BeatriceTodo-asikaso si Lucien habang kumakain kami, pero pilit ko pa rin siyang tinataboy. Hindi ako sanay na ganito siya — maasikaso, tahimik, parang may gustong buuin na hindi ko maintindihan.Pagkatapos naming kumain, tumayo ako at tinungo ang railings. Sa tulong ng mga ilaw ng yate, naaaninag ko ang kalmadong dagat.Just as the sea was calm, I wanted to keep myself the same. Pero hindi ako ganun. Hindi na ako ganun.Lumapit siya at iniabot sa akin ang isang wine glass.“Lucien—”“Just enjoy the view, Bea,” magaan niyang sabi bago lumayo.Sinundan ko siya ng tingin habang nagsasalin siya ng alak sa sarili niyang kopita. He swirled it, smelled it, and smiled before taking a sip — calm, calculated, as always.He’s a businessman even in the smallest things. Never rushing, always in control. Laging may plano.And it infuriates me that he’s using that skill on me.Tumingin siya sa akin, and I met his gaze head-on. Para bang naghahamon ang mga mata namin.Inisang lagok ko ang alak.“Be
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-19 อ่านเพิ่มเติม