Until I Tasted You

Hindi kailanman naging bahagi ng plano ni Selene ang mag-intern sa The Black Empire Corporation.

Sa totoo lang, kahit kailan, ayaw niyang tumapak kahit isang hakbang sa gusaling iyon. Sa bawat hakbang kasi niya parang may malamig na nakadagan sa batok niya. Ang matayog na gusaling iyon ang pagmamay-ari ng lalaking matagal ng umukit ng galit at poot sa kaniyang isipan.

Lucian Black. Ang taong ubod ng yaman, makapangyarihan, ang dating kasintahan ng kaniyang Ina. Masiyado itong hambog sa paningin niya kahit halos sampung taon na ang nakararaan ng huling makita niya ito. Sa magazine niya kasi madalas makita ito at kilala ng mga kaibigan maging kaklase niya dahil bukod sa billionaire ito ay sobrang gwapo at kisig nito sa edad na kwarenta.

"Congratulations, Selene. Ikaw ang napili ng school para maging intern sa The Black Empire Corporation."

Malamig ngunit mariin ang tono ng aking adviser sa unibersidad, si Professor Manalo. Hindi ko alam kung natutuwa ba siya o galit pero na-realize ko na ganon pala talaga siya. Pero bakit pa sa kumpanya na yon? Awa na lang pero ayaw talaga niya.

"Pero Sir, kas—"

"Hindi araw-araw may bukas na internship slot sa pinakamalaki at pinakatanyag na kumpanya sa bansa. Do your best."

Napilitan na lang siyang ngumiti. "Opo, sir. I’ll do my best."

Ngunit sa loob niya, sumisigaw ang pagtutol. Hindi ba’t sapat na ang nakaraan para huwag na siyang umikot sa mundong iyon? Pero kailangan niya ito — hindi lang para sa grades, kundi para sa kinabukasan na matagal na niyang hinahangad. Isa pa, hindi naman siguro niya makikita si Damian Black nang personal, ‘di ba? Isang simpleng intern lang siya. Hindi siya mapapansin. Tama. Yun na lang ang iisipin niya.

Kaya naman ang unang araw ay parang isang bangungot. Gumising siya ng maaga dahil first day niya as an intern sa letcheng kumpanya na yon. Nakasuot siya ng simpleng blouse at itim na slacks, siniguradong maayos ang buhok at naglagay ng konting kolorete sa mukha. Sa kanyang dibdib ay nakasabit ang ID na may logo ng The Black Empire — ang siyang simbolo patungo sa kadiliman, kainis.

“Good morning, Miss Garcia?” bati ng receptionist na si Lea, isang babaeng may matalim na mga mata at may pormal na ngiti.

"Yes po"

“Please go to the HR Office, 20th floor. Interns will have an orientation there."

Nagpasalamat siya at tahimik na sumakay ng elevator. Unti-unti itong tumataas pero pakiramdam niya ay bumabagsak ang puso niya sa kaba. Sana panaginip lang 'to please.

Nang bumukas ang elevator, sinalubong siya ng modernong opisina — mapuputing ilaw, minimalistic ang design, at mga empleyadong masyadong pormal ang mga mukha at ayos. Pumasok siya sa maliit na conference room kung saan may lima pang intern na tahimik na naghihintay.

“Selene Garcia?” isang matandang babae ang lumapit sa kanya na may clipboard. “Ikaw na lang ang kulang. Mabuti’t dumating ka on time.”

Tumango siya, pilit na ngumiti. “Opo, ma’am.”

“Miss Garcia, ikaw ang napili ni Mr. Black para sa isang special placement.”

Natigilan si Selene. “P-po? Sino pong Mr. Black?”

“Mr. Lucian Black,” malamig na sabi ng babae. “Ang CEO.”

Patay.

Parang nanigas ang buo niyang katawan. Si Lucian Black? Siya mismo ang pumili sa kanya? Anak ng. Paanong nangyari iyon? Hindi siya nag-apply sa kahit anong special placement. Hindi siya nagre-request ng kahit anong koneksiyon sa taas. At lalong hindi niya naisip na mapansin siya ng mismong lalaki na iniwasan ng buong buhay niya. Ilang raffle entry na ang kaniyang sinalihan pero hindi siya kailanman napipili pero dito ako talaga? Sure na yan?

“Is there a problem, Miss Garcia?” tanong ng HR personnel, na para bang kabisado ang epekto ng pangalang iyon. Akala siguro neto naninigas ako sa kilig dahil sa lalakinh iyon.

“W-wala po,” sagot niya kahit natutuyuan ng laway ang kanyang lalamunan.

Kainis. Pati mga empleyado rito parang mga robot. Nasagap ang kadiliman ng kanilang boss.

"Omg girl! Ang swerte mo naman ang ikaw talaga ang napili ng super mega ultra hot CEO," bulong ng katabi kong beki na kapwa ko intern.

Makalipas ang orientation, pinaghiwa-hiwalay na sila. Ang ibang interns ay ipinadala sa Marketing, Finance, at Legal. Si Selene, sa halip na sumama sa kanila, ay inihatid ng isang assistant papunta sa executive floor.

Tahimik siyang sumunod, bawat hakbang ay parang may tanikala sa kanyang paa. Ilang beses na niyang tinanong ang sarili kung dapat ba siyang umatras. Pero hindi siya puwedeng umatras. Grabe ang tiwala na ibinigay sa kaniya ng kaniyang university. Saka nakakakilabot magalit si Professor Manalo.

Pagdating niya sa opisina, pumasok sila sa isang silid na puno ng salamin, mga leather chair, at isang mesa na tila nagsusumigaw ng kapangyarihan. Nakatalikod sa kanya ang isang lalaki, nakatingin sa city skyline. Mula sa likod, makikilala mo na agad — ang tikas, ang ayos ng pagkakatayo, ang malamig na aura na parang yumayakap sa buong kwarto.

“Sir, this is Miss Selene Garcia. The intern assigned to you.”

Hindi siya lumingon agad. Tahimik. Nakakabinging katahimikan.

Maya-maya’y nagsalita ito, malamig at mababa. "Okay. You may go Miss Ramos."

Te-teka lang, maiiwan ako sa lalaking ito?

"Okay, Sir. I'll go ahead. Do good, Miss Garcia." saka ito unti-unting tumalikod. Ang tunog ng heels nito ang siyang naririnig na lamang niya hanggang sa mawala ito.

Ang awkward naman neto. Para siyang estatwa na nakatayo sa gitna ng opisina nito. Babatiin ba niya? Syempre boss niya 'to eh.

Huminga siya ng malalim at nagsalita, "Good morning, Sir.

"Is it really a good morning to you?" Parang nang-aasar ang tono ng boses nito.

Nag-init ang batok ni Selene. Hindi niya alam kung dahil sa kaba, sa galit, o sa boses nito.

“Mr. Black—” nagsimula siyang magsalita, pero agad siyang pinutol ng paglingon nito.

Doon niya siya unang nasilayan nang harapan. Matangkad, maputi ngunit matapang ang anggulo ng mukha, ang mga mata nito ay madilim ngunit nakakahalina. Ngunit ang pinaka-nakabibighani — o nakakatakot — ay ang paraan ng pagtingin nito sa kanya. Para bang alam na nito ang bawat sulok ng kanyang pagkatao.

“How are you little Selene?” tanong nito habang dahan-dahang lumalapit. “or I should say now the seductive Selene?"

Nanuyo ang lalamunan niya. “Sir, I believe it's best if we maintain professional boundaries."

Ngumiti ito — malamig at walang emosyon. “I can't. Now that you're in front of me."

Pakiramdam niya’y bigla siyang hinuhubaran sa mga titig nito. Hindi niya gusto ang magkaroon ng koneksiyon dito ngunit ano 'tong nararamdaman niya?