บททั้งหมดของ The Bossy Husband Meets His Fiery Wife: บทที่ 31 - บทที่ 40

BeatriceUmuusok ang katawan ko habang nilalaro niya ang dibdib ko. Mainit, marahas, at wala akong magawa kundi tanggapin ang sensasyon. Ilang sandali pa, hinila niya pababa ang pantulog ko, at hinayaan ko siya—dahil sa sobrang pagkalito at pagnanasang unti-unting nilulukob ako.Muling dumikit ang labi niya sa akin, mapusok, nakakapaso. Niyakap ko ang batok niya, pinagdikit ko ang katawan namin, at lalo pang sumidhi ang halik. Bumaba ang mga labi niya sa leeg ko, at kusa kong iniangat ang ulo ko, binibigyan siya ng daan.“Ahhh…” ungol ko nang paulit-ulit niyang tinandaan ng halik at kagat ang balat ko.Ramdam ko ang init ng hininga niya habang halos wala nang natitira sa saplot ko. Halos hubo’t hubad na ako. Kinagat ko ang labi ko. Ito na ba? Isusuko ko ba ang lahat sa kanya?Pero hindi… wala namang pagmamahalan dito. Hindi ko puwedeng ibigay basta-basta.Mabilis kong hinawakan ang leeg niya. “Lucien… teka lang, hindi ito tama...”Ngunit tila bingi siya sa sinabi ko. Dumulas ang labi

BeatriceNgumiti ako kay Venice. “I’m Beatrice, nice to meet you,” bati ko. Pinahawak ni Venice ang cake kay Lucien. Nagulat na lang ako ng yakapin ako ni Venice tsaka niya rin ako hinarap.“Welcome to our…. “ saglit na tumigil si Venice at tumingin kay Lucien tsaka rin niya itinuon ang pansin sa akin.“Welcome to our family, ate,” ulit na sabi ni Venice pero halatang pilit ito.“Blow mo na ‘yung candle mo, ate,” Tumango na lang ako at binaling ko na ang mga mata ko sa cake.Hinipan ko na ito at saktong pag-angat ko ng mga mata ko, nagtama ang mga mata namin ni Lucien.Sandaling tumigil ito tsaka ko rin binalik ang tingin ko kay Venice.“Thank you,” sabi ko.Ngumiti siya sa akin ng matamis at kinuha na niya ang cake mula kay Lucien.“Slice ko na lang muna ito,” wika niya at tumalikod na.“Venice, join us right away,” maawtoridad na utos ni Lucien sa pinsan niya.“Yes, Kuya.”Sinundan ko ang papalayong likod ni Venice. She must be saddened by what her mom said to her a while ago.“L

BeatriceNakatingin ako kay Lucien, hinihintay ang sagot niya.“I’m a reasonable man, Beatrice. Napatunayan ko naman na hindi ka susunod sa yapak ng Tatay mo. At ginagawa mo rin ang lahat para pigilan siya. Kaya kung meron mang nagawa ang pamilya mo sa pamilya ko, hindi mo na yun kasalanan,” may sinseridad niyang paliwanag.Naging malambot ang ekspresyon ko mula sa narinig ko sa kanya habang bumaba naman ang mga mata niya.Nagkaroon kami ng sandaling katahimikan.He smoothly took a forkful of the cake as his expression remained unreadable, while I found myself staring at him. He was always rigid and cold, yet I couldn’t deny how his sincere words and actions had moved me many times. And that’s why I’m starting to feel anxious.Naniniwala ako sa kanya pero paano kung sa pananatili ko rito, masisira ang pamilya niya? Ang sabi niya mahalaga sa kanya ang kaayusan ng pamilya niya. Bibitawan kaya niya ako?“Lucien.”Umangat ang tingin niya sa akin.“Gusto kong malaman kung meron ba talagan

BeatriceNaalimpungatan ako nang marinig ko ang kaluskos ni Lucien habang naghahanda papuntang trabaho.Kaagad akong bumangon. “Bakit hindi mo ako ginising?” mahina kong tanong.Bumaling siya sa akin at tumitig. Hindi siya sumagot.Bumaba lang ang tingin niya, at doon ko rin napansin kung saan nakatuon ang mga mata niya.Nag-init ang pisngi ko at mabilis kong hinila ang blanket para takpan ang dibdib ko.Tumikhim siya. “Huwag ka munang pumasok, just rest,” wika niya sa akin.“Papasok ako, maayos ako at hindi naman na masakit ang katawan ko,” sagot ko sa kanya.“Beatrice–”“Lucien, hindi naman pwede na sa tuwing may mangyayari sa atin, aabsent ako sa trabaho. Magkasunod na araw na ito, so kung may mangyayari sa atin mamayang gabi, hindi na naman ako papasok bukas,” natigilan ako nang marinig ko ang sarili ko.Shet mo, Beatrice! Ipagkakanulo mo ba talaga ang sarili mo!?“Ang ibig kong sabihin matatambakan ako ng trabaho,” palusot ko pero sumisilip na ang mapanukso niyang ngiti sa labi

Beatrice Naging tahimik ako sa buong byahe namin. Nanakit man ang leeg ko, wala akong pakialam. Para kaseng sasabog ang utak ko sa kakaisip. Hindi ko iniinda 'yung sampal ni Tit Liz kase mas nabubugbog ang damdamin ko sa binunyag niya sa akin. "Beatrice, nasabi na ba sa iyo ni Tita kung bakit galit na galit siya pamilya mo? Alam mo na ba kaya ka tahimik?" tanong niya nang mapansin niya siguro lalo ang pagiging walang kibo ko. "Sabihin mo sa akin ang nalaman mo?"Kinagat ko ang labi ko. Hindi ko kayang sabihin sa kanya. Natatakot ako. Paano kung magbago ang pakikitungo niya sa akin 'pag nalaman niya. "Beatrice, talk to me. Sabihin mo sa akin kung iniisip mo."Hinarap ko siya. "You ask your family, " sabi ko.Kung hanggang ngayon hindi niya alam ang tungkol dito, ibig sabihin may dahilan ang magulang niya kung bakit hindi nila ito ipinapaalam sa kanya. Magsasalita pa sana siya pero muli akong nagsalita. "Masakit ang ulo ko, Lucien. Please lang, patahimikin mo ako, " matabang kon