All Chapters of My Cruel Fiancé: Bound to A Miserable Love: Chapter 181 - Chapter 190

Maingat na ipinatong ni Drexell si Zoey sa malambot na kama, dahan-dahang binaligtad niya si Zoey at pinatong sa ibabaw."Drexell…," tawag ni Zoey na may bahid ng pagkabahala sa tinig."Hmm?" sagot ng lalaki, at ngumiti nang marahan sa babaeng nasa ilalim niya. "Ano'ng gusto mong sabihin, Zoey?" bago dahan-dahang inilapit ang kanyang mukha hanggang sa maghalikan ang kanilang mga ilong. "Huwag mo 'kong tingnan ng ganyan, Zoey," aniya, may nginig sa boses."Hmmm..." naapdaing ang dalaga nang hagkan siya ng lalaki, bago dahan-dahang sinipsip ang katamisan ng mga labi nito.Unti-unting sinabayan ni Zoey ang halik ng lalaki, at niyakap nito ang leeg nito. "Hmm..."Ang halik na nagsimula sa lambing ay unti-unting naging mas malalim at masidhi. Habang naghahalikan, mabilis na hinubad ng dalawa ang mga damit ng isa't isa.Humiwalay sa halik si Drexell, at dahan-dahang sinipsip ang leeg ng babae hanggang sa umabot sa dibdib ng dalaga. Marahan niyang ipinasok ang kanyang daliri sa bulakl

“Ako na lang mag-sketch dito, tapos Zoey doon ka na lang sa kabilang side tumingin,” paliwanag ni Shawn habang itinuro ang parte ng lote. “Mga isang linggo, balik tayo dito para pag-usapan ang design. Ayos ba?” ngumiti siya kay Zoey na nakatayo sa tabi.“Ayos lang,” tumango si Zoey na may ngiti bago siya lumipat sa lilim ng puno. “Grabe ang init, parang uulan na.”“Hmm,” sang-ayon ni Shawn. “Kaya ba namumutla ka, dahil sa init o kulang ka sa tulog?”“Dahil sa init,” sagot ni Zoey mahina, habang namumula ang pisngi niya.“Eh bakit namumula pa lalo?” biro ni Shawn sabay kurot sa pisngi ng dalaga. “Wala pa naman akong sinasabi.”“Alisin mo nga kamay mo,” biglang sumulpot si Drexell na may malamig na ekspresyon, nakatingin sa kamay ni Shawn. “Kahit hindi ka mahilig sa ibang babae, huwag kang basta humahawak sa asawa ng iba.” Kasabay nito ay inakbayan niya si Zoey, halatang seloso.“Drexell!” singhal ni Zoey sa nobyo. “Kaibigan ko siya.”“Alam ko,” sagot ni Drexell, nakakunot-noo. “Pero ayo

Sa paglipas ng ilang oras…“Ay, ang sakit na ng likod ko,” reklamo ni Zoey habang iniunat at binabaluktot ang katawan.Binitiwan ni Drexell ang tingin mula sa laptop at napangiti habang nakatingin sa dalaga. “Magpahinga ka muna. Kanina pa kita nakikitang tutok sa screen.”“Gusto ko na lang tapusin agad,” sagot ni Zoey sabay bigay ng maliwanag na ngiti. Unti-unti siyang gumapang papalapit at sumandal sa dibdib ng lalaki na parang batang naglalambing.“Hmm...” Nilapat ni Drexell ang palad niya sa balikat ng dalaga, marahang hinahagod. “Gusto mo ng meryenda? Ipabibili ko kung ano gusto mo.”“Hindi na. Gusto ko lang ipahinga ‘yung mata ko.” Umangat ang mukha ni Zoey at medyo nahihiyang hinalikan ang pisngi ng binata. “Ikaw rin, puro ka computer. Dapat nagpapahinga ka rin.”Tumango si Drexell, isinara ang laptop at inilagay sa tabi. “Kung ganun… ano gagawin ko ngayon?” tanong niya sabay tingin ng may kapilyuhan at marahang hinagod ang likod ng dalaga.“Hoy, itigil mo ‘yan ha,” mabili

[Busy ka ba ngayon? Pwede ba kitang maistorbo sandali?]“Hindi naman, bakit? Ano ‘yon?”[Nakalimutan ko yung importanteng dokumento para sa client sa office. Pwede mo ba akong tulungan at dalhin dito?]“Oo, sige,” sagot ni Zoey habang naglakad papasok sa opisina ng binata. “Ito ba yung brown na envelope sa mesa?”[‘Yun nga.]“Okay. Paki-share na lang ng location mo ha, para hindi ako maligaw.”[Sige, mag-ingat ka. Kita tayo mamaya.]Isinilid ni Zoey ang cellphone sa bag, kinuha ang envelope, at agad lumabas ng silid.Makalipas ang ilang sandali…Bumaba si Zoey mula sa kotse at tumingin-tingin sa paligid. Pamilyar sa kanya ang lugar—isang restawran sa tabi ng ilog na minsan na siyang dinala ni Drexell. Inilabas niya ang cellphone at tinawagan ito habang naglalakad papasok.“Nandito na ako. Nasaan ka?” tanong ni Zoey habang patuloy sa paglakad.[Lakad ka lang diretso papunta sa may ilog. Nandito ako naghihintay. Huwag mo muna ibaba ang tawag.]Medyo nagtaka si Zoey pero sumunod na lang.

[TREVOR POV]Sa loob ng Ospital…Nakaupo ako habang nakatitig sa payat na katawan na nakahiga sa kama ng ospital, maputlang-maputla ang mukha niya dahil sa labis na pagdurugo. Nagpasya siyang magpakamatay sa pamamagitan ng paghiwa sa sariling pulso. Mabuti na lang at pinakiusapan ko ang kasambahay na dalhan siya ng pagkain dahil kailangan kong lumabas para makipag-usap kina Chris at Franco."Trevor..." mahina niyang tawag, nanginginig ang mga mata at puno ng luha. Malamang ay kanina pa siya nagising, siguro sa oras na abala ako sa kakaisip tungkol sa kanya. "Pwede bang makahiram ng cellphone?" tanong ni Harriet, nakatingin sa akin na parang nagmamakaawa."Sige," sagot ko, sabay kuha ng cellphone mula sa mesa at iniabot sa kanya. Tinitigan muna niya iyon sandali bago tumawag."R-Roman…," mahina niyang sambit nang sumagot ang nasa kabilang linya.[Bakit ka tumatawag? Hintayin mo lang ako, pupunta ako kung may oras.]"Nasa ospital ako," bulong ni Harriet sabay tulo ng luha sa kanyang pi