บททั้งหมดของ Hide Love ยั่วรักมาเฟียซ่อนใจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

โรงพยาบาลประตูห้องตรวจถูกเปิดโดยพยาบาลสาว เธอผายมือให้คนไข้เดินเข้าไป ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือ“สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”วันนี้น้ำตาลมาหาหมอตามใบนัด เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าหมอจะนัดเธอมาทำไมอีกทั้ง ๆ ที่เมื่อสองวันที่แล้วคุณหมอคนนี้เป็นคนบอกเธอเองว่าไม่มีอะไรน่ากังวล“เชิญนั่งก่อนครับ” เขาลุกขึ้นยืนแล้วมองดูคนไข้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยความตื่นเต้น“ขอบคุณค่ะ” น้ำตาลนั่งลงตรงเก้าอี้“อาการดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ยครับ”“ใช่ค่ะ” เธอตอบออกไป “เรียกว่าหายดีแล้วก็ว่าได้ค่ะ”“โชคดีจังครับ เอาเป็นว่ายาที่หมอให้ไปก็ทานให้หมดนะครับ แม้จะหายแล้วก็เถอะ ส่วนวันนี้หมอแค่นัดมาติดตามอาการของคนไข้เท่านั้น”“ห๊ะ” น้ำตาลอ้าปากค้าง นัดเธอมาแค่นี้อย่างนั้นเหรอ เหตุผลแค่นี้จริง ๆ เหรอ“วันนี้คุณต้องไปทำงานมั้ยครับ”“ไม่ค่ะ ฉันว่าจะเริ่มงานพรุ่งนี้” เธอตั้งใจไว้แบบนั้น“ดีจัง งั้นวันนี้ช่วยไปทานข้าวกับผมได้มั้ยครับ”“จะดีเหรอคะ คนไข้ของคุณนั่งรออยู่ด้านนอกเยอะเลยนะ”“คุณรอผมได้หรือเปล่าล่ะ” ซีห่าวรอคำตอบอย่างมีความหวัง“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ละคะ”“คุณมีนัดแล้วเหรอ”“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่ไม่อยากรบกวนเวลาของคุณ” จริง ๆ

ตุบ!!เท้าข้างหนึ่งถูกประทับไปบนแผ่นหลังของชายแปลกหน้า มันล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของน้ำตาล เธอหันมองเจ้าของเท้า เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาคว้ามือของเธอไว้แล้วออกวิ่งปัง!!เสียงปืนดังตามหลังหนึ่งนัด แต่สองคนยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ นี่คงเป็นการวิ่งที่เร็วที่สุดในชีวิตของน้ำตาล จำไม่ให้เธอวิ่งเร็วได้ยังไง ในเมื่อคนที่วิ่งนำหน้เธออยู่เขาจับแขนเธอไว้แน่นแล้วกระชากจนเธอปลิวไปตามแรงของเขา เท้าของเธอแทบจะไม่แตะพื้นด้วยซ้ำ“แฮ่ก ๆ ๆ คะ...คุณ” น้ำตาลพยายามดึงมือของไคล์ไว้ “ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”“อยากตายก็หยุดสิ” เขาประชด ในสถานการณ์แบบนี้ยังกล้ามาบ่นอีก“ทำไมคุณไม่ยิงสวนกลับไปบ้างล่ะ”“ไม่”“คุณเป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ” น้ำตาลพูดโพล่งออกไป เวลานี้เธอไม่รู้เลยว่าอะไรที่สมควรพูดออกไป แต่การที่มาเฟียอย่างเขายอมให้อีกฝ่ายไล่ยิงอยู่ฝ่ายเดียวก็คงเป็นเรื่องที่แปลกจนเกินไปปึก!!น้ำตาลชนเข้ากับหลังของไคล์อย่างจัง เพราะเขาหยุดโดยไม่ได้บอกเธอ“ใครบอกเธอ ว่าฉันเป็นมาเฟีย” เขาถามขึ้นด้วยความสงสัย“ฉันเดาเอาน่ะ ก็ฉันเห็นคุณมีบอดี้การ์ดนี่นา คนธรรมดาที่ไหนจะจ้างบอดี้การ์ด” น้ำตาลโกหกเพื่อเอาตัวรอด เธอจะบอกเขาได

ด้านน้ำตาล หลังจากที่ออกจากห้องของไคล์เธอก็เจอเข้ากับบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง สองคนมองเธอด้วยความสงสัย เพราะใบหน้าของเธอบ่งบอกว่ากำลังตื่นกลัวเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง“ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามขึ้น เขาเพิ่งรับหน้าที่มาเฝ้าหน้าห้องของไคล์เป็นครั้งแรก จึงเอ่ยถามเมื่อน้ำตาลวิ่งห่างออกไปแล้ว“ฉันก็บอกไม่ถูก เหมือนเธอจะเข้ามาที่นี่หลายครั้งแล้วนะ” เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ก็เคยเห็นน้ำตาลถูกเจ้านายพามาที่นี่“บอสเนี่ยนะพาผู้หญิงอื่นมาที่คอนโด” คนฟังไม่อยากจะเชื่อหู เพราะเท่าที่ฟังเรื่องของไคล์มาคร่าว ๆ ก็ไม่ได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงเลย“อือ”“แล้วคุณหลินหลินล่ะ เธอรู้หรือเปล่า” ไม่มีใครที่ไม่รู้จักคนรักของไคล์ พวกเขาคบกันอย่างเปิดเผย แม้บอดี้การ์ดหนุ่มคนนี้จะเพิ่งเข้ามาทำงาน เขาก็ได้ฟังเรื่องสวของทั้งสองมาเยอะพอสมควร“ไม่น่าจะรู้ เพราะตั้งแต่คุณหลินหลินไปเรียนก็หายไปเลย ฉันเห็นกลับมาที่นี่แค่ครั้งเดียว” บอดี้การ์ดรุ่นพี่ครุ่นคิดราวกับอยากรู้เรื่องราวความเป็นไปในตอนนี้ “บางทีอาจจะเรียนหนักจนไม่มีโอกาสได้กลับมาก็ได้”“รอให้บอสไปหาหรือเปล่า” บอดี้การ์ดรุ่นน้องแสดงค

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”“คุณยังไม่กลับอีกเหรอ” น้ำตาลเอียงหน้ามองคนที่ยืนกอดอกแล้วพิงผนังบริเวณหน้าห้องตรวจ เธอเข้าใจว่าเขากลับไปตั้งแต่เดินออกจากห้องตรวจแล้ว “ฉันจะไปรอรับยา"“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องไปรับแทน”“ฉันไปรอรับเองดีกว่า จะได้จ่ายค่ายาด้วย”“ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง”“ฉันต้องไปจ่ายค่ายา” เธอย้ำกับเขา“ฉันจัดการให้แล้ว เธอแค่ตามฉันมา” ก่อนที่น้ำตาลจะออกมา เขาได้แจ้งกับพยาบาลว่าค่าใช้จ่ายในการรักษาของเธอให้เรียกเก็บจากเขาน้ำตาลนิ่งคิด เมื่อเขาว่าแบบนั้นก็คงต้องเป็นแบบนั้น ถึงเธอจะโต้แย้งไปก็ไม่มีประโยชน์ คิดในแง่ดีเขาคงเริ่มชอบเธอบ้างแล้ว ถึงจะเป็นเรื่องมโนก็เถอะ“ไปไหนคะ”“...” ไม่มีคำตอบใด ๆ ให้น้ำตาลแต่เขากลับเดินนำหน้าเธอไปด้วยความมั่นใจ เขาคิดว่าเธอคงเดินตามหลังเขามาเงียบ ๆ แต่พอใกล้ถึงทางออกเขากลับหันไปมองว่าคนด้านหลังทำไมถึงได้เงียบผิดปกติ“หายไปไหน” เมื่อเห็นว่าด้านหลังไม่มีใครเดินตามเขามา เขาเลยเดินย้อนกลับไปทางเดิม แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็เห็นน้ำตาลเดินสวนมา “หายไปไหนมา”“ไม่ได้ไปไหนค่ะ”“แล้วทำไมไม่เดินตามมา”“ก็คุณไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน ฉันเลยคิดว่าไม่เดินตามไ

ดูเหมือนจะไม่ได้เกิดปัญหาระหว่างที่ทั้งคู่นั่งร่วมโต๊ะดื่มเหล้ากันเลยแม้แต่น้อย มีเพียงน้ำตาลเท่านั้นที่เธอมองว่านี่เป็นปัญหา เธอคิดว่าผู้ชายที่นั่งข้างเธอสมองของเขาต้องมีปัญหาแน่ ๆ เพราะเขาเอาแต่พูดว่ารู้จักกับเธอเหมือนพยายามจะโอ้อวดซีห่าว ส่วนซีห่าวก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวหรือตามไม่ทันก็ไม่รู้ เพราะเขาก็เอาแต่เล่าเรื่องของตัวเอง สรุปพูดคนละเรื่องกัน“ฉันว่าคุณคงจะเมาแล้ว”“ยัง” เขาหันมามองน้ำตาลก่อนจะหันกลับไปพูดกับซีห่าว “ดื่มต่อเถอะครับ”“ครับ ครับ” ซีห่าวชูแก้วในมือขึ้น เหมือนทั้งคู่จะเข้าขากันดี“หมอเดี๋ยวนี้ชอบจีบคนไข้นะครับ” ไคล์พูดประโยคแปลก ๆ ออกมา“คุณพูดถึงผมหรือเปล่า หรือพูดถึงหมอที่คุณรู้จัก” ซีห่าวเอียงหน้ามอง ทำไมพอได้ยินประโยคนั้นแล้วมันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ“ก็...อุ๊ป” น้ำตาลรีบเอามือปิดปากไคล์ไว้ ทำไมอยู่ ๆ ถึงได้พูดเรื่องไร้สาระกันนะ“ผมน่ะ ยังไม่เคยจีบคนไข้สักคนเลยนะ แต่ที่คุณพูดมาก็ถูกเพราะหมอในโรงพยาบาลที่ผมรู้จักก็มีหลายคนที่แต่งงานกับคนไข้ เขาคงอยากฝากผีฝากไข้กับหมอแหละครับ”“หมอซี ฉันว่าคุณแยกออกมาจากกลุ่มของคุณนานแล้วนะคะ” น้ำตาลพูดตัดบทก่อนที่เรื่องมันจะวุ่นวายไ