Confused

“Coffee, Selene?” tanong ni Ellen, pagbalik niya sa lounge bitbit ang tray na may dalawang tasa.

She blinked. “Ah, no. I’m good. Thanks.”

Pero totoo niyan, hindi lang kape ang ayaw niya—ayaw niyang makita si Lucian ulit. At least not right now, hindi pagkatapos ng ginawa nila. Nahihiya siya sa sarili niya. Muntik pa niyang maisuko ang bataan. Pero aminado naman siya na ginusto naman niya. Ang problema? Alam niyo sa puso niya na gusto niyang maulit muli iyon. Gusto niya ang init na nararamdaman niya kapag nagkakadikit ang kanilang mga labi, maging ang kanilang mga katawan.

She looked down at her blouse, now freshly tucked and buttoned like nothing had happened. Pero sa ilalim nito, naroon pa rin ang bakas ng halik. Ang lagkit ng titig ni Lucian. Ang bigat ng kamay nito sa baywang niya. Isang beses lang, at ramdam niya—hindi na siya babalik sa dati.

“Selene.”

Napalingon siya. Sa hallway, nakatayo si Lucian, isa sa mga kamay ay nasa bulsa, ang isa nama’y may hawak na tablet. Pormal ang anyo, pero iba na ang mga mata. Lalong naging delikado.

“Come with me,” anito.

Hindi na siya nagtanong. Tahimik siyang sumunod habang ang kaba ay muli na namang bumalot sa dibdib niya. Habang naglalakad sila sa corridor, ramdam niya ang ilang pares ng matang sumusunod sa kanila. Sa opisina, may mga bulung-bulungan, at alam niyang ang pagiging ‘bagong intern’ ay sapat nang dahilan para matawag siyang… interesting. Pero ngayong may “Lucian Black connection” siya?

Mukhang magiging paborito na siyang pagtsismisan.

Pagpasok nila sa elevator, walang nagsalita. Hindi siya sigurado kung ilang palapag na ang nilampasan nila. Hanggang sa tumunog ang elevator—hudyat na nasa tamang palapag na sila, at lumabas na sila sa isang floor na first time pa lang niyang mapuntahan.

“Where are we going?” tanong niya sa wakas.

Lucian didn’t answer. Instead, binuksan nito ang pinto sa dulo ng hallway—isang maliit na conference room na may malalaking salamin at isang glass table sa gitna. Maaliwalas. Tahimik. Pribado.

“Sit down,” utos niya.

Umupo siya, bahagyang nag-aalangan. Lucian placed the tablet on the table, tapped the screen, and showed her a series of slides—projections, marketing data, charts. He was talking, pero ang utak ni Selene ay nasa ibang frequency. Nakatitig siya sa bibig nito habang nagsasalita.

Until—

“Selene.” Mahina ang boses, pero matalim ang tingin. “You’re not listening.”

Napasinghap siya. “Sorry. I just… I was thinking.”

Lucian placed his hands on the table and leaned forward. “You can’t afford to get distracted. Not here. Not now. Do you understand?”

“Even if you’re the distraction?” balik niya, tahimik pero matapang. Hindi niya na napigilan pang sabihin.

Tahimik. Ang tahimik. Nagtagal ang katahimikan hanggang sa isang ngiti ang bahagyang sumilay sa labi ni Lucian. Pero hindi iyon ngiting masaya kung hindi isang ngiti na para bang alam niya ang epekto niya sa iyo, at natutuwa siyang isipin iyon.

“You’re not wrong,” sagot niya, bahagyang tumango. “But I need to know something.”

Selene’s brows furrowed. “What?”

Lucian walked around the table slowly, parang isang hari na kailangang sambahin. Dahan-dahan. Hindi nagmamadali. Hanggang sa pumwesto ito sa likuran niya.

“Do you regret it?” tanong nito, halos bulong na lang.

Halos mapalunok siya. “I… I don’t know.”

“That’s not a no,” sagot niya. “And I’m not asking because I want to play with you, Selene. I’m asking because if you do—if you truly regret it—I’ll stay away.”

She closed her eyes.

“Lucian… I don’t think this is right.”

“Love never is,” anito.

Napalingon siya. “Who said anything about love?”

Lucian didn’t reply. Instead, he sat across from her again, composed, the mask of the CEO back in place. But in his eyes, may ibang sinasabi—isang bagay na hindi madalas makita sa mga tulad niya. Vulnerability. At kung totoo man iyon, mas lalo siyang natakot.

“Meeting’s over. You’re dismissed,” aniya, tulad ng isang guro na ayaw na ng pagtatalo.

Selene stood up, pero bago siya umalis, nagsalita siyang muli.

“I don’t regret it… yet. Ayoko lang matulad sa Nanay ko. Ayokong masaktan.”

Tumigil si Lucian. Tumingin siya dito. “You won’t.”

“How do you know?”

“Because you’re not her."

---

“Selene! Over here!” bigla na lang may sumigaw pagpasok niya ng cafe na katapat ng kanilang building.

Nung tiningnan niya ito ay agad niyang nakilala na ito ang beki na kasama niya nung orientation. Isa ring intern. Nakangiti itong kumakaway sa kaniya.

"Hi! Kilala mo ako?" agad niyang tanong nung naupo siya kaharap nito.

"Of course, girl! You're the famous Selene slash the lucky intern! By the way, I'm Jhas."

"Nice meeting you"

"Same here, girl. 'Wag ka na palang mag order. It's on me. Hindi kasi ako sinipot ng ka-date ko today eh, nakapag order na ako for two. Here."

Inabot niya sakin ang kape. Favorite niya 'to. Caramel Macchiato.

“Oh my God, thank you, I really need a drink and a mental reset.”

“Girl, you need holy water,” sabay tawa ni Jhas. Ganon ba namang mukha ng boss ang makikita mo araw-araw sa office, talagang magkakasala ka hahaha" dagdag pa nito. “Kanina ka pa nga binabanggit ng mga chismosa sa office. Sikat ka na agad.”

Selene groaned. “What? Bakit?”

“’Yung intern sa finance department, nakita daw kayong magkasama ni Lucian papuntang private floor. Tapos ‘yung HR girl, nakita kayong sabay lumabas ng conference room. And may nagsabi pang—”

“Okay, okay, I get it,” putol niya. “Office rumor mill is thriving.”

Jhas sipped his coffee. “Pero curious lang, wala bang something sa inyo?"

Tingnan mo 'to. Hindi pa naman kami ganon ka-close pero grabe ang mga tanungan. Pero magaan ang loob niya rito. Nakikita ko sa kaniya ang best friend ko na si Mira. Parang same ng vibe.

She just stared at her drink. “Of course wala. Intern lang ako sa company ni Mr. Black, 'yun lang."

Tumaas naman ang kilay nito na para bang ginamitan ng protractor sa ganda ng pagkakakilay. "Really? But I smell something—something spicy" parang nanunuksong sabi nito.

"Ano ka ba! Wala talaga."

Di niya kasi sigurado kung meron ba talagang namamagitan sa kanila.

Jhas leaned in. “Fine. Free to ask me na lang ng mga tips kung pano mang akit. Rawr."

Natatawang napailing na lang siya.

---

Pagkauwi, agad siyang humiga sa kama, hindi binuksan ang ilaw. Sa tabi ng unan niya, nakabukas ang second hand na laptop na nabili niya two months ago at nakita niyang nakatanggap siya ng isang email:

> From: Lucian Black

Subject: For Tomorrow’s Pitch

Attached is the revised deck. Great job earlier. Also—

I meant what I said.

Goodnight, Selene.

Hindi siya nag reply. Ayaw niyang magpadalos dalos ngayon.

Isinarado niya ang laptop at pagkatapos ay ipinikit ang mga mata. At habang dahan-dahan siyang dinadala ng antok, isang bagay ang siguradong sigurado siya:

Dapat niyang pigilan ang nararamdaman niya habang maaga pa. Hindi siya kailangan magpadala sa bugso ng damdamin. Hindi kay Lucian Black.