Fire in the Cold

Mainit ang opisina, kahit malamig ang aircon.

Malamang. Kasama niya yung demonyo eh. Nagtaka pa siya.

Hindi siya dapat magpaapekto. Hindi siya dapat magpatinag.

Pero habang nakatitig sa kanya si Lucian Black—sa kanyang labi, sa kanyang leeg, sa kanyang mga mata na pilit niyang pinatitigas—pakiramdam ni Selene ay unti-unting nabubura ang depensa niya, gaya ng isang kandilang nauupos. Tinatatak niya sa isipan na ito ang walang pusong lalaki na sumira ng buhay nilang mag-ina.

“So... you’re all grown up now, huh?”

Mababa ang boses nito, halos pabulong, na para bang lihim na tuksong hinahatid ng hangin.

“Mr. Black, I'm here as your intern, not as your... anything else.”

Mariin ang sagot niya, pero bakas sa bahagyang pag-angat ng dibdib niya ang hindi inaaming kaba.

Lumapit si Lucian. Mabagal. Nakasuot ito ng three-piece suit, pero tila kahit gaano ka-formal ay hindi nito matakpan ang likas na tikas ng katawan nito. Ang mukha nito ay parang canvas ng isang magaling na pintor. Parang Greek God sa mga libro, hindi makatotohanan ang ganda. Mula sa broad shoulders hanggang sa masculine scent na unti-unting sumisinghot sa kanyang paligid — sandalwood, musk, at isang uri ng amoy na nakakalasing, nakakahalina.

“Pity,” bulong niya. “Because I remember a time when you couldn’t stop looking at me. Bata ka pa noon... malambing. Malayong-malayo sa ngayon. Masiyado ng matapang ang mga mata mo."

“That was a long time ago, Sir.”

Pinilit ni Selene na iwasan ang tingin nito, pero lumapit pa ito. Isang hakbang pa, hanggang halos magkalapit na ang kanilang mga hininga. Ramdam niya ang init ng katawan nito, ang tensyon sa pagitan nilang dalawa na para bang isang sinulid na hinahaplit ng apoy.

“But I will never forget a look like that.”

Napakagat siya sa labi — isang likas na reaksyong hindi niya napigilan. At maling-mali dahil agad iyong napansin ni Damian.

“Still biting that lip, I see.”

Tumikhim ito, may bahid ng kasiyahan sa tinig. Unti-unti niyong hinawakan ang kaniyang labi at dahan-dahang hinahaplos.

Selene stepped back, trying to regain control.

“Do you treat all your interns like this, Mr. Black?”

“Only the ones who can handle it.”

Handle what? His charm? Eww.

Humigpit ang hawak niya sa folder na kanina lamang ay iniabot nito — isang simpleng NDA, pero ngayon ay para bang isang kasunduan sa pagitan ng diyablo at isang ligaw na kaluluwa.

“This is a workplace,” aniya sa tonong halos parang hangin na lang na lumabas sa kaniyang bibig dahil sa pagitan nila. “I expect professionalism.”

Ngumiti si Lucian. Kung ibang babae lang siguro ay mahihimatay na sa kilig dito pero siya mahihimatay na sa kaba.

“Then behave like a professional, Miss Garcia. But let’s not pretend...” Dahan-dahan niyang tinapik ang mesa. “...I know you like me.”

Wow ha. Ang kapal. Baka naman 'I hate you' dapat? Kagigil.

Hindi siya makasagot. Hindi niya kayang ipakita rito na totoo iyon. Pero noon yon, nung mga panahon na ang taas ng tingin ko sa kaniya. Na kahit isang dekada ang lumipas, may parte ng katawan niya na naaalala kung paano ito ngumiti. Kung paanong dati ay tinitingala niya ito bilang boyfriend ng kanyang ina—at kung paanong ngayon, hindi niya maintindihan kung siya ba ay galit, o naaakit.

Paglingon niya para lumabas, nadulas ang kamay niya sa hawakan ng pinto. At sa isang iglap, nasa tabi na agad niya si Lucian, hinawakan ang kanyang baywang — magaan, ngunit may diin.

“Careful.”

Mainit ang palad nito sa likod niya. Parang paso.

“I don’t need saving,” bulong niya, hindi tumitingin.

“No,” sagot nito, malapit sa tainga niya, “but I think you wanna be caught" then gently bitting my earlobe.

Parang lumakas ang tibok ng puso niya. Nadadala ba siya sa panglalandi nito? Syempre hindi. Hindi talaga, sa sobrang inis at galit lang 'to hindi dahil sa pang aakit ng lalaking ito.

Bumitiw si Lucian, dahan-dahan na para bang sinasadya nitong paglakbayin ang kamay sa likod niya. Ngunit hindi agad nawala ang init ng palad nito sa balat niya, kahit wala na ito sa kanyang likod.

“Just start on Monday, 7 A.M. sharp.”

Huminga siya nang malalim, pinilit ang sarili na ayusin ang postura.

“Then on Monday, you’ll see how professional I can be," puno ng kumpiyansang sabi niya.

"Hmm... We'll see."

Talaga lang ha? Kaya mo ba talaga girl? Eh halos kanina mamura mo na siya ng harap harapan. Pero hindi, kailangan niyang ipakita na hindi siya naapektuhan sa kahit anong pang-aakit nito. Isa lang siyang intern sa kumpanya nito kaya dapat kumilos siya ng propesyonal.