Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 211 - Bab 220

พลบค่ำ ว่านซูกลับมาถึงโรงเตี๊ยมที่ฉินหมิงและคนอื่น ๆ พักอยู่“ว่าอย่างไร?”ฉินหมิงเลื่อนเก้าอี้ให้ว่านซูนั่งลงข้าง ๆ ตนใบหน้าเล็ก ๆ ของว่านซูเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ไม่มีอะไร ไม่ขาดทุนแต่ก็ไม่มีกำไร”“หมายความว่าอย่างไร?”ฉินหมิงรู้จักนิสัยของว่านซูดีขนาดนางยังบอกว่าอุตส่าห์เดินทางมาไกลเพื่อทำการค้าแล้วไม่ได้กำไร นั่นก็หมายความว่ามันไม่ค่อยได้กำไรจริง ๆ“ก็หมายความว่าเราต่างฝ่ายต่างต้องแลกเปลี่ยนเงื่อนไขกัน ถึงแม้จะทำธุรกิจได้ แต่เราก็แทบไม่ได้กำไรเลย แถมเขายังจะขายของให้เราอีกชุดหนึ่งด้วย”“ขายอะไร?”ฉินหมิงมองไปทางว่านซูด้วยความสงสัยตามหลักแล้ว ถ้าอีกฝ่ายต้องการระบายสินค้ามาทางหลิ่งหนาน ก็ไม่น่าจะมีตลาดรองรับมากขนาดนั้นเพราะถึงอย่างไรคนของพวกเขาก็ไม่มีเงิน“ไก่ เป็ด แล้วก็หมู วัว แพะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหมิงก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งทันที“คนคนนี้ร้ายกาจไม่เบา”อีกฝ่ายรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉินหมิง และรู้ระดับเศรษฐกิจของทางนั้นด้วยในเมื่อสินค้าปกติไม่สามารถทำกำไรจากหลิ่งหนานได้ก็ขายสิ่งที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันมากขึ้นอย่างเช่นสัตว์ปีกแบบนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก

หวงฝู่ไท่ผิงหัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยันภายใต้การจัดการของเขา จำนวนคนที่มาจากด่านประจิมนั้นมีมากกว่าที่คาดไว้แม่ทัพมากันทีเดียวหลายสิบนายฝีมือของพวกเขาแข็งแกร่งอย่างยิ่ง การจะกดดันพวกเขาได้ในเวลาสั้น ๆ นั้นเป็นไปไม่ได้เลย!ต่อให้เป็นหลิวฉ่วงก็ยากที่จะทำได้ปัง ปัง ปัง!หมัดของหลิวฉ่วงปะทะเข้ากับเฉินผีคมดาบมหึมาฟาดฟันเข้าที่ตัวของหลิวฉ่วง เนื้อฉีกขาดปรากฏเป็นบาดแผลน่าสยดสยองบนร่างของเขาเลือดสดพุ่งกระฉูด หลิวฉ่วงทรุดคุกเข่าลงข้างหนึ่งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงฝีมือของอีกฝ่ายเหนือกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากในชั่วขณะนั้น เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในสนามรบ เผชิญหน้ากับเหล่านักรบฝีมือฉกาจของพวกชาวหมานนานมากแล้วที่ไม่มีใครสามารถสร้างแรงกดดันเช่นนี้ให้เขาได้“ฝีมือดี!”หวือ!เขายกดาบขึ้น ไล่ไปตามคมกระบี่ของอีกฝ่ายในชั่วขณะนั้น ทหารรอบ ๆ ทุกคนต่างเบิกตากว้างพวกเขามองไปยังหลิวฉ่วงอย่างไม่เชื่อสายตากระบวนท่าของหลิวฉ่วงนั้นเสี่ยงเกินไปแล้วขอเพียงอีกฝ่ายฟันดาบลงมา หลิวฉ่วงก็จะสิ้นใจในทันทีแต่อีกฝ่ายกลับเหมือนกำลังเต้นระบำอยู่บนปลายดาบ

“เอาล่ะ พอแค่นี้เถอะ”ฉินหมิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเฉย แล้วเดินเข้าไปหาหวงฝู่ไท่ผิงช้า ๆแต่ในตอนนี้ หวงฝู่ไท่ผิงกลับไม่ตอบสนองหลิวฉ่วงเองก็ส่ายศีรษะ แล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พลางแย้มยิ้มกล่าวว่า“สู้ต่อ ไม่ได้สู้อย่างนี้มานานแล้ว”เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ทุกคนในที่นั้นต่างก็อดรู้สึกนับถือไม่ได้หลังจากที่หลิวฉ่วงฝืนทนรับแรงกดดันและต่อสู้อีกสามรอบในที่สุด แม่ทัพหลายนายจากด่านประจิมก็ถอยกลับไป“ช่างเถอะ”การใช้กลยุทธ์ศึกผลัดเวียนเพื่อบั่นทอนกำลังของหลิวฉ่วงและเอาชนะในท้ายที่สุด พวกเขาเองก็รู้สึกเสียหน้าเช่นกันเพราะถึงอย่างไร หลิวฉ่วงก็ใช้กำลังเพียงคนเดียวเอาชนะการโจมตีของพวกเขาได้หลายรอบถ้ายังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปแม้ว่าพวกเขาจะสามารถเอาชนะหลิวฉ่วงได้ แต่ก็เป็นชัยชนะที่ไร้เกียรติหากเรื่องนี้แพร่ออกไป กลับจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของพวกเขาเสียอีกเมื่อคิดถึงตรงนี้ ทุกคนก็ไม่อยากจะลงมือต่ออีกอย่างน้อยทำเช่นนี้ก็ยังสามารถรักษาเกียรติของพวกเขาไว้ได้สำหรับแม่ทัพที่เคยผ่านสนามรบจริง ๆ และรอดมาจากกองซากศพและทะเลเลือดเช่นพวกเขาความจริงแล้วไม่ได้ใส่ใจการต่อสู้ภายในราชสำนักเหล่านี้เล

ซ่งติ้งเซิงไม่ได้กังวลว่าสัตว์ปีกเหล่านั้นจะมาถึงอย่างเลวร้ายที่สุดก็แค่ทุกคนเลี้ยงไม่ไหว ก็ฆ่าทั้งหมดแล้วแบ่งกันกินที่นั่นเลยแต่เมื่อดูจากความหมายขององค์ชายแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เช่นนั้นนี่เขาคิดจะให้ไก่ออกไข่ ไข่กลายเป็นไก่ สืบต่อกันไปไม่รู้จบสิ้น...“เจ้าหมายถึงเกษตรกรเลี้ยงสัตว์เหล่านั้น พวกเราเลี้ยงดูพวกเขาไม่ไหวหรือ?”ฉินหมิงเดาความคิดของเขาออกอย่างรวดเร็วภายในต้าเฉียน แม้จะเน้นการทำเกษตรกรรมเป็นหลัก และการเกษตรแบบดั้งเดิมก็จะผสมผสานกับการเลี้ยงสัตว์ด้วยแต่ในความเป็นจริงแล้ว คนส่วนใหญ่เลี้ยงอะไรไม่ไหวหรอก ไม่ต้องพูดถึงการเลี้ยงในปริมาณมากพวกเขาเองก็ยากจนอยู่แล้ว ซื้อไก่ เป็ด หมู เหล่านี้ไม่ไหวในความเข้าใจของซ่งติ้งเซิง การเลี้ยงสัตว์ปีกหนึ่งโรงเรือน คาดว่าต้องใช้คนในครอบครัวสามคนดูแลเช่นนั้นแล้วพวกเขาก็จะไม่มีเวลาไปทำนา และฉินหมิงยังต้องจ่ายค่าตอบแทนให้พวกเขา ให้ทั้งเงินและเสบียงอาหารนี่ไม่ค่อยเหมาะสม และยังเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรของตนเองอย่างมากด้วย“เกษตรกรเลี้ยงสัตว์? คำนี้ช่างฟังดูแปลกใหม่ยิ่งนัก”ซ่งติ้งเซิงถอนหายใจเบา ๆ แล้วขมวดคิ้วเอ่ย สิ่งที่เขาพ

“ไปสิ”ไม่นานฉินหมิงก็พาคนไปยังโรงเรือนแห่งหนึ่งที่นี่เลี้ยงไก่ เป็ด ห่านไว้มากมายส่วนในโรงเรือนข้าง ๆ ก็คือหมู วัว แพะ“แบ่งของออกเป็นสามกลุ่มเท่า ๆ กัน แล้วแบ่งคนหนุ่มฝีมือดีที่มาเรียนออกเป็นสามกลุ่ม ให้พวกเขาแข่งขันกันเอง กลุ่มคนที่เลี้ยงได้ดีที่สุดจะถูกเก็บไว้”“เมื่อเช้านี้เจ้าคิดจะถามข้าใช่หรือไม่ ว่าเหตุใดถึงรับคนมามากมายเช่นนี้ นี่คือคำตอบ”ฉินหมิงหันกลับมา มองไปยังซ่งติ้งเซิงพลางยิ้มใบหน้าของซ่งติ้งเซิงแดงก่ำ ประสานหมัดขึ้นทันทีแล้วกล่าวอย่างเขินอาย“ถูกท่านเดาได้จริง ๆ องค์ชายช่างพิจารณาได้รอบคอบยิ่งนัก!”เมื่อเช้านี้ตอนที่ฉินหมิงบอกเขาว่าจะรับคนหลายร้อยคน ซ่งติ้งเซิงรู้สึกว่าคนมากมายขนาดนี้ไม่มีประโยชน์อะไร แถมยังต้องมีปากท้องเพิ่มขึ้นอีกมากแต่ตอนนี้ดูแล้ว การที่ตนเองไม่ได้พูดอะไรมากในตอนนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วองค์ชายเป็นใครกันเล่า การจัดการเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของพระองค์อยู่แล้วเป็นไปตามคาด ไม่นานเขาก็อธิบายเหตุผลของการจัดการเช่นนี้ให้ตนฟัง“เมื่อมีการแข่งขัน พวกเขาถึงจะยิ่งทะนุถนอมงานนี้มากขึ้น”“เรียนรู้ครึ่งเดือน เลี้ยงสัตว์หนึ่งเดือน ประเมินแ