The Bossy Husband Meets His Fiery Wife

BeatriceTumilamsik ang putik sa laylayan ng pantalon ko habang mabilis akong tumutulong sa paglilinis ng mga kagamitan ng mga residente ng Ellagoro. Lubog sa putik ang kanilang kabahayan dahil sa nangyaring landslide, mabuti na lamang at nasuri kaagad ng Civil Rescue Unit ang posibleng pagguho ng bundok kaya nailikas kaagad ang mga residente.Tinawagan lang din ako ng Tita ko sa nangyari kaya kaagad akong pumunta dito at lumiban muna ako sa trabaho ko.Unti-unti na rin na nagsibalikan dito ang mga residente dahil tumila na rin ang ulan. Sila Tita nga ay maagang bumalik mula sa evacuation center upang maglinis sa bahay tsaka sila tumulong narin sa mga kapitbahay nila.Habang ako naglibot upang makita ko ang buong sitwasyon sa Ellagoro at makatulong na rin sa ibang nangangailangan ng tulong. Mahalaga sa akin ang lugar na ito dahil nandito ang lahat ng kamag-anak ko sa mother side. At gusto kong protektahan dahil lubos na pinahalagahan ito ni mommy. Ito ang tinuturing niyang tahanan.

BeatriceFor a year, I endured everything.The cold stares. The silent treatment.I was never welcomed. Until I made a bold move.Linapitan ko si Donya Elviria—ang may lubos na kapangyarihan sa buong angkan ng Don Maginoo.I did not beg. I offered myself. Not as a daughter-in-law, but as an asset.I told her I’m a licensed lawyer, and she could use me as her weapon. I asked her to offer a partnership—one that’s too good to be true—between Gran Aria and my dad’s company. That way, we could take control of my own family from the inside.Donya Elviria accepted.She placed me in Gran Aria’s legal team. And I took charge of all the agreements between the corporation and Dad’s business. Walang nakakaalam na ako ang nasa likod ng mapanlinlang na kasunduan sa QuarryTorre Company.Dad’s company rose from the dead. They gained more. But at what cost?Gran Aria can now drain my dad’s company’s resources as much as they want, while I make sure we still control the operations. Sa papel, parang pan

Beatrice“Magandang araw po,” magalang na bati ni Lucien sa mga kamag-anak ko.“Magandang araw, iho,” sagot naman nila Tita. Nakipagkamay siya sa kanila.“Kamusta naman po kayo? Nagkaroon ng landslide dito."Naitakip ko ang kamay ko sa bibig ko. Ano ka ngayon? Edi nagiging maamong tuta ka.“Mabuti kami, nasa evacuation center na kami nang naganap ang landslide. Maaga rin kaming umuwi dito at naglinis.”Tumango-tango siya. “Kung may maitutulong ako, sabihin niyo lang sa akin.”Kinuha ni Tita ang kamay niya at tinapik ito, “Naku iho, sapat na dumalaw ka sa amin. Alam mo, dalawang taon namin itong hinintay.”Nawiwili ko siyang pinanood habang pilit na pilit ang pagiging magalang niya kina Tita.“Halika sa loob, naghihintay ang tatay sa iyo.”Nagpipigil naman akong natawa dahil hindi na maipinta ang kanyang hitsura. Wala siyang nagawa kundi magpatianod.Nang lingunin niya ako, matalim na tingin ang pinukol niya sa akin.Nang-aasar ko naman siyang binelatan. Maamong tumingin sa akin si Ki

Beatrice“Meeting adjourned. Return to your respective work—except the one handling QuarryTorre,” Lucien declared.It was direct, but far more chilling because of it.“Kaya mo yan.”“Fighting.”Mahinang pagpapalakas ng loob sa akin ng mga kasamahan ko habang sunod-sunod na silang lumalabas sa conference hall. May mga naaawa pa ngang tumitingin sa akin.Ganito sila dahil alam nilang lahat ang personalidad ni Lucien. Mabagsik siya kapag galit at kapag may hindi nagugustuhan sa trabaho. Sabi pa nga ng mga naka-experience na, isang buwan daw silang nababangungot dahil hindi nila makalimutan kung paano sila napagalitan ni Lucien.Pero gaano man katindi ang galit ni Lucien, hindi ako matatatakot sa kanya.“You too. Leave us,” utos niya kay Kio.“Sir–”“Get out,” mariin niyang utos ulit. Mabilis na tumalima si Kio.I swallowed hard as Lucien walked toward me.Kumabog ang dibdib ko ng tuluyan siyang makalapit sa akin.“Is meeting you here also a coincidence?” tanong niya, halata ang insulto s

LucienDiretso ang mga paa kong tinungo ang worktable ko pagkapasok sa opisina ko.Base pa lang sa kilos niya kahapon, alam kong hindi siya nandito para makipaglaro.Napalakas ang hampas ko sa mesa habang sumisiksik sa utak ko ang katotohanang patago siyang nagtatrabaho rito.I can’t contain my anger.“Sir, kumalma kayo—”“Paano ako kakalma?!”“She’s declaring war against me!” sigaw ko dahil sa tindi ng galit ko.“Hindi naman sa ganun, sir—”“Anong hindi?! She’s been here for a year! Malamang minamatyagan niya ako. Alam niya lahat ng galaw ko habang ako—wala akong alam sa pinaggagagawa niya!”Tiim-bagang kong naikuyom ang kamao ko. Plinano niya ito. Lahat.Even our first meeting… for sure, orchestrated.“Eh sir… kasalanan mo rin naman, hindi mo siya pinansin noon,” maingat na sabi ni Kio.Matalim ang tingin ko sa kanya. “Kasalanan ko? Trabaho mong bantayan siya.”“Bakit ako, sir? Sabi mo sa akin huwag siyang gambalain. Ginawa ko lang ang utos mo, sir.”I leaned forward, breathing heav