Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 231 - Bab 240

257 Bab

บทที่ 231

เมื่อฉินหมิงนำไข่ไก่ไข่เป็ดจำนวนหนึ่ง มาถึงค่ายทหารก็พลันเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังติดตามหลิวฉ่วงฝึกซ้อมอยู่ไกล ๆเพียงแต่วิธีการฝึกซ้อมของกองกำลังกลุ่มนี้นั้น มันช่างแปลกประหลาดเสียจริงพวกเขาวิ่งวนรอบลานฝึก แต่กลับแบ่งออกเป็นเจ็ดแปดกลุ่มบางคนก็วิ่งวงในสุด บางคนก็วิ่งวงกลาง ส่วนบางคนก็วิ่งวงนอกสุดจนเหงื่อท่วมตัวภายใต้แสงอาทิตย์เหงื่อย้อยหยดมิขาดช่วง ทว่าความเร็วของกองกำลังทหารแต่ละกลุ่มมิได้ช้าลงแม้แต่น้อยโดยเฉพาะกองกำลังทหารที่อยู่รอบนอกสุด ถึงแม้จะเป็นการวิ่งที่ยากลำบากที่สุด อีกทั้งระยะต่อรอบก็ยาวกว่าคนอื่นมิน้อยและถึงปากของพวกเขาจะสบถด่าตลอด แต่ฝีเท้ากลับไม่เคยหยุดลงแม้แต่ชั่วครู่เดียวฉากนี้จึงทำให้ฉินหมิงค่อนข้างแปลกใจ ด้วยเหตุนี้จึงเรียกหลิวฉ่วงให้มาหา“เหตุใดทหารทหารใต้บังคับบัญชาของเจ้า ถึงได้ถูกแบ่งเป็นหลายกลุ่มเช่นนี้ล่ะ?”หลิวฉ่วงที่เชี่ยวชาญเรื่องการฝึกทหารเพียงได้ยินฉินหมิงกล่าวถาม เขาจึงกล่าวอธิบายอย่างชัดเจนทันทีว่า“ท่านอ๋อง ความก้าวหน้าของพวกเขานั้นแตกต่างกัน บางคนมีพื้นฐานแข็งแกร่งอยู่แล้ว ตอนที่กระหม่อมฝึกฝนพวกเขา ก็จะต้องเพิ่มการฝึกให้หนักขึ้นขอรับ”
Baca selengkapnya

บทที่ 232

และใครที่ละความพยายามเมื่ออยู่ในค่ายทหาร แม้ว่าตอนนี้จะมีชีวิตรอด แต่ครั้งต่อไปเมื่ออยู่ในสนามรบรับรองว่าจะต้องตายเร็วกว่าคนอื่นหลายเท่า“ข้านี่ช่างเอาความคิดของตัวเองไปวัดกับผู้อื่นเสียได้”ฉินหมิงมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย เขายิ้มเจื่อน ๆ พลางเอ่ยปากเพียงแต่ในเมื่อมาแล้ว ฉินหมิงก็ยินดีที่จะช่วยเหลือเอื้อเฟื้อต่อหลิวฉ่วงสักเล็กน้อยหลังจากที่เข้าใจสถานการณ์ของค่ายทหารแล้ว เขาจึงทำการตัดสินใจภายในใจ“ตามข้ามา เรียกพวกเขามารวมตัวกัน”“ขอรับ!”หลิวฉ่วงส่งสัญญาณมือให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาสองสามคนที่อยู่ไกลออกไป ซึ่งพวกเขาก็เข้าใจทันทีทันใดพวกเขาก็เรียกทหารข้าง ๆ ที่กำลังฝึกอยู่ให้มารวมตัวกันด้านล่างแทนสูงของลานฝึกไม่นานทหารกว่าเจ็ดพันนาย ก็ยึดพื้นที่ครึ่งหนึ่งของลานฝึกอันกว้างใหญ่หลิวฉ่วงใช้สายตามมองไปยังฉินหมิงเพื่อกล่าวถาม หลังจากที่เห็นว่าเขาพยักหน้า จึงเดินไปข้างหน้า“วันนี้ท่านอ๋องได้มาตรวจสอบด้วยตัวเอง หลังจากที่ดูรอบหนึ่งแล้ว ก็รู้สึกว่าการแสดงความสามารถของพวกเจ้าทำได้ดีเลยทีเดียว!”“เพียงแต่ยังมีบางส่วนที่จะต้องให้โอวาทแก่พวกเจ้า ต่อไปเชิญท่านอ๋องกล่าวได้ขอรับ!”หลิวฉ
Baca selengkapnya

บทที่ 233

“ท่านอ๋องช่างมีวาทศิลป์เสียจริง”หลิวฉ่วงลูบคางเล็กน้อย ภายในใจก็แอบรู้สึกซาบซึ้งใจหลังจากที่ฉินหมิงเดินจากไป ทันใดก็มีทหารกลุ่มหนึ่งมารุมล้อมหลิวฉ่วง“แม่ทัพหลิว ท่านช่างมีความสามารถเสียจริง ของล้ำค่าอย่างไข่เช่นนี้ท่านก็ยังสามารถขอจากท่านอ๋องได้!”“เจ้าพูดเช่นนี้จะมิเป็นการดูแคลนแม่ทัพหลิวหรือ มีอะไรบ้างล่ะที่แม่ทัพหลิวของพวกเราจะทำมิได้?”เหล่าทหารที่รุมล้อมเขา ต่างก็ชมเชยหลิวฉ่วงอย่างต่อเนื่องบนใบหน้าของหลิวฉ่วงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ“โอ๊ย เรื่องเล็ก ๆ”เมื่อถูกพวกเขาพากันตอบสนองเออออ เขาก็พลอยคิดไปว่าคำพูดของฉินหมิงเป็นความจริง และคิดว่าตนเองเป็นคนไปขอของมาเองจริง ๆเพียงแต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ฉินหมิงก็มิได้ใส่ใจเพราะเขาได้กลับไปที่ร้านขายผ้าแล้ววันนี้กวนเยว่ได้เรียกเขาเข้ามาโดยเฉพาะระหว่างทางฉินหมิงก็ได้แวะซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลมาจากริมทางนอกเสียจากจะเอาไปฝากกวนเยว่แล้ว ก็ยังเอาบางส่วนไปให้บรรดาคนงานหญิงภายในร้านขายผ้าอีกด้วยหลังจากที่ฉินหมิงมาถึง และเห็นของในมือเขา บรรดาคนในร้านขายผ้าต่างก็พากันดีอกดีใจขึ้นมาทันที“ท่านมาแล้ว”กวนเยว่เห็นฉินหมิงเดินเข้ามา คว
Baca selengkapnya

บทที่ 234

ฉินหมิงกระตุกมุมปากเล็กน้อย ถึงแม้คำพูดของพี่สาวทั้งหลายจะโจ่งครึ่มจนเกินงาม แต่เคล็ดลับบางอย่างของเรื่องอย่างว่านั้นที่พวกนางสรุปไว้กลับเล่าเสียราวกับรู้จริงทุกประการพูดตามตรง...ฉินหมิงรู้สึกประทับใจอย่างยิ่งมิใช่เพราะว่าเขาก็ใช่การมิได้ เขายังอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์พลังเหลือเฟือ เพียงแต่ชายหนุ่มย่อมอยากเสริมความแข็งแรงให้มากขึ้น และถือโอกาสบำรุงร่างกายตนเองสักเล็กน้อย...เขากำลังจะพูดว่าตนเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถฟังได้ แต่พอนึกถึงกวนเยว่ที่เป็นสาวบริสุทธิ์ยังไม่ออกเรือน ท้ายที่สุดยังคงตามนางไป ทั้งสองคนเดินมาถึงเรือนด้านหลัง และหาห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง กวนเยว่ถือผลไม้เคลือบน้ำตาลในมือไว้แน่นแต่จู่ ๆ ก็ซบอยู่ในอ้อมอกของเขา “ทานข้าวหรือยัง?”“ยังไม่ได้ทานเลย”“เช่นนั้นท่านนั่งอยู่นี่นะ หม่อมฉันจะไปตักข้าวมาให้”ร้านขายผ้าเพื่อประสิทธิภาพในการผลิตสินค้า จึงจัดมื้อกลางวันให้คนงานหญิงเหล่านี้ ให้พวกนางอยู่ทานอาหารกันที่นี่ เพื่อสิ่งนี้ยังได้เชิญพ่อครัวมือฉมังหลายคนมาจัดอาหารเลี้ยง และทำอาหารทุกวันด้วยเหตุนี้รสชาติจึงดีมาก ราคาอาหารก็สูง ทุก ๆ มื้อจะได้ทานกับข้าวสามอย่างน
Baca selengkapnya

บทที่ 235

หลังจากทานข้าวเสร็จ งานช่วงบ่ายในร้านขายผ้าก็เริ่มต้นขึ้น กวนเยว่กับฉินหมิงนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้านเพื่อคำนวณบัญชี ในเวลานี้ นางจึงเริ่มพูดกับฉินหมิงถึงสถานการณ์ชองที่นี่ “ช่วงนี้คนงานของร้านขายผ้าเรามีมากเหลือเกิน จนแทบจะรับไม่ไหวแล้ว”“ก็เป็นเรื่องปกติ มาทำงานที่ร้านขายผ้าของเรา หารายได้ได้มากกว่าการทำนาทำไร่เสียอีก”ฉินหมิงหยักหน้า เขาคาดเดาสถานการณ์นี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ร้านขายผ้าของพวกเขาใช้ระบบที่ทำมากได้มาก ทุก ๆ เดือนจะมีการกำหนดมาตรฐาน หากสามารถทำได้เกินกว่ามาตรฐาน ก็จะได้รับส่วนแบ่งเพิ่มเติม คล้ายกันกับระบบบริหารของบริษัทในยุคปัจจุบัน คนในยุคนี้ มิได้มีงานให้ทำมากมายนัก และยิ่งเป็นโอกาสและวิธีการหารายได้ก็มีไม่มากเช่นกัน ครั้นได้อยู่ร้านขายผ้าแห่งนี้ ก็ย่อมเร่งกอบโกยผลประโยชน์กันอย่างเต็มที่ ผลงานของทุก ๆ คนนั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก ด้วยความพยายามของพวกนาง จึงทำให้ปริมาณในการผลิตของร้านขายผ้าและโรงทอผ้าเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ร่วมกับความสามารถในการขายอันน่าสะพรึงของหอการค้าหลิ่งหนานผลกำไรก็เพิ่มขึ้นอย่างคงที่ แต่เมื่อทราบว่าหารายได้ได้ หญิงชาวนาที่ว่างง
Baca selengkapnya

บทที่ 236

ในเวลานี้ซ่งติ้งเซิงก็กลับมาจากโรงเพาะเลี้ยง เมื่อได้ยินคำพูดของฉินหมิง ช่วงแรกก็ยังรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งถึงอย่างชาวบ้านก็จะมั่งมีมากขึ้นอย่างรวดเร็ว เคลื่อนย้ายครอบคลุมพื้นที่กว้าง สิ่งนี้จะช่วยนำมาซึ่งการพัฒนาของอำเภอได้เป็นอย่างมากก็ถือว่าตนเองได้ประโยชน์โดยมิต้องเสียอะไร!แต่หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของเฉาชวน เขาก็เหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น“ใช่แล้วท่านอ๋อง เงินสองตำลึงมันแพงเกินไป...หากถูกลงกว่านี้สักหน่อย หรือพวกเราได้กำไรน้อยลงสักหน่อย ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะกัดฟัน ซื้อรถจักรยานไปใช้งานก็ได้นะขอรับ”ซ่งติ้งเซิงไม่อยากเสียโอกาส จึงเริ่มกระซิบแนะนำฉินหมิงฉินหมิงโบกไม้โบกมือ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า“เป็นไปมิได้ รถจักรยานจะต้องเริ่มขายที่สองตำลึงเท่านั้น ต่อไปเมื่อมีกลวิธีผลิตที่ใหม่ยิ่งขึ้น คนในท้องถิ่นมีความมั่งคั่งมากยิ่งขึ้น ข้าก็ยังคิดที่จะปรับราคาเพิ่มขึ้นเสียด้วยซ้ำ”“ปรับราคาเพิ่ม! ?”มุมปากของเฉาชวนและซ่งติ้งเซิงกระตุกเล็กน้อยเงินตั้งสองตำลึงเชียวนะ!หรือท่านอ๋องจะไม่รู้ว่าชาวบ้านนั้นลำบากยากแค้นจริง ๆ?ในยุคนี้ชาวบ้านบางคนประหยัดแม้เงินค่าโดยสารรถม้าสองสาม
Baca selengkapnya

บทที่ 237

อำเภอที่อยู่ไกลจากเมืองหลินเจียงมากที่สุด มีชื่อว่าอำเภออินซานที่นี่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาทั้งสามด้าน แม้ภูเขาทั้งสามลูกนี้จะไม่สูงมากนัก แต่กลับปิดกั้นทางสัญจรเข้าสู่พื้นที่ตอนในทั้งหมดมีเพียงทางราบทางเดียวที่ออกจากภูเขาได้ แต่ก็กลับหันหน้าออกสู่ทะเลพอดีฉะนั้นอากาศที่นี่จึงชื้นแฉะ และมักจะมีฝนตกอยู่บ่อยครั้งเมื่อเป็นเช่นนี้นานวันเข้า จึงถูกคนตั้งชื่อเช่นนี้ในวันนี้ ได้มีรถม้าคันใหญ่ที่ตกแต่งไม่ธรรมดาคันหนึ่งแล่นเข้ามา บนถนนดินผสมที่สร้างอ้อมภูเขาซ่งติ้งเซิงยื่นศีรษะออกมาจากในรถม้าเพื่อชำเลืองมอง“เฮ้อ เส้นทางลดเลี้ยวเคี้ยวคด ในที่สุดก็มาถึงสักที!”ที่นี่ออกทะเลออกสู่ทะเลได้สะดวก แต่การเข้าสู่พื้นที่ตอนในนั้นค่อนข้างลำบากยิ่งไม่พูดถึงซ่งติ้งซิง ผู้ซึ่งข้ามเขามาจากเมืองหลินเจียงก่อนหน้านี้ราชสำนักได้จัดให้อำเภออินซานอยู่ภายใต้การปกครองของเขา ซึ่งทำให้ซ่งติ้งเซิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็จนใจเข้าเมืองใหญ่ ๆ ในเขตหลิ่งหนานคนอื่น ๆ ต่างก็มีความสัมพันธ์ในราชสำนัก ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งมากกว่าตนเองไม่มีทางเลือก กระดูกชิ้นใหญ่ที่เคี้ยวยากนี้ จึงต้องตกอยู่ในมือของเขา
Baca selengkapnya

บทที่ 238

ไม่เพียงแต่สิ้นเปลืองเงินของทรัพยากรของฉินหมิง แต่ยังสิ้นเปลืองกำลังคนของอำเภออินซานของพวกเขาอีกด้วยเดิมทีหากต้องการจะพัฒนาที่นี่ ก็จะต้องอาศัยประชากรภายในอำเภอเป็นพื้นฐานทว่าฉินหมิงยังหน้าด้านที่จะมาขอคน ซึ่งเมื่อดูจากท่าทีนี้ของเขาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะต้องการคนอยู่มิน้อยเลย!“มีถนนความเร็วสูง ระยะทางจากพวกเจ้าไปถึงเมืองหลินเจียงก็แค่สามสี่สิบลี้ นั่งรถม้าเพียงหนึ่งชั่วยามก็ถึงแล้ว”“รถม้าหนึ่งชั่วยาม?”อู๋สื่อจงไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเดิมทีก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าฉินหมิงจัดการเมืองหลินเจียงได้ไม่เลว และพัฒนาสถานที่แห่งนี้ได้ค่อนข้างดีเขาก็ยังชื่นชมฉิงหมิงอยู่ไม่น้อยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าเพียงแค่ได้พบกันในวันนี้ คำพูดคำนี้ มันช่างแสดงถึงความไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ!อู๋สื่อจงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยปากว่า“มิต้องพูดถึงว่าจะมีรถม้าที่มากพอ ที่จะวิ่งไปกลับระหว่างเมืองหลินเจียงกับอำเภออินซานทุกวันหรือไม่ ทว่าถึงจะมี แต่ชาวบ้านของพวกเราที่จะไปทำงานที่กรมสิ่งทอนั้น พวกเขามีเงินนั่งรถม้าหรือขอรับ?”“ข้าจะช่วยเหลือพวกเขาเอง”ฉินหมิงลองคำนวณแล้วว่า ถนนสายนี้ของตนเองยังมีบางส่วนท
Baca selengkapnya

บทที่ 239

“เช่นนั้นก็ได้ ตกลงตามนี้”ซ่งติ้งเซิงยิ้มและตบไหล่ของเขาเบา ๆ จากนั้นก็กลับไปอยู่ข้าง ๆ ฉินหมิง “ท่านอ๋อง สำเร็จแล้วขอรับ”ฉินหมิงสังเกตเห็นว่า อู๋สื่อจงได้เรียกเจ้าหน้าที่ราชการกลับไปแล้ว ดูท่าจะมิได้มีท่าทีขัดขวางตนเองอีกแล้ว “ดี เตรียมปิดประกาศเถิด”“ขอรับ!”ไม่นาน ข้าง ๆ ประตูเมืองทั้งสี่ทิศของอำเภออินซาน ได้ปิดประกาศการรับคนของฉินหมิงไว้เรียบร้อยแล้ว “ด้านบนเขียนว่าอะไรรึ?” ชาวบ้านที่ผ่านไปมาเกิดความสงสัย แต่หลาย ๆ คนมิรู้หนังสือ จึงทำได้เพียงรวมตัวกัน และฟังคำอธิบายจากเถ้าแก่โรงน้ำชาเท่านั้น“มันเขียนว่าเร็ว ๆ นี้ฉินอ๋องจะสร้างโรงทอผ้า กล่าวว่าสามารถรับคนได้หลายพันคน! ต้องการมารับคนงานที่นี่ หนึ่งเดือนรับประกันเงินขั้นต่ำสามเฉียน รายได้สูงสุดอาจได้ถึงหนึ่งตำลึงเลย!”“โรงทอผ้ารับคนหลายพันคน ต้องใหญ่โตขนาดไหนกัน?”“ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ!”บรรดาชาวบ้านในที่นั้นต่างพากันยกนิ้วโป้ง และกล่าวชื่นชมฉินหมิงเป็นเสียงเดียวกัน เพียงแต่หลังจากอ่านจบ พวกเขาต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไป ถึงแม้ว่าบางครั้งการออกทะเลไปเที่ยวหนึ่งและลอยอยู่ในทะเลทั้งวัน ต้องเดินทางออกไปหลายสิบลี้
Baca selengkapnya

บทที่ 240

สิ้นเสียงกล่าว เขาก็เหยียบแป้นเหยียบ และขี่จากไปอย่างอวดท่ามากมี เมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้สง่าเช่นนี้ ชายหนุ่มเหล่านั้นมิได้คิดมากมาย รีบรุดจากทิศใต้ของเมืองมุ่งตรงไปยังโรงน้ำชาที่อยู่ถัดไปหลายถนนทันที ไม่นาน ฉางไป๋ซานก็นำรถจักรยานภูเขามาจอไปที่หน้าประตูโรงน้ำชา เหล่าอันธพาลที่หมายตาไว้แต่แรก เมื่อเห็นเขาลงมาและผูกรถเอาไว้ พวกเขาใจกล้าบ้าบิ่น รีบเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับจะยกมันไป “บัดซบ ของของข้ากล้ามาขโมยรึ?”ควับ! ดาบฟาดฟันออกไป ฉางไป๋ซานฟันนิ้วมือของหนึ่งในนั้นขาดทันที “โอ๊ย!!!”อีกฝ่ายส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น เจ้าหน้าที่ที่ลาดตระเวนอยู่ริมถนนวิ่งเข้ามาทันที “เกิดอะไรขึ้น?”“มิมีอันใดหรอก เพียงแค่จัดการหัวขโมยเหล่านี้ก็เท่านั้น”ฉางไป๋ซานถือโอกาสสะบัดดาบออกไป เมื่อเลือดบนดาบถูกสลัดลงบนพื้น เขาก็เก็บเข้าฝัก และกล่าวอย่างสงบนิ่ง “พวกเรามิได้ขโมยของเขานะ เจ้าคนนี้อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาฟันเราเลย!”อันธพาลเหล่านั้นรีบเดินเข้ามา โดยอาศัยคนจำนวนมาก รีบพูดแก้ต่างทันที เจ้าหน้าที่ก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ท่านบุรุษ ท่านลงมือหนักเกินควรแล้วจริง ๆ ”แต่ผู้คนที่รายล้อมอยู
Baca selengkapnya
Sebelumnya
1
...
212223242526
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status