บททั้งหมดของ The Bossy Husband Meets His Fiery Wife: บทที่ 41 - บทที่ 50

BeatricePara akong kinakapusan ng hininga ng ibunyag sa akin ni Tita Maureen ang nangyari noon.“Anim na taong gulang si Lucien nang mangyari iyon. Isinama siya ng Lolo niya at Tito niya nang binisita nila ang bundok ng Ellagoro kasama ang pinsan niya. At that time, may quarrying ang Daddy mo,” kuwento ni Tita at kita ko sa kanyang mga mata ang masakit na alaala niya sa nakalipas.“Malakas ang ulan noon, gumuho ang lupa ng bundok at natabunan sila. Ilang araw kaming naghanap hanggang sa nakita namin si Lucien. Malaking dagok ito sa kanya. Ilang buwan siyang nagkulong at hindi nagsalita.”Naninikip ang dibdib ko habang nalalaman ko ito. “Hanggang isang araw, nagising siya at nawala na sa memorya niya ang nangyari. Umakto na rin lang kami na hindi ito nangyari. At pinalabas namin na namatay sila dahil sa isang aksidente sa daan.”Lumuha si Tita Maureen habang nakiki-usap ang mga mata niya sa akin.“Ayokong maalala ito ni Lucien. Hindi ko na makakaya na makita siyang muling binabangungo

Beatrice“Bakit ka nandito?” gulat kong tanong kay Gray nang makalabas na ang coordinator.“I am invited, of course.”“What?”Naguguluhan na talaga ako.“I’m the best man, and I’ll be the one to escort you there.”Napatayo ako, “Teka lang,” taas ko sa kamay ko. Kinuha ko ang cellphone ko at akmang tatawagan ko na si Lucien ng magsalita ulit si Gray.“Lucien personally asked me.”Napasinghap ako. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas malilito pa.“Hinabilin niya sa akin na ako ang magdadrive sa bridal car.”Naitakip ko ang kamay ko sa bibig ko. So lahat ng ito ay utos ni Lucien?Ano ba talagang nangyayari?“And this only means, he’s plotting something. So if you want to run away, I will help you.”Kinunutan ko siya ng noo. “You know, I’m his friend, but we’re not strangers. So I can do you a favor.”Aakalain kong nagbibiro siya, pero sa ekspresyon niya, makikita kong seryoso siya.“You will betray your friend, just because we’re not strangers,” sabi ko at tinitigan siya.Naging clas

Beatrice“Lucien,” sabi ni Mayor, “you weren’t here back then when this union was first sealed on paper. But you are here now. So let me ask—do you take Beatrice as your wife, not by obligation, but by your own will and heart?” “I do,” matabang niyang sagot. Kahit si Mayor at napatigil sa walang ka-emo-emosyon niyang sagot. Pero kalaunan, nilipat din ni Mayor ang atensyon niya sa akin. I still composed myself, disregarding the growing pain in my heart right now. “Beatrice,” sabi ni Mayor, “do you take Lucien as your husband, despite the time he wasn’t there? Do you still choose him now that he finally stands before you?” Napakagat ako sa labi, at sandaling lumingon ako kay Lolo. Nakatingin siya sa akin, nag-aalala at nangangamba. Inilipat ko rin ang mga mata ko kina Tita Maureen na halatang naghihintay sila ng sagot ko. Parehong may bigat at kahulugan ang titig nila sa akin.Hindi ko maikakaila na nakakaramdam ako ng takot dahil hindi koalam kung ano talagang kakahinatnan

BeatriceBakas sa mukha ni Lolo ang pagtutol sa desisyon ko habang inaakay na siya ng mga pinsan ko pabalik sa sasakyan nila.“Beatrice, sigurado ka ba talaga na mananatili ka rito?” tanong ni Tito Bernard sa akin.“Ang ginawa ng lalakeng iyon sa seremonya niyo ay nangangahulugang wala siyang balak na magpaka-asawa sa iyo. Kaya sumama ka na sa amin,” mariin ding sabi ng isa ko pang Tito.Lumambot ang damdamin ko habang pilit akong kinukumbinsi ng mga kamag-anak ko na umalis na rito.Gusto kong sumama sa kanila, makakabuti sa akin pero hindi makakatulong sa aming lahat.“Bi…halika na. Nangangako kami, hindi ka namin pababayaan.”Lumalim ang kuyom ng kamay ko, pinipilit kong hindi manghina sa harapan nila. Kailangan kong isipin ang makakabuti para sa lahat.“Sa inyong palagay, ilan ng opisyal ng Ellagoro ang nasa kontrol ni Dad?” tanong ko.“Bi–”“Tita, nagawa ni Dad na magquarry ng palihim sa bundok.”Nangunot ang noo nila sa akin.“Ang landslide na nangyari kamakailan lang ay dulot ng

LucienUmusog ako ng pumasok na si Beatrice sa sasakyan.“Kio, picture mo na kami,” utos niya kay Kio.“Ma’am, sure?” dungaw ni Kio mula sa front seat. “Hindi na rin naman yata naniniwala sa inyo ang chairwoman. Nawawalan na siya ng pag-asa sa inyo.”“That's good,” wika ko. “Baka si Grandma na rin mismo ang magpa-aanul sa kasal natin,” saadko.Tumingin ako sa kanya para tignan ang reaksyon niya pero nakatingin na siya sa labas ng bintana.Sa inis ko, tinanggal ko ang earpod na nakapasak sa kanyang taenga. Bumaling naman siya saakin.“Hindi ba’t nagpresenta ka na i-annul ang kasal natin. Ba’t di mo gawin, pumapayag na ako," wika ko. She stared at me but her eyes empty. “Maghintay ka. Once na nasadlak na sa korte si Daddy,magfa-file na ako ng annulment natin.”My throat tightened. Hindi ko alam kung alin ang mas nakakainsulto — ‘yung sinabi niya o ‘yungparaan ng pagkakasabi niya. Para bang wala na akong halaga.Hinablot niya sa akin ang earpod niya at muli siyang tumingin sa labas