Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 241 - Bab 250

เมื่อรวมเข้ากับชื่อเสียงจอมยุทธ์จักรยานของฉางไป๋ซานบริเวณหน้าแผงรับสมัครงานก็มีคนมายืนต่อแถวยาวเหยียดในไม่ช้า“พวกเจ้าอยากมาสมัครงาน หรือว่าอยากมาทดลองขี่จักรยานรึ?”ซ่งติ้งเซิงมุมปากกระตุก ถามด้วยความไม่แน่ใจ“ทดลองขี่ขอรับ”ยังคงไม่มีใครอยากเดินทางไกลหลายสิบลี้เพื่อไปทำงานแต่พอรู้ว่ามีการทดลองขี่จักรยานด้วย ทุกคนก็อดใจไม่ไหว อยากจะลองขี่ดูสักรอบ“จักรยานนี้ต้องทรงตัวให้ดี...”ซ่งติ้งเซิงเรียกเด็กหนุ่มคนหนึ่งมา แล้วช่วยประคองเขาขึ้นจักรยาน ท่ามกลางสายตาอิจฉาของทุกคนแต่เขาที่ชอบทำตัวเป็นอาจารย์ยังไม่ทันได้เริ่มการสอนเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ขี่จักรยานไปบนถนนอยากคล่องแคล่วแล้ว“ใต้เท้า พวกเราศึกษาจนเข้าใจแล้วขอรับ สิ่งนี้เรียกว่าเบรกใช่หรือไม่?”อีกฝ่ายสอบถามพลางยิ้มแฉ่ง ซ่งติ้งเซิงพลันรู้สึกว่าการสอนที่ตนเตรียมมาเนิ่นนานช่างสูญเปล่าโดยแท้เขาย่อมไม่รู้เลยว่า ผู้คนที่ยอมจ่ายเงินซื้อจักรยาน ส่วนใหญ่ล้วนศึกษาข้อมูลล่วงหน้ามาเป็นอย่างดีจึงสามารถตัดสินใจซื้อได้ลงในฐานะผู้บริโภค หลายคนถึงกับรู้ข้อมูลดีกว่าซ่งติ้งเซิงเสียอีกประกอบกับพวกเขายังหนุ่มยังแน่น พอได้ลองขี่ก็เรียนรู้ไ

แต่อู๋สื่อจงยังพูดไม่จบ“อีกครู่เจ้าไปส่งข่าวแจ้งท่านอ๋อง บอกว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมเยียนที่แผงด้วยตนเอง!”“ขอรับ...”แม้จะไม่ทราบว่าเหตุใดอู๋สื่อจงถึงกล่าวเช่นนั้นแต่ผู้ใต้บังคับบัญชาย่อมรู้ดีว่านายอำเภอของตนเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจึงไม่กล้าขัดคำสั่งรีบก้าวปราด ๆ ออกไปข้างนอกทันทีเช้าวันรุ่งขึ้น ฉินหมิงก็มาตั้งแผงรอรับคนสมัครงานเป็นจำนวนสองแผงเช่นเคยแผงหนึ่งตนนั่งเอง ส่วนอีกแผงนั่งโดยซ่งติ้งเซิงแต่เหตุการณ์ในวันนี้กลับต่างออกไปเล็กน้อยเพราะเมื่อบรรดาผู้ติดตามจัดเก้าอี้ให้ฉินหมิงเสร็จแล้ว ก็ลากเก้าอี้มาเพิ่มอีกตัวขณะที่ชาวบ้านซึ่งมารอต่อแถวแต่เช้า ล้วนพากันสงสัยว่าเก้าอี้ตัวนี้เตรียมไว้ให้ผู้ใดอู๋สื่อจงก็นำคนกลุ่มหนึ่ง เดินมายืนอยู่เบื้องหน้าฉินหมิงด้วยความรีบร้อน“ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋อง”“มาแล้วหรือ นั่งเถิด”ฉินหมิงไม่ได้ถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน กลับยิ้มพลางตบไหล่เขาเบา ๆ ซ้ำยังเลื่อนเก้าอี้ให้ด้วยอู๋สื่อจงนั่งลงข้างฉินหมิงด้วยความตกตะลึงกับการให้เกียรติที่ตนได้รับในวันนี้ เขาไม่มีท่าทีแข็งกระด้างและยโสโอหังเหมือนครั้งก่อนแต่เขากลับคอยอยู่ข้าง

ฉินหมิงผงกศีรษะด้วยความเคร่งขรึมอู๋สื่อจงจึงเข้าใจความหมายของฉินหมิงในที่สุด“ท่านคงไม่ได้คิดลอบค้าของเถื่อนกระมัง?”“ใช่แล้ว ใต้เท้าอู๋ บัดนี้ทางเลือกอยู่ในมือท่านแล้ว”ฉินหมิงเดินไปหยุดตรงหน้าเขาอย่างเคร่งเครียด“ท่านจะสู้เพื่อการเลื่อนขั้นและความร่ำรวยอย่างเลื่อนลอย หรือจะสู้เพื่อความสงบสุขของชาวหลิ่งหนานเล่า?”“แต่นั่นมันคือการลักลอบค้าของเถื่อนนะพ่ะย่ะค่ะ!”อู๋สื่อจงผงะถอยหลังไปหลายก้าวเขาเฝ้าทำงานอย่างขยันขันแข็งมาหลายปี ไม่เคยคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้มาก่อน“ลักลอบค้าของเถื่อนแล้วอย่างไร? นี่ก็เพื่อชาวหลิ่งหนานทั้งสิ้น!”ฉินหมิงกล่าวด้วยความมั่นใจและมีเหตุผลซ่งติ้งเซิงก็เข้ามาช่วยพูดอีกคนว่า“ใต้เท้าอู๋ ท่านไม่อยากเห็นชาวบ้านอำเภออินซานได้ออกจากภูเขาบ้างหรือ? เมื่อมีเงิน พวกเขาก็จะดำรงชีวิตและทำงานได้อย่างสงบสุข ทุกคนจะกินดีอยู่ดี ซ้ำยังสามารถซ่อมถนนเพื่อใช้เดินทางไปที่อื่นได้อีกมากด้วย”“ไม่ใช่ว่าข้าคิดสั่งสอนท่านหรอกนะ แต่ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าแค่อยู่ที่นี่ทำงานให้ดี ท่านก็จะได้เป็นเจ้าเมือง? ฝันไปเถอะ ในหลิ่งหนานมีการใช้เส้นสายมากมายเท่าใด? ท่านลองมองดูอำเภออื่น

ขณะที่เขากำลังกินหมั่นโถวกับผักดอง ซดข้าวต้มพลางครุ่นคิดเรื่องการสร้างท่าเรืออยู่นั้นก็มีเงาร่างหนึ่งเคลื่อนตัวเข้ามาจากที่ห่างไกลบนถนนนอกหน้าต่างฉินหมิงเหลือบมองแวบหนึ่ง รู้สึกคุ้นตาเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายสวมเสื้อฟางกันฝน และใช้หมวกงอบปิดบังใบหน้า ทำให้มองเห็นไม่ชัดเจนหลายวันนี้คนที่ตนพบเจอในอำเภออินซานมีไม่น้อย ฉินหมิงจึงไม่ได้ใส่ใจ และก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไปแต่ไม่นาน เสียงย่ำเท้าตึกตึกตึกก็ดังมาจากทางบันไดเสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูห้องของฉินหมิงติ๋ง ติ๋ง...มีน้ำหยดลงบนพื้นฉินหมิงหันไปมองด้วยความสงสัย แต่กลับพบว่าองครักษ์ไม่ได้ขวางอีกฝ่ายไว้กลับกันยังหลีกทางให้ด้วยก๊อก ก๊อก ก๊อก“ท่านอ๋อง ตื่นหรือยังพ่ะย่ะค่ะ?”“เข้ามาเถิด”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ฉินหมิงก็ไม่ได้ขัดขวางเช่นกันบานประตูเปิดดังแอ๊ด อู๋สื่อจงผลักประตูเดินเข้ามาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด น้ำฝนทำให้ผมเผ้าเปียกลู่ ซ้ำใบหน้ายังมีหนวดเคราขึ้นรกครึ้มด้วย“ตัดสินใจได้แล้วหรือ?”“กระหม่อมรับข้อเสนอ”อู๋สื่อจงพูดด้วยความดุดันแต่แล้วเขาก็กล่าวเสริมว่า“แต่เงินที่หามาได้เหล่านี้ ย่อมต้อง

แต่ฉางไป๋ซานสามารถทำได้ตอนที่อีกฝ่ายแสดงตัวออกมาเมื่อครู่ เงาร่างหลายสายก็ปรากฏขึ้นในความมืด แต่ละคนล้วนยึดครองตำแหน่งที่ได้เปรียบ สามารถเปิดฉากโจมตีพวกฉินหมิงได้ทุกเมื่อ“ท่านอ๋อง ท่านลักลอบค้าของเถื่อน ซ้ำยังทำเงินได้มหาศาล”เสียงของหัวหน้าองครักษ์เงาแหบแห้ง ชัดเจนว่ากำลังดัดเสียงเขาไม่เกรงกลัวสายฝน เดินออกจากชายคาอย่างเชื่องช้า มาหยุดอยู่เบื้องหน้าฉินหมิง“พวกเราสูญเสียพี่น้องไปหลายร้อยคน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ”“กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเลของท่านครั้งนั้นช่างยอดเยี่ยม ทำให้พวกเราสืบสวนกันอย่างหลงทางไปชั่วขณะ... จนกระทั่งภายหลัง ข้าจึงได้ยินเรื่องความขัดแย้งระหว่างท่านกับหอการค้าหลิ่งหนาน”...“หากเรื่องเหล่านี้ถูกรายงานไปยังราชสำนัก ฝ่าบาทย่อมต้องบันทึกความดีความชอบครั้งใหญ่ให้แก่พวกเรา ส่วนจุดจบของท่านก็จะน่าอนาถยิ่ง”น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความลำพองใจองครักษ์เงาเชี่ยวชาญการสืบข่าวมากที่สุดแม้ฉินหมิงจะวางแผนการใหญ่โตนี้ได้อย่างรัดกุม แต่สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นตาเหยี่ยวของตนอยู่ดีเมื่อสืบพบสิ่งที่ฉินหมิงซุกซ่อนไว้ พวกเขาย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดาฉินหมิงขมวดคิ้วพลางกล่าว“แล