บททั้งหมดของ Mr.Ray แผนกลรักของนายตัวแสบ: บทที่ 71 - บทที่ 75

ตึกเรียนสาขาบัญชี มหาวิทยาลัย@Darin หลังปีใหม่มา การเรียนของฉันก็เหลือการสอบสัมมนาในเดือนนี้ และเดือนหน้าก็สอบโปรเจคจบ มันทำให้ฉันมีความเครียดสะสมพอสมควร “อุ้บ ... แหวะ ... แหวะ~” ฉันที่อยู่ในห้องน้ำของอาคารเรียน โกงคออ้วกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า ฉันอ้วกนานพอดู จนเพื่อนทั้งสองของฉันที่กำลังเฝ้าดูอาการฉันรู้สึกเป็นห่วง ยืนค้ำเอวถามหน้าห้องน้ำ “มึงเป็นอะไรวะหมู่นี้ บางวันก็หน้ามืด บางวันอ้วก” “กู น่าจะเครียดนะ... อือ ... อุ้บ ... แหวะ ... แหวะ~” หลังจากที่ฉันอ้วกครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ พอเวยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก ก็เห็นภาพซ้อนทับ 2 3 ภาพได้ ทำเอาฉันตาลาย ปวดหัว จนฉันมองอะไรไม่เห็นอีก “ไอ้รินมึง!!!” เสียงของแพร และเหมยเรียกฉัน ในตอนที่ฉันพยายามเดินออกไปหาพวกมัน แล้วภาพก็ตัดไปCLUB 94@Ray ผมที่เข้าสู่โหมดการทำงานที่ยุ่งจนตัวเป็นเกลียว เพราะใกล้รอบการส่งบัญชีจ่ายภาษีรายปีอีกแล้ว เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ทำเอาผมต้องหยุดมือจากเอกสาร หยิบมันขึ้นมารับในทันที ผมรู้ว่าใครโทรมา เพราะเสียงที่ผมตั้งไว้มีเพียงเฉพาะเมียเท่านั้นที่สามารถใช้เสียงนี้ได้ “ว่าไงครับ”

บ้านดาริน ห้องโถงกลางบ้าน@Darin และแล้ววันเวลาที่ฉันเราเหล่าเรียนมาตลอดเวลา 4 ปี ก็สิ้นสุดลง และมันก็ผ่านจนถึงกลางปีได้ พร้อมกับที่ฉันรอรับใบปริญญาในต้นปีหน้า นอกจากที่ฉันจะได้ใบปริญญาหลังเรียนจบ ฉันยังได้ปริญญาใจมาด้วย นั้นก็คือลูกชายคนแรกของฉันกับพี่เรย์ และหลานคนแรกของพ่อปู่แม่ย่า พ่อตาแม่ยายด้วย ตอนนี้เจ้าตัวเล็กอยู่ในครรภ์ฉันมาแล้วหก เดือน อีกเพียงสามเดือนเขาก็ลืมตาดูโลกใบนี้แล้ว เพื่อให้ครอบครัวฉันสมบูรณ์และเป็นไปตามขนบธรรมเนียม ทางผู้ใหญ่จึงได้หาฤกษ์ให้ฉันกับพี่เรย์ได้เป็นฝั่งเป็นฝาอย่างเป็นทางการ ฉันที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ที่สามารถใส่ได้พอดี ขนาดว่าฉันตั้งท้องมาแล้วหกเดือน แต่ด้วยความที่เป็นท้องแรกจึงไม่ได้ใหญ่มากนัก หากมองผิวเผินจะเหมือนคนตัวอวบๆ เท่านั้น อีกอย่างชุดเจ้าสาวที่ฉันเลือกก็เป็นแนวชุดเจ้าสาวแบบใหม่แบบสับ ฉบับที่ใส่กับรองเท้าผ้าใบ เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่อยากใส่ส้นสูง ก็คนมันท้อง ฉันก็ต้องป้องกันไว้ก่อน ผ้าใบปลอดภัยที่สุด อีตาพี่เรย์ก็เห็นด้วย เขาชอบใส่เสื้อผ้าสบายๆ อยู่แล้ว ชุดเจ้าบ่าวก็เลยเข้ากับชุดของฉัน ด้วยสไตล์เท่ๆ ง่ายๆ ยุคใหม่ไม่ค่อ

@Darin พอฉันจะนอนฉันจะนอนพักเอาแรง แม่!!! ... พ่อตัวดีกลับจากทำงานก็เอาแรงมาลงที่ฉัน จัดฉันชุดใหญ่ทุกคืน ฉันไม่กลายเป็นศพก็บุญแค่ไหนแล้ว “รินคราบ ช่วงนี้พี่วุ่นอยู่กับสาขาใหม่จริงๆ ไหนจะบริษัทพ่อพี่ที่ท่านให้พี่ดูแลอีก รินเข้าใจพี่หน่อยนะครับ” อีตาพี่เรย์เสียงอ่อย “รินเข้าใจ แต่พี่ก็ต้องเข้าใจรินด้วยสิ รับปากรินว่าจะช่วยดูแลตาหนูกับยัยหนู แต่ทำไม่ได้อย่างนี้ ลูกๆ ก็อยากเจอพ่อมันเหมือนกันนะ หากไม่เห็นใจริน ก็เห็นแก่ลูกบ้างสิ” ฉันนอยด์เขามาก เขากลับบ้านลูกก็หลับแล้ว เด็กๆ ก็อยากเจอพ่อของเขานะ “แหม้ะๆ แงๆ!!” เสียงยัยหนูดาที่นั่งคาร์ซืที่เบาะหลังคู่กับพี่ชายของเขาร้องออกมา “ยัยหนู ไม่ร้องลูก” ฉันหันไปมองลูกสาวที่เริ่มส่งเสียงร้อง เหมือนเขารับรู้ถึงการทะเลาะกันของพ่อกับแม่ เช่นเดียวกับตาหนูที่เริ่มส่งเสียงร้องเช่นกัน “แม่ งือๆ!!” ฉันเอามือลูบแขนลูก และเบาเสียงตัวเองลง “เห็นไหม ลูกร้อยเลย!” ฉันทำตาดุใส่คนขับรถ แต่เสียงที่ส่งไปหาเบาเท่าที่เบาได้ เพื่อไม่ให้ลูกๆ ตกใจ “โอ๋ๆๆ ตาหนูยัยหนู ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวแม่พาไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน ... ตาหนูเด็กดีไม่ร้องนะคะ เดี๋ย