิงม้านั่ง “รินยังไม่ทานอะไรเลยนะ” ผมไม่ต้องการเห็นเด็กอดอาหารประท้วง แค่นี้ก็ผอมจะแย่อยู่แล้ว “รินยังงอนพี่อยู่เหรอครับ?” ผมดึงมือเธอมากุม หันมองเธอ อ้อนวอนให้เธอหายงอนด้วยสายตา “รินยังไม่หิวจริงๆ ค่ะ” ดูท่าจะจริง แต่คงบวกกับอาการงอนด้วย “อือ ... งั้นไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนพี่นะ” ผมเดินข้ามไปโต๊ะที่ว่างคั่นระหว่างเรา ไปนั่งเบียดบนม้านั่งตัวเดียวกันกับเธอ “มะ พี่ท่าครีมกันแดดให้” เธอที่ยังเงียบ แต่ก็ขยับให้ผมนั่งข้างๆ และยอมให้ผมทาครีมให้ หลังผมทาครีมกันแดดเสร็จ ผมก็จูงมือเธอลงไปเล่นน้ำทะเล ผมรู้ว่าเธอชอบเล่นน้ำ และเธอก็ดูสนุก ผมตวัดน้ำใส่เธอ “อะ พี่เรย์” เธอร้องออกมา แต่ก็ตวัดน้ำกลับใส่ผม ผมกับเธอเล่นน้ำแบบเด็กๆ เธอใช้มือลูบหน้าและผมของตัวเอง หลังจากที่สู้ผมไม่ได้ ผมเดินเข้าไปช่วยเธอจัดผมและดึงเธอเข้ามากอด หาดนี้คนเยอะพอควร ผมที่ต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ก็ไม่ได้ความเป

@Darin “รินยังงอนพี่อยู่เหรอครับ?” อีตาพี่เรย์ที่พยายามจะง้อฉัน ดึงมือฉันเข้าไปกุมไว้ เขามองหน้าฉันอย่างจริงจัง หลังจากที่พยายามง้อฉันด้วยการสั่งอาหาร พามานั่งคลายร้อน พร้อมส่งสายตาที่ดูจะสำนึกผิดมาที่ฉัน แต่ฉันยังรู้สึกนอยด์ๆ อยู่ จึงยังไม่หิวจริงๆ และก็ไม่ได้โกรธอะไรเขามากมาย “รินยังไม่หิวจริงๆ ค่ะ” “อือ ... งั้นไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนพี่นะ” เขาเดินมาหาฉัน โดยเดินอ้อมโต๊ะที่ว่างคั่นระหว่างเรา เขาเข้ามานั่งเบียดบนม้านั่งตัวเดียวกันกับฉัน “มะ พี่ท่าครีมกันแดดให้” “...” ฉันยังเงียบ แต่ก็ขยับตัวให้เขานั่งข้างๆ และให้เขาทาครีมให้ หลังทาครีมกันแดดเสร็จ เขาจูงมือฉันลงไปเล่นน้ำทะเล ฉันตาเขาไปแต่โดยดี เพราะฉันยังคงอยากเล่นน้ำอยู่ เขาตวัดน้ำใส่ฉันเผื่อที่จะให้ฉันสนุกขึ้น “อะ พี่เรย์” ฉันร้องออกมาเพราะไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบเด็กๆ เป็นด้วย จนหน้าเขาหน้าฉันเต็มๆ ฉันต้องใช้มือลูบหน้าตัวเอง ขาเห็นอย่างนั้นก็ช่วยฉันปัดน้ำออกจากหน้า และช่วยฉันจัดผมที่เปียกน้ำ ที่ตอนนี้มันติดหน้าฉันไปด้วย แต่แล้วจู่ๆ เขาก็ดึงตัวฉันเข้ามากอดซะแน่น ที่ไม่นาน จากนั้นเขาพาฉันเดินลึกลงไปมากขึ้

“หายงอนยังค่ะ คนป่วย” ฉันมองหน้าคนป่วยที่ยิ้มรอ มืออีตาพี่เรย์รั้งคอฉันให้เข้าหาอย่างไว “อือ~” ริมฝีปากคนป่วยประทับลงบนริมฝีปากของฉัน บทจูบที่ทำเอาหัวฉันขาวโพลน ลิ้นของเขาเข้าไปสำรวจโพรงปากของฉัน ตวัดลิ้นไปมา และดึงม้วนลิ้นของฉันเข้าออก ร่างกายของเขายังร้อน ภายในปากของเขาก็มีไอร้อนๆ ส่งเข้าปากของฉัน ให้ความรู้สึกอีกแบบ มือของเขาก็ไม่เสียเปล่า กอดร่างของฉันในทับลงบนร่างของเขาพร้อมอีกข้างขย้ำไปที่ก้นของฉันแรงๆ ไม่หยุด นี่!!! มันโรงพยาบาลนะ .... ฉันที่ได้สติ ดันตัวและถอนจูบออก “ไม่เอาค่ะ ... นี่มันโรงพยาบาลนะคะ พี่เรย์อยากเห็นรินติดไข้หรือไงฮึ!” ฉันทำเสียงดุใส่คนป่วยสายหื่น อีตาคุณเรย์จอมหื่นเขาไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด ซุกไซร้ซอกคอฉันแล้วขบเม้มเบาๆ จนฉันขนลุกไปทั้งตัว มือฉันที่กำเสื้อเขาไว้แน่นทั้งสองข้างถูกมือเขานำพาไปที่หว่างขา และก็เจอเข้ากับลูกชายของเขาที่มันไม่ได้ป่วยเหมือนพ่อมันสักนิดเดียว “รักษาให้หน่อย” สายตาอ้อนวอนของคนหื่นแสนเจ้าเล่ห์มองตาฉัน “ไม่ พี่ต้องพักได้แล้ว!” ฉันส่ายหัวปฏิเสธเสียงแข็ง “นี่มันโรงพยาบาลนะคะ!!!” เสียงฉันดุเข้าให้อีก

@Darin ฉันหายโกรธอีตาพี่เรย์จอมดื้อแล้ว เห็นสายตาที่บอกฉันว่า พร้อมคำพูดนั้น //พี่กลัวรินจะทิ้งพี่ไป// มันไม่ใช่สายตาที่ล้อเล่น คำพูดที่ดูจริงจัง ทำเอาใจอ่อนยวบ คนป่วยจอมดื้อคนนี้รู้จุดอ่อนของฉันจริงๆ ทำเอาฉันอยากจะจัดการเขา และฉันจะต้องจัดการคนดื้อให้หายดื้อในตอนนี้!!! “รินจะไปไหน?” เสียงคำถามที่ของคนป่วยดังมาให้ฉันได้ยิน ทำเอาใจฉันสงสารเขาไม่น้อย แก๊ะ!.... ฉันกดล็อกประห้อง หันกลับมาเห็นแววตาตกใจในดวงตากลมโตของอีตาพี่เรย์ ฉันรีบเดินกลับมาที่เตียง ยืนมองคนตรงหน้า มันน่าจับกินจริงๆ สินา~ “ขอจูบได้ไหม?” หัวใจฉันเต้นแรง ก่อนจะถามขอเขา “ไม่กลัวติดไข้แล้วเหรอ” ดู ... ยังกล้าย้อน “ขนาดนี้แล้ว คงติดไปนานแล้วละคะ” ฉันย้อนกลับ อีตาพี่เรย์สายหื่น รั้งฉันทันที ฉันนั่งลงข้างๆ เขา และเขาก็ประทับจูบฉันโดยไม่พูดอะไร ฉันที่ต้องการกลืนกินคนตรงหน้านี้ ไม่ยอมให้เขานำ แต่วันนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเขาเอง ฉันเริ่มใช้ลิ้นตัวเองดันเข้าไปในโพรงปากของเขา อุณหภูมิของเขาไม่ร้อนเหมือนก่อนหน้าแล้ว ฉันบดขยี้ริมฝีปากของเขาอย่างแรง มือของฉันขยี้ไปที่อกของเขาเบา