บททั้งหมดของ Hide Love ยั่วรักมาเฟียซ่อนใจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

ไคล์พาน้ำตาลกลับมาที่ห้องอย่างคนเอาแต่ใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ ยิ่งผู้หญิงที่นั่งรถมาด้วยเอาแต่นิ่งเงียบแล้วมองออกไปนอกรถ ไม่ยอมพูดจาหรือตอบคำถามของเขา เธอทำราวกับว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนผิดทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนยั่วโมโหเขาก่อนด้วยซ้ำ“อย่าหวังว่าจะได้ไปเจอมันอีก” เขาหันมาชี้หน้าน้ำตาล“อะไรของคุณ” เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจแต่มันใช่เรื่องที่เขาจะมาห้ามซะหน่อย“เธอคิดจะขอให้หมอนั่นช่วยเธอใช่มั้ย อย่าลืมนะว่าฉันยังไม่สะสางเรื่องที่เธอทำไว้”“เรื่องที่เกิดขึ้นฉันไม่ขอแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะฉันทำผิดต่อคุณ แต่หากคุณไม่อนุญาตให้ฉันกลับประเทศไทย คุณช่วยอนุญาตให้ฉันทำงานเถอะนะ ฉันอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรไม่ได้หรอก และฉันก็มีความจำเป็นที่จะต้องซื้อโทรศัพท์มือถือ”“ไม่!” ไคล์ปฏิเสธทันควัน “จะเอาไว้ติดต่อกับหมอนั่นเหรอ”“เปล่านะคะ” น้ำตาลปฏิเสธ “มีคนที่รอให้ฉันกลับไป ฉันต้องติดต่อเขา หรือไม่อย่างนั้นคุณช่วยคืนโทรศัพท์ให้ฉันเถอะ”“ใคร เธอจะติดต่อหาใคร” เขาตวัดสายตามองน้ำตาล“เขาคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน”“...” ไคล์นิ่งไป สำคัญขนาดไหนกันถึงได้ดิ้นรนเพ

“ขอร้องเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย”“ทำไมล่ะ ไม่ชอบแบบนี้เหรอ” เขาเหยียดตัวตรงแล้วมองใบหน้าแดงก่ำนั้น มือหนาค่อย ๆ ปลดตะขอกางเกงแล้วดึงตัวตนออกมาชักรูดต่อหน้าต่อตาของน้ำตาล “งั้นทำแบบอื่นก็ได้นะ เธอชอบแบบไหนล่ะ หืม...”“พอแค่นี้เถอะค่ะ” ตาคู่กลมเบิกโพลงเมื่อเห็นเขากำลังใส่ถุงยาง เธอจึงพูดขึ้นเพื่อหวังให้เขาเปลี่ยนใจ“มาถึงขั้นนี้แล้ว จะบอกให้หยุดก็คงไม่ทันแล้ว”“เราไปทำกันต่อที่บ้านไม่ได้เหรอ ฉันกลัวจะมีคนเข้ามาเห็น” ขณะพูดก็ชำเลืองไปมองทางประตู ต่อให้เขาบอกว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาหากเขาไม่เรียกก็เถอะ แต่ใครจะไปรู้ถ้าเกิดมีเรื่องด่วนขึ้นมา พวกเขาก็ต้องพรวดพราดเข้ามาอยู่แล้ว“รอบเดียวก็ได้ ฉันทนไม่ไหวแล้ว”“นี่คุณ...อึก” ไม่ทันที่น้ำตาลจะได้โต้แย้ง ไคล์ก็จ่อเอ็นร้อนไปตรงกลีบกุหลาบของเธอแล้วดันเข้ามาในคราวเดียว “อ๊ะ ๆ คุณอย่าขยับนะ อ๊า...”“อ่าส์ ไม่นานหรอกนะ ไม่นาน” เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูของน้ำตาลราวกับต้องการให้เธอคล้อยตามเขา “อย่าเกร็งสิ มันรัดแน่นจนฉันปวดแล้วนะ”“...” น้ำตาลหลับตาแน่น เสียงของเขาที่กระซิบอยู่ข้างหู ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวกว่าเดิม“เพราะไม่ทำกันนานมันเลยแน่นเหมือนเดิมสินะ...อ่

“เหมี๊ยว!!”“ใครอนุญาตให้เธอเอามันเข้ามาในห้องนี้” เขาโวยวายทันทีเมื่อเห็นลูกแมวในมือของน้ำตาล สภาพมันไม่ต่างจากสัตว์ที่ตกลงไปในบ่อน้ำ ขนของมันเปียกจนแนบผิว“คือว่า...ตอนเดินกลับมาฉันเจอมันนอนตากฝนอยู่ด้านนอก” เธอพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจนี่หรือเปล่าที่เซียวหม่าพยายามบอกเขา แต่เพราะเขาร้อนใจคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคนในห้อง จึงทำให้เขาไม่ทันฟังให้จบแล้วรีบร้อนเปิดประตูเข้ามา“แล้วไง” ไคล์เอียงคอถาม “เธอมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเก็บมันกลับมาด้วย ส่วนเรื่องที่เธอออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก เธอจะอธิบายฉันว่ายังไง”“ฉันไม่ได้คิดจะหนีนะคะ ฉันแค่ขอคุณเซียวหม่าลงไปเดินเล่น เขาเองก็เดินตามฉันตลอด แต่พอขากลับฉันก็เจอเจ้านี่กำลังตากฝนอยู่ มันอาจจะป่วยตายถ้าปล่อยให้มันนอนอยู่ตรงนั้นต่อไป” เธออธิบายยาวเหยียด จนคนฟังเองก็นิ่งไป ตั้งแต่รู้จักกันนี่อาจจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เธอพูดกับเขา“ไม่คิดว่าถ้าเอามันขึ้นมาแล้วเธอจะโดนฉันเล่นงานจนตายบ้างเหรอ” เขาสวนกลับทันควันพลางเดินเข้าไปใกล้น้ำตาลก่อนจะนั่งลงบนโซฟา“ฉันแค่เอามันมาอาบน้ำ”“เธอเป็นเจ้าของห้องหรือไง”“ขอโทษค่ะ” น้ำตาลพูดพลางอุ้มลูกแ

ทุกครั้งที่ไคล์พูดว่าอีกนิดเดียวหรืออีกครั้งเดียว ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาทำตามที่พูดได้เลยสักครั้ง ทุกอย่างจะจบลงเมื่อเขารู้สึกพอใจ“อ๊ะ...อื้อ” ปากบางที่ส่งเสียงครางจนแหบแห้งถูกปิดลงด้วยริบฝีปากหนาของคนที่อยู่บนร่าง เขาออกแรงกระแทกเป็นจังหวะสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา“นี่” ไคล์เอ่ยเรียกเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนอนนิ่งไม่ขยับ มีเพียงหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจเท่านั้น“หือ” น้ำตาลขานรับในลำคอในขณะที่ตาสองข้างปิดสนิท เธอไม่มีแรงจะขยับตัวแล้วด้วยซ้ำ“ทานข้าวเที่ยงแล้วยัง”“...” น้ำตาลส่ายหน้าเบา ๆ ไม่ใช่แค่หมดแรงเธอยังรู้สึกคอแห้งด้วย“เดี๋ยวฉันสั่งอาหารขึ้นมา เธออยากทานอะไรมั้ย”“ฉันหิวน้ำค่ะ” น้ำเสียงแผ่วเบาของคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้ไคล์นอนตะแคงโดยหันหน้าไปหาแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้น้ำตาล“น้ำเหรอ” เขาทวนคำ“อืม” น้ำตาลพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะซุกตัวไปใต้ผ้าห่มที่เขาดึงขึ้นมาให้เธอไคล์ขยับลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง เพียงแค่ประตูห้องของน้ำตาลปิดลง เขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู“เอ๊ะ!! นี่ฉันออกมาเพื่อเอาน้ำให้เธอดื่มอย่างนั้นเหรอ”

หลังจากคว้าแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงได้ น้ำตาลก็ฟาดลงไปบนศีรษะของคนที่พยายามจะลวนลามเธอจนเต็มแรง ทำให้ร่างท้วมฟุบไปต่อหน้าต่อตาของเธอ หลังจากนั้นน้ำตาลก็ออกแรงผลักจนเขาตกจากที่นอน“เลือด” น้ำตาลพูดเบา ๆ เมื่อเห็นว่าบริเวณศีรษะที่โดนฟาดนั้นแตกจนมีเลือดไหลออกมาไม่มีเวลาที่เธอจะมานั่งกังวลว่าคนคนนี้จะเป็นหรือตาย สิ่งที่เธอต้องทำคือหนีออกไปจากตรงนี้ คิดได้ดังนั้นน้ำตาลก็รีบลุกจากที่นอนแล้วตรงไปยังประตูห้อง เธอเปิดออกอย่างไม่ลังเล โชคยังเข้าข้างที่ด้านนอกไม่มีใครคอยเฝ้าอยู่ทำให้เธอแอบหลบออกไปอย่างง่ายดายเธอออกวิ่งไปเรื่อย ๆ พยายามมองป้ายบอกทาง แต่เธอกลับไม่รู้จักสักที่บนป้ายบอกทางนั้น และที่สำคัญเธอก็ไม่มีที่จะให้เธอได้กลับไป เพราะบางทีการที่เธอโดนจับตัวมาครั้งนี้ก็อาจจะเป็นฝีมือของเขาบนพื้นถนนที่ขลุขละ เท้าเล็กสองข้างที่เหยียบย่ำลงไปโดยปราศจากสิ่งใดขวางกั้น ผิวที่เรียบเนียนบนฝ่าเท้าเริ่มแดงเพราะความร้อนจากพื้นถนน เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้เธอรีบวิ่งออกมาโดยลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้สวมใส่รองเท้า ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้หยิบอะไรติดตัวออกมาเลย หากจะให้ย้อนกลับไปเธอก็คงไม่ทำสองเท้าก้าว