Semua Bab Hide Love ยั่วรักมาเฟียซ่อนใจ: Bab 21 - Bab 30

หมั่บ!!ไคล์ก้าวเท้าออกจากลิฟต์ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังหมุนตัวกลับ‘คิดจะปฏิเสธฉันอย่างนั้นเหรอ มาถึงขั้นนี้แล้วคิดว่าฉันจะปล่อยไปง่าย ๆ หรือไง’“มานี่เลย” เขาจับแขนน้ำตาลไว้แล้วดึงเข้ามาในลิฟต์“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไรเนี่ย”“ฉันจะจ่ายให้เธอสิบเท่า” เขาโพล่งออกมา“สิบเท่า?” น้ำตาลตาลุกวาว “หนึ่งล้านเลยเหรอ”‘นี่มันเกินกว่าที่ฉันคิดไว้อีก’ น้ำตาลชำเลืองมองคนที่กำลังรั้งเธออยู่ ‘แปลกคน ตอนที่ฉันเสนอตัวให้ฟรี ๆ ไม่เอา มาตอนนี้เป็นอะไรของเขานะถึงได้บอกว่าจะจ่ายให้เยอะขนาดนั้น’“ที่ทำเป็นเล่นตัวเพราะจะอัพค่าตัวเหรอ ที่ฉันกล้าทุ่มขนาดนี้อย่าคิดว่าฉันจะหลงใหลในตัวเธอนะ”“ห๊ะ...” น้ำตาลหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะบ่นพึมพำคนเดียว “ฉันคิดแบบนั้นตอนไหน”“แล้วอย่าคิดว่าเธอมีค่าเท่ากับเงินที่ฉันจะให้”“...” เธอไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ ยังไม่ทันคิดอะไรด้วยซ้ำ‘ปากร้ายชะมัดผู้ชายคนนี้’ถึงจะคิดแบบนั้น แต่สุดท้ายน้ำตาลก็ยอมขึ้นไปบนห้องของไคล์ ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ตรงโซฟาหลังใหญ่โดยไม่มีใครเอ่ยประโยคใด ๆ ออกมา ความเงียบกำลังครอบคลุมพื้นที่ หัวใจของน้ำตาลเริ่มเต้นรัวราวกับกลองรบที่ดังกึกก้องในห้วงอกอี

“อ๊ะ” ตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บตรงซอกคอ ม่านตาของเธอยิ่งขยายเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นว่าใครคนหนึ่งกำลังซุกไซร้และฝากรอยรักไว้ที่ซอกคอของเธอ“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถามด้วยเสียงกระเส่า‘ตื่นเพราะนายนั่นแหละ’ เธอบ่นในใจก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อเรื่องราวก่อนที่เธอจะหลับไปมันวิ่งเข้ามาในหัว ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับยืนอยู่หน้าเปลวไป“คุณจะทำอะไร” เธอเอามือดันอกของเขาไว้“มาต่อกันเถอะ เมื่อหัวค่ำเธอหนีหลับไปก่อน” ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงนอนไม่หลับ ร่างกายเกิดปฏิกิริยาแปลก ๆ ตลอดเวลา จะโทษว่าเธอแอบใส่ไวอาก้าในเหล้าให้เขาดื่มก็ไม่ได้เพราะตอนอยู่ในคลับเธอไม่ได้รินเหล้าให้เขาแม้แต่แก้วเดียว“พอแล้ว” น้ำตาลพยายามถอยหนี แต่กลับโดนเขาจับขาไว้ “อ๊ะ...อ๊า”น้ำตาลเผลอครางออกมา เมื่ออยู่ ๆ ไคล์ก็ดันเอ็นร้อนเข้ามาในคราวเดียวและไม่ได้เว้นจังหวะให้เธอได้หายใจ เขาขยับเอวสอบเร็วและแรงเหมือนใกล้จะเสร็จ เธอต้องยอมให้เขาสอดใส่เข้ามากี่ครั้งกี่หนเขาถึงจะพอใจ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเขาก็ทำไปหลายรอบแล้ว ที่เธอหลับก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ เขานั่นแหละที่ไม่ยอมหยุดเธอเลยทนไม่ไหวจนหมดแรงแล้วหลับไปแขนเรียวสองข้างโอบกอดรอบแผ่นหลัง

ด้านน้ำตาลเธอกลับมาถึงห้องพัก ระหว่างทางเธอก็ได้รับข้อความให้เตรียมความพร้อมเพื่อเดินทางกลับประเทศไทย สำหรับเธอเวลานี้ไม่มีอะไรน่าดีใจไปกว่าน้องชายของเธอถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ และเธอกำลังจะได้กลับไปหาน้องชาย ตอนเที่ยงของวันมีชายแปลกหน้าสองคนนำพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินมาให้เธอ เธอรับมันมาแล้วกอดไว้ นี่คงเป็นกุญแจที่นำเธอไปสู่ความอิสระ อิสระที่ไม่ต้องทำตามคำสั่งของใคร ไม่ต้องทำผิดต่อใครเป็นครั้งที่สอง‘ขอโทษนะ’ เธอเฝ้าบอกกับใครคนนั้นอยู่ในใจ ‘คนแบบเขาคงจะหาคนรักได้ไม่ยาก ไม่สิเขาอาจจะปรับความเข้าใจกับแฟนสำเร็จก็ได้’จากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอปวดระบมไปทั้งตัว เขาทำกับเธอเหมือนคนอดอยากปากแห้งมาจากไหน นั่นมันครั้งแรกของเธอ ช่างเป็นความทรงจำที่น่าเศร้าชะมัด การมีสัมพันธ์ทางกายกับใครสักคนมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับสังคมสมัยนี้ เธอคงต้องคิดแบบนั้นเพื่อตัวของเธอเอง แบบนี้เขาเรียกวันไนท์สแตนด์หรือเปล่านะ แค่คืนเดียวแล้วแยกย้ายกันไป หวังว่าคงไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกเพราะเธอคงทำหน้าไม่ถูกถ้าเจอหน้าเขา“นอนพักสักหน่อยแล้วกัน หวังว่าอาการจะดีขึ้น” เธอบ่นคนเดียวเบา ๆ พลางเอนตัวลงไปบนที่นอนราตรีที

ภายในห้องที่ร้อนระอุไปด้วยไฟโกรธของเขา มันกำลังแผดเผาร่างกายอันบอบบางของเธอ ไม่มีแล้วหญิงสาวที่เขาเฝ้ารอ ไม่มีแล้วอนาคตที่เขาวาดไว้ ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงหน้าไม่อายตรงหน้า เธอทำให้ทุกอย่างพังทลายลงต่อหน้าต่อตาของเขา“ฉันขอโทษ...อึก!” เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เธอเฝ้าเอ่ยคำคำนี้“ไม่มีประโยชน์” เขาจ้องหน้าเธอ “ในเมื่อเธอเป็นคนทำลายทุกอย่าง ฉันก็จะให้เธอชดใช้อย่างสาสม”“ฉันไม่คิดว่าเธอจะกลับมาในวันที่เรา...อ๊ะ ๆ” เธอแค่ทำตามคำสั่งของเจ้าหนี้ ให้มีสัมพันธ์ทางกายกับเขาโดยไม่รู้เลยว่านั่นเป็นแค่แผนที่ถูกวางไว้“เธอตั้งใจ” เขาเชื่อแบบนั้น ทั้งหมดเป็นแผนของผู้หญิงคนนี้“ไม่นะ ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนรักของคุณ ฉันไม่รู้จักเธอ”“คำแก้ตัวของเธอมันฟังไม่ขึ้น ความจริงแล้วเธอมีข้อมูลของฉันก่อนเดินทางมาที่นี่”เขาเข้าใจถูกว่าเธอมีข้อมูลของเขา แต่มันก็ไม่ได้ละเอียดจนทำให้เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาได้ เธอมีแค่ข้อมูลพื้นฐาน ชื่อ ที่อยู่และที่ที่เขาชอบไปแค่นั้น“ฉัน...อื้อ” น้ำตาลเม้มปากเข้าหากัน เธอไม่สามารถบอกเหตุผลของเธอได้ และเธอก็เชื่อว่าเขาไม่มีทางสนใจเหตุผลของเธอเด็ดขาด ย

เพียงไม่นานบอดี้การ์ดคนสนิทของไคล์ก็ขึ้นมาบนห้องของไคล์ เขาเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงโซฟากว้างที่มีเจ้าของห้องนั่งอยู่“มีอะไรหรือเปล่าครับ”“ผู้หญิงคนนั้นได้ออกไปข้างนอกบ้างหรือเปล่า”“ผู้หญิงคนไหนครับ” เซียวหม่าไม่รู้ว่าไคล์หมายถึงใคร“คนในห้องนั่นไง”“อ๋อไม่ได้ออกไปไหนเลยครับ” คราวนี้เขารู้แล้วว่าไคล์หมายถึงใคร “เพราะไม่มีใครรายงานว่าเธอออกมานอกห้องเลยสักครั้ง”“แล้วเธอได้สั่งอาหารมาทานหรือเปล่า”“ไม่มีรายงานว่ามีคนส่งอาหารขึ้นมาเลยครับ”“แล้วแม่บ้านได้ถืออาหารเข้ามาในห้องหรือเปล่า”“ไม่มีครับ”“ใครทำแผลให้ฉัน”“คนในห้องนั่นแหละครับ”“นายพาฉันมาทิ้งไว้เหรอ”“ใช่ เอ้ย ไม่ใช่ครับ” เซียวหม่าไหวตัวทัน เมื่อเห็นว่าสายตาดุดันคู่นั้นกำลังจ้องมองมา “คือเธออาสาดูแลบอสครับ ผมเลยไม่ได้ขัดอะไร”“...”“มะ...มีอะไรหรือเปล่าครับ แผลบอสอักเสบเหรอ”“เปล่า” ไคล์ยกมือที่มีพลาสเตอร์กันน้ำแปะอยู่ขึ้นมามอง “ออกไปได้แล้ว เตรียมรถให้พร้อมฉันจะออกไปข้างนอก”“ครับบอส”หลังเซียวหม่าออกจากห้องไป ไคล์ก็หันไปมองประตูห้องที่อยู่ติดกับห้องของเขา ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปหยุดหน้าห้องของน้ำตาลแกร็ก!!ไคล์เปิดป