Lit up the Fire

“Grabe, Mira,” bulong ni Selene habang humiga sa kama, nakatitig sa kisame. “Hindi ko alam kung gusto ko na siyang sampalin o halikan.”

“Ay, ghorl. That’s how you know it's real,” natatawang sagot ni Mira sa kabilang linya. Sigurado siya na para na naman itong uod na inasinan sa sobrang kilig. “Ingat ka d’yan o baka naman si Lucian pa ang mag-ingat sayo. Mukhang konti na lang gusto mo siyang lamunin hahaha. Lucian Black is dangerous sabi nga nila. Pero kung matapang ka, girl, ride it—figuratively... or not.”

Selene chuckled nervously. “Matulog na nga tayo. Second day pa lang bukas, baka hindi ko na kayanin.”

Ngunit kahit ipikit niya ang mga mata, isa lang ang naiisip niya: Yung titig ni Lucian. Yung init ng ihip ng hininga niya habang nakatayo siya sa harapan ko kanina. Parang gusto niyang lumuhod at sambahin ito.

---

Day Two – 10:00 AM

Gusto sana niyang pumasok ng tahimik at hindi mapansin. Pero tila ba may radar si Lucian—bago pa man siya makaupo, lumabas na ito mula sa opisina at diretso siyang tinawag.

“Selene. My office. Bring your laptop.”

Napalunok siya. Wala man lang “good morning”? Kaloka naman 'tong boss na 'to.

Pagpasok niya, bahagyang magulo ang loob ng opisina. May mga papel na naka-scatter sa desk at parang mas stressed si Lucian ngayon. Pero parang mas lalo siyang naging hot kapag ganito kaseryoso sa trabaho. Ipinilig niya ang kaniyang ulo. Trabaho muna.

“Sit,” utos nito. Umupo siya sa chair sa harap ng mesa niya, at agad na binuksan ang laptop.

“You’ll help me revise this proposal. Right now. We’re presenting it to investors by 1 PM.”

“O-okay po, sir.”

Lumapit si Lucian sa gilid niya, ni hindi na siya binigyan ng personal space. Mula ng muling makita niya ito parang hindi talaga uso ang salitang personal space sa lalaking 'to. Ramdam niya ang mainit na katawan nito sa likuran niya habang nakasubsob siya sa screen. Pinapakita nito ang tamang formatting, phrasing, structure—pero habang tumatagal, parang hindi na ‘yun lang ang pokus niya.

“Scroll down,” anito, ang kamay ay lumapat sa balikat niya, marahang gumapang papunta sa braso.

Napatigil siya sa pagta-type. ‘Wag kang magpahalata. Baka normal lang ‘to sa kanya. Pero bakit parang nagiging abnormal ang tibok ng puso niya?

“Something wrong?” tanong ni Lucian, halos pabulong sa tenga niya.

“W-wala po.”

“I like it when you’re nervous,” dagdag niya, pilyo ang tono. “It means you’re listening.”

Tumigil siya at dahan-dahang nilingon ito. Na isang maling pagkakamali. Masyadong malapit. Ilang pulgada na lang, maglalapat na ang mga labi nila.

“Lucian… I mean Sir” mahina niyang tawag.

Hindi siya sumagot. Sa halip, tinanggal nito ang laptop mula sa kandungan niya, saka siya marahang hinila paupo sa desk mismo. Sa gitna. Sa harap niya.

“Hindi ito professional,” bulong niya, pero hindi na siya umaatras.

Lucian leaned in, close enough that she could see the golden flecks in his dark eyes. “Then tell me to stop.”

Hindi siya nagsalita. Imbes ay lumingon siya sa pintuan. Nakalock.

Bahagyang hinawakan ni Lucian ang baywang niya, at sa isang iglap, hinila siya nito papalapit. Their lips met—marahas, mapusok, puno ng pagkagutom. Walang formalities. Parang sabik. Parang tagal na nilang gustong gawin ‘yon.

Hindi niya alam kung bakit hindi siya tumutol. Siguro dahil gusto rin niya. Siguro dahil simula pa lang ng unang araw, nahulog na siya sa hindi dapat.

Ang mga kamay ni Lucian ay humaplos sa tagiliran niya, hinuhubad na ang cream blouse na kanina’y maayos pa. She gasped when his lips trailed down her jaw, papunta sa leeg. Marahang kinagat. Napasinghap siya.

“Lucian… someone might…”

“I locked the door,” anito, habang binubuksan ang butones ng blusa niya. “And you’re not saying no.”

Marahang pumatong si Lucian sa desk, hinila siya palapit. Hindi na siya nag-isip. Basta nalang siya sumunod. Mabilis ang bawat galaw. Ang init sa pagitan nila, parang apoy na matagal nang nais sumiklab.

Sa bawat halik ni Lucian, nakakalimutan niya kung sino siya. Kung bakit siya narito. Basta ang alam niya, ramdam niya ang bawat dampi ng palad niya sa balat niya, ang bawat ungol na pilit nitong pinipigil.

Hanggang sa…

May kumatok sa pinto.

“Sir Lucian? Investors from Madz are here—ten minutes early!”

Agad silang nagkatinginan. Parehong hingal. Parehong litong-lito sa ginawa.

Lucian adjusted his shirt, bumaba mula sa desk. “Give us five minutes, Ellen.”

“Yes, sir.”

Bumuntong-hininga si Selene, mabilis na inayos ang sarili. Tumayo siya, pinulot ang laptop, hindi makatingin sa kanya.

“Selene,” tawag ni Lucian, bago siya makalabas.

“Yes, sir?”

“I have something to say.”

“About what?”

“This should not happen again…” Umiling ito. “Unless you want it to.”

Hindi siya sumagot. Pero bago siya lumabas ng pinto, napangiti siya—isang ngiting punung-puno ng pagkalito… at bitin.

---

12:57 PM

Nasa lounge si Selene habang tumatakbo ang investor presentation. Hindi siya pinasama sa loob, at mabuti na rin siguro iyon. Kailangan niya ng ilang sandaling mag-isa para huminga. Huminahon.

Nag-text si Mira.

> Girl… musta? Gora lang sa work! Fighting!

Sumagot siya.

> Hindi ko alam. Si Lucian… something happened.

Mabilis ang reply.

> WHAT DO YOU MEAN SOMETHING?? Define “something,” Selene Garcia.

Napangiti siya.

> Basta. Mainit. Mapanganib. At siguradong hindi professional.

Nababaliw na ata siya.

> Ano? Malandi ka! Hahaha. Sabi ko na nga ba hindi mo magagawang iwasan ang kamandag ng isang Lucian Black! 'Di naman kita masisisi girl. Mag-ina talaga kayo ni Tita Selna, parehas kayo ng taste!

Napawi ang ngiti sa labi niya. Bakit ba nakakalimutan niyang ang lalaking iyon ang minsan nang nag wasak sa buhay nila lalo na sa buhay ng kaniyang Ina? Pero iba na ang nararamdaman niya. Gusto niya ang init sa katawan ni Lucian Black.

Nag reply siya kay Mira. Mapait na ngumiti.

> Nagmana ata talaga ako kay Mama. Sana naman hindi ako malunod sa pag-ibig at baka dumating pa ang panahon na hindi ko na magawang umahon.