Semua Bab My Cruel Fiancé: Bound to A Miserable Love: Bab 161 - Bab 170

Hinila ni Dean ang braso ni Zoey at niyakap siya nang mahigpit habang basang-basa ang kanyang mukha sa luha. “Okay lang ‘yan, Zoey, huminga ka muna,” sambit niya habang marahang minamasahe ang likod ng kapatid na babae para kumalma.“Huhuhu… Gusto ko ng umuwi… gusto ko nang umuwi… kuya, please, iuwi mo na ako,” saglit na humagulgol si Zoey habang yakap na yakap ang kuya niya.“Okay, uuwi na tayo,” sabi ni Dean, sabay haplos sa ulo ni Zoey na may halong awa.“Zoey! Sandali lang!” sumigaw si Drexell habang nagmamadaling lumapit, tila gagawin niyang lapitan si Zoey.“Kuya Dean, ayaw ko ng makipag-ugnayan sa kanya, huhuhuh,” iyak ni Zoey, sumisiksik sa dibdib ng kuya para humanap ng kapanatagan.“Zoey…” tinawag ni Drexell ang nobya na parang nananawagan sa kanya, ang mata ay puno ng kirot. “Zoe please…”“Bumalik ka sa sarili mong babae at huwag mo nang istorbohin ang kapatid ko!” mariing sabi ni Dean kay Drexell na may halong galit.“Anong sinasabi mo? Si Carrie, hindi ko siya babae!” sago

Isang linggo ang lumipas…“Zoey, matagal ka na ba dito?” tanong ni George sa kaibigang nakaupo sa tabi niya habang inaayos ang upuan.“Oo, George,” sagot ni Zoey, bahagyang itinataas ang ulo mula sa laptop bago muling bumaba sa pagsusulat.“Gusto mo bang manood ng sine, Zoey?” masiglang tanong ni George. “Araw-araw kitang nakikita, at lagi ka lang nakaupo sa ganitong posisyon.”Huminto sandali si Zoey at tumingin sa kaibigan. “Hindi na muna, gusto ko muna itong matapos,” sagot niya, bago muling bumaba sa pagta-type.“Kung hindi mo kaya, sabihan mo lang kami. Hindi naman kami aalis, nandito lang kami sa tabi mo,” sabi ni Kendrick, sabay ngiti sa kanya.“Mm-hmm,” tumango si Zoey at bahagyang ngumiti sa dalawa. “Salamat ha, okay lang ako. Huwag kayong mag-alala.”Tumango rin ang dalawa at muli nilang hinawakan ang kani-kanilang laptop para magtrabaho.Pagkalipas ng ilang sandali…“Zoey!” sigaw ng isang lalaki na puno ng tuwa.“Zayn? Anong ginagawa mo dito?” bati ni Zoey sa harap niya.“Da

Sa coffee shop…“Bakit ganito ang itsura mo?” tanong ni Mark kay Zoey habang papalapit siya sa mesa na tila wala sa sarili.Umupo si Zoey nang tahimik, may malamlam na ekspresyon sa mukha. “Hindi ko na kaya… hindi ko na talaga kaya,” sabi niya habang hinahaplos ang kanyang mukha nang mabigat. “Ano ba gagawin ko?” Tumingin siya sa mga kaibigan niya, halatang naghahanap ng payo. “Kahit saan ako tumingin, siya pa rin ang nakikita ko. Hindi ko siya makita, mas masakit. Makita ko siya… mas masakit.”Tumango si George, na tila nakakaintindi, at niyakap si Zoey sa balikat para aliwin siya.“Subukan mo ito,” sabi ni Mark habang iniabot ang isang dokumento. “Matagal na rin akong tinanong ng propesor tungkol dito, pero hindi tugma sa research ko. Pero para sa’yo, pasok ito. Baka gusto mong basahin at pag-isipan nang mabuti.”“Kung interesado ka, puwede kang pumunta agad. Susundan lang ng unversity ang mga papeles,” dagdag ni Mark habang ngumiti nang bahagya kay Zoey.Binuksan ni Zoey ang dokume

Tatlong araw ang lumipas…Sa isang condo…Binuksan ni Carrie ang kanyang pinto nang may mag-doorbell.“Drexell?” sambit ni Carrie, nakatingin sa lalaki na may halong pagtataka. “May kailangan po ba kayo?”“Pwede ba akong makapasok sandali?” ngumiti si Drexell nang bahagya.“A-ah…sure,” tumango si Carrie, may bahagyang hiya sa mga ngiti. “Umupo ka muna po, Drex. Kukuha lang ako ng tubig.”Tumango si Drexell bago umupo sa sofa, habang ang mukha niya ay bahagyang nagbago ng ekspresyon.“May kailangan ka ba sa akin, Drexell?” tanong ni Carrie habang inilalagay ang baso ng tubig sa harap niya.“Kumusta ka na, Carrie? Mas maayos ka na ba simula nung araw na iyon?” tanong ni Drexell, tahimik ang tono.“Oo naman, medyo mas maayos na, pero minsan, kapag mag-isa ako, parang kinakabahan pa rin ako,” sagot ni Carrie, sabay ngiti nang bahagya kay Drexell.“Inutusan ko ang mga tao ko para hulihin ang mga lalaki na iyon, para maipasa sa pulis,” sabi ni Drexell..“Huwag na Drexell!” biglang sabi ni Ca

Isang linggo pagkaraan…Bahagyang yumuko si Lucas kay Franco habang nakangiti ng bahagya, ngunit halatang tensyonado ang mukha niya.“Nasa kwarto siya,” sagot niya nang diretso.“Kumusta ang kalagayan niya?” tanong ni Franco, malamig ang tono habang nakatingin kay Lucas.“Mas mabuti sigurong tignan mo mismo, Sir Franco,” sagot ni Lucas bago buksan ang pinto para sa lalaki.Huminga si Franco ng malalim bago yakapin ang sarili at tumingin sa kanyang matalik na kaibigan na nakaupo sa kama, tila wala sa sarili.“Sobrang grabe ba talaga ito?” bulong ni Franco, habang lumapit at umupo sa tabi ng kaibigan, napapansin ang malinaw na pagod at pagkakasira ng kalusugan nito. “Kumakain ka ba kahit konti?” Tumingin siya sa tabi ng kama kung saan puro bote ng alak ang nakatambak.Tumingin si Drexell sa kaibigan ng bahagya, pagkatapos ay lumingon palayo.“Kumakain ba siya?” tanong ni Franco kay Lucas, na nakatayo malapit sa pinto.“Paminsan-minsan lang, halos mabilang lang,” sagot ni Lucas.“Kailan l