All Chapters of Until I Tasted You: Chapter 1 - Chapter 6

Mainit ang opisina, kahit malamig ang aircon. Malamang. Kasama niya yung demonyo eh. Nagtaka pa siya. Hindi siya dapat magpaapekto. Hindi siya dapat magpatinag. Pero habang nakatitig sa kanya si Lucian Black—sa kanyang labi, sa kanyang leeg, sa kanyang mga mata na pilit niyang pinatitigas—pakiramdam ni Selene ay unti-unting nabubura ang depensa niya, gaya ng isang kandilang nauupos. Tinatatak niya sa isipan na ito ang walang pusong lalaki na sumira ng buhay nilang mag-ina. “So... you’re all grown up now.” Mababa ang boses nito, halos pabulong, na para bang lihim na tuksong hinahatid ng hangin. “Mr. Black, I'm here as your intern, not as your... anything else.” Mariin ang sagot niya, pero bakas sa bahagyang pag-angat ng dibdib niya ang hindi inaaming kaba. Lumapit si Lucian. Mabagal. Nakasuot ito ng three-piece suit, pero tila kahit gaano ka-formal ay hindi nito matakpan ang likas na tikas ng katawan nito. Ang mukha nito ay parang canvas ng isang magaling na pintor. P

Alas-siyete pa lang ng umaga, nasa harap na ng The Black Empire Corporation si Selene. Hindi pa man bukas ang lobby lights ay naroon na siya—nakaupo sa bench malapit sa fountain sa labas ng gusali, hawak ang isang tumbler ng kape na halos hindi niya malagok. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa sarili, hindi dahil sa ginaw kundi dahil sa kaba. Buong gabi siyang hindi nakatulog, paulit-ulit na iniisip ang posibleng mangyari ngayong araw.Suot niya ang cream blouse at high-waisted slacks na pinilit pa niyang plantsahin kagabi gamit ang luma nilang plantsa. Hindi branded, pero malinis. Maayos. Malayo sa marangyang suot ng karamihan sa mga empleyado ng kumpanyang ito. Ngunit hindi iyon ang iniisip niya ngayon.Ang iniisip niya, naroon ba siya talaga dahil karapat-dapat siya, o dahil pinaglalaruan lang siya ng tadhana?Pasado alas siyete na. Saka lang bumukas ang main door ng building, at pumasok ang mga empleyado—relax, may bitbit na kape, may mga tumatawa. Walang halatang stress o kaba. Sam

“Coffee, Selene?” tanong ni Ellen, pagbalik niya sa lounge bitbit ang tray na may dalawang tasa. She blinked. “Ah, no. I’m good. Thanks.” Pero totoo niyan, hindi lang kape ang ayaw niya—ayaw niyang makita si Lucian ulit. At least not right now, hindi pagkatapos ng ginawa nila. Nahihiya siya sa sarili niya. Muntik pa niyang maisuko ang bataan. Pero aminado naman siya na ginusto naman niya. Ang problema? Alam niyo sa puso niya na gusto niyang maulit muli iyon. Gusto niya ang init na nararamdaman niya kapag nagkakadikit ang kanilang mga labi, maging ang kanilang mga katawan. She looked down at her blouse, now freshly tucked and buttoned like nothing had happened. Pero sa ilalim nito, naroon pa rin ang bakas ng halik. Ang lagkit ng titig ni Lucian. Ang bigat ng kamay nito sa baywang niya. Isang beses lang, at ramdam niya—hindi na siya babalik sa dati. “Selene.” Napalingon siya. Sa hallway, nakatayo si Lucian, isa sa mga kamay ay nasa bulsa, ang isa nama’y may hawak na tablet. Po