Unang araw, unang bangungot

Alas-siyete pa lang ng umaga, nasa harap na ng The Black Empire Corporation si Selene. Hindi pa man bukas ang lobby lights ay naroon na siya—nakaupo sa bench malapit sa fountain sa labas ng gusali, hawak ang isang tumbler ng kape na halos hindi niya malagok. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa sarili, hindi dahil sa ginaw kundi dahil sa kaba. Buong gabi siyang hindi nakatulog, paulit-ulit na iniisip ang posibleng mangyari ngayong araw.

Suot niya ang cream blouse at high-waisted slacks na pinilit pa niyang plantsahin kagabi gamit ang luma nilang plantsa. Hindi branded, pero malinis. Maayos. Malayo sa marangyang suot ng karamihan sa mga empleyado ng kumpanyang ito. Ngunit hindi iyon ang iniisip niya ngayon.

Ang iniisip niya, naroon ba siya talaga dahil karapat-dapat siya, o dahil pinaglalaruan lang siya ng tadhana?

Pasado alas siyete na. Saka lang bumukas ang main door ng building, at pumasok ang mga empleyado—relax, may bitbit na kape, may mga tumatawa. Walang halatang stress o kaba. Samantalang siya, tuloy ang malalim na hinga, parang may sasabog.

Biglang bumungad ang matangkad, broad-shouldered na lalaki—walang iba kundi si Lucian Black, sa suot nitong dark blue suit na akala mo’t hinulma para sa katawan niya. Suot ang signature cold stare na parang pang-modelo, pero mas nakakatakot kapag personal.

“Good morning, Sir” sabi niya, pinipilit iwaksi ang inis na nararamdaman dahil sa sinabi nitong call time na 7 AM pero 8 AM pala. Gumising siya ng maaga para dito tapos maghihintay pa siya sa labas ng building hanggang sa bumukas ito.

"Bad mood early in the morning, huh?" halos walang emosyon ang mukha habang tumigil sa harap niya.

Napabalikwas si Selene at halos nabitawan ang tumbler niya. “Akala ko po ba 7 AM ang call time?"

“Oh, that? My bad, I forgot that it's 8." malamig na sambit ng lalaki, saka siya tinalikuran.

Lokong lalaking 'yon talaga.

Agad siyang sumunod, kahit hindi pa siya pinapapasok. Sa loob ng elevator, wala ni isang salita si Lucian. Hindi rin siya makatingin. Pakiramdam niya, kahit sarili niyang hininga ay maingay sa katahimikan ng espasyo.

Paglabas sa ika-dalawampu't limang palapag, tumambad sa kaniya ang isang open office na puro salamin malinis, moderno, at intimidating, ganon pa rin yung feeling sa pagpunta niya noong isang araw dito mukhang puno ng kadiliman. Doon siya sinalubong ni Ellen, ang sekretarya ni Lucian.

“Hi, Miss Selene. Ako si Ellen, and I’ll help you get settled today. Halika, dito tayo sa workstation mo,” anito habang bitbit ang isang tablet.

Ang workspace ay maliit na cubicle sa gilid ng opisina. May brand new laptop, headset, organizer, at nameplate na “Selene Garcia – Executive Intern.”

Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o matatakot.

“Ang basic tasks mo today ay email management, calendar check ni Sir Lucian, and file organization. May mga documents ka ring kailangan iprepare for his 10:30 board meeting. Okay lang ba?”

“Opo. Okay lang po,” sagot niya agad, kahit ang totoo, nanginginig pa rin ang kamay niya.

“Good. Basta wag ka lang magpapahuli kay Sir, okay? Isa lang ang rule niya sa interns—kung hindi ka makasabay, you’re out.”

---

Alas-nuebe y medya pa lang, tumawag na si Lucian mula sa opisina nito.

“Selene. Boardroom. Now.”

Hindi niya na alam kung anong uunahin—ang kaba, ang papel na dala niya, o ang tuyo niyang lalamunan. Di pa pala siya nakapag breakfast man lang bago pumasok.

Sa pagpasok niya sa boardroom, naroon si Lucian, nakaupo sa dulo ng mahahabang mesa, hawak ang isang stylus habang nakatingin sa screen ng tablet. Tumigil ito at tiningnan siya mula ulo hanggang paa.

“Where’s the pitch deck?” tanong nito.

“Here po,” iniabot niya ang printed slides.

Tinanggap ito ni Lucian at hindi sinasadyang nahawakan nito ang kaniyang kamay. At sa sandaling iyon, nagtagpo ang mga mata nila. Walang emosyon ang mukha ni Lucian pero ramdam niyang sinusuri siya nito ng buo, parang inaaral ang kanyang kahinaan.

"There are errors here”

Napakagat-labi si Selene. “I—I’ll fix it, sir. Sorry po.”

“Don’t fix. Redo. From scratch. You have thirty minutes.”

Agad siyang lumabas, sabog ang isip. Anong klaseng trial by fire ito? Sa dami ng pwedeng unang utos, bakit kailangan niyang magkamali agad?

Sa kanyang cubicle, mabilis niyang binuksan ang template at sinimulang i-layout ulit ang buong pitch deck. Halos hindi na niya namalayan ang oras. Pasado alas-diyes na, nang tapos na siya, piniprint niya ito ulit, ngayon sinigurado niya na tama ang lahat ng detalye."

Pagbalik niya sa boardroom, nasa loob na ang ilang board members—lahat naka-suit, mukhang matatalino, at halatang hindi puwedeng pagsalitaan nang basta.

Tahimik niyang inilapag ang deck kay Lucian.

Tumingin ito, binuklat, at sa isang iglap ay nagsalita. “Now that’s more I like it.”

Bahagya siyang nakahinga. Pero hindi pa tapos.

“Sit in. Observe,” utos ni Lucian, tinapik ang silya sa tabi niya.

Sa sobrang gulat, hindi agad siya nakakilos. Pero wala siyang ibang choice kundi sumunod.

Habang tumatakbo ang meeting, nakikinig siya pero ang utak niya ay umiikot. Hindi niya alam kung inaalipusta siya ni Lucian, o tinuturuan. Pero kahit gaano man siya inaatake ng kaba, pinilit niyang mag-focus. Isa-isa niyang isinusulat ang mga terms at konseptong hindi niya pa alam. Corporate finance. Stakeholder alignment. Project pipeline. Ano ba 'tong mga 'to? Asan na ba si Ms. Ellen? Dapat siya ang nandito eh.

---

Bago magtapos ang araw, lumapit si Ellen sa kaniya.

“Hey. You survived Day One. Congrats,” sabay abot ng maliit na Toblerone.

“Thanks po,” mahina niyang sagot.

Pagka-uwi niya ng bahay, tahimik ang paligid. Walang sigawan. Walang amoy ng alak. Walang Jack na manyak.

Maya-maya, tumawag ang maharot niyang kaibigan na si Mira.

"Girl!!! Kamusta first day? Mahigpit ba ang kapit ng panty mo habang nasa trabaho kasama si Daddy Lucian?”

Ngumiti siya kahit pagod. Tinignan ang maliit na Toblerone sa kamay niya. Hindi niya alam kung ito ba’y simpleng sweet gesture lang ni Ellen o isang silent pat on the back para sa isang intern na halos pinulbos ang confidence buong araw.

“Hindi kilig. Pero alam mo yung pakiramdam na gusto mong patunayan na kaya mo kahit pa may demonyo na umaaligid sa paligid mo? Ganon 'yon 'te."

“Naks. Ibang iba ka na talaga!"

Ngumiti siya.

Dahan-dahang hinubad ang sapatos. Tumingala sa kisame. Mahaba pa ang laban. Pero ngayon, kahit hindi siya sigurado sa lahat, alam niya ang isang bagay:

Hindi siya magpapatalo sa kung ano mang hamon ang ibigay sa trabaho.