All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 251 - Chapter 260

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ้ามีปัญญาทำรึ?!”ผู้บัญชาการองครักษ์เงาประหนึ่งได้ยินเรื่องตลกขบขันที่สุดในโลก“คิดว่าอำเภออินซานแห่งนี้ เป็นคนของเจ้าฉินหมิงทั้งหมดจริง ๆ หรือ อยากทำตัวโอหังอย่างไรก็ควรมีขอบเขตบ้าง!”เมื่อเผชิญหน้ากับคำเย้ยหยันของอีกฝ่าย ฉินหมิงกลับพยักหน้าอย่างจริงจังพลางกล่าวว่า“ข้ามันไร้ความสามารถ แต่นายอำเภอประจำพื้นที่อินซานผู้นี้ ก็เป็นคนของข้าจริง ๆ”“ว่าไงนะ?”สิ้นเสียงกล่าว ทุกคนพลันนิ่งอึ้งไปผู้บัญชาการองครักษ์เงาตวาดลั่นด้วยความไม่อยากเชื่อ“เป็นไปไม่ได้! เจ้าไม่ต้องมาเล่นลูกไม้! พวกเราสืบมานานแล้ว อู๋สื่อจงแห่งอำเภออินซานไม่เคยข้องเกี่ยวกับเจ้ามาก่อน!”“ทุกคนไม่ต้องกลัว ฉินอ๋องคนทรยศผู้นี้เพียงคิดปั่นป่วนจิตใจพวกเราเท่านั้น!”สิ้นคำพูดของเขา บรรยากาศในที่นั้นก็พลันเงียบสงัดลงทันทีทว่าเหล่าองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ความจริงก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวต่อไปร่องรอยของพวกมัน ตอนที่แตกตื่นเสียขบวนเมื่อครู่ ก็ถูกพวกฉางไป๋ซานตรวจพบแล้วขณะที่ผู้บัญชาการองครักษ์เงาชี้หน้าฉินหมิง พร้อมตวาดเสียงดัง ฉินหมิงกลับมีสีหน้าสงบนิ่งเขายักไหล่ แล้วกล่าวต่อไปว่า“พวกเจ้าลอง

“ตอนแรกเมื่อเริ่มใช้คนงานเยอะขึ้น ปริมาณการผลิตก็เพิ่มขึ้นเร็ว แต่พอเพิ่มคนเข้าไปเรื่อย ๆ ปริมาณการผลิตกลับเพิ่มขึ้นไม่เร็วเท่าเดิมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฟางชิงหย่วนหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา อธิบายการค้นพบของตนให้ฉินหมิงฟังด้วยความเคร่งเครียด“นี่คงเรียกว่ากฎการลดน้อยถอยลงของผลผลิตส่วนเพิ่ม”ฉินหมิงใช้ความรู้ด้านเศรษฐศาสตร์เท่าหางอึ่งของตน รำพึงออกมาโดยไม่รู้ตัว“อะไรคือกฎการลดน้อยถอยลงของผลผลิตส่วนเพิ่มรึพ่ะย่ะค่ะ?”ฟางชิงหย่วนรั้งฉินหมิงไว้ ขณะถามบนขั้นบันได“ก็คือการลงทุนลงแรงไปกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากเกินไป ผลตอบแทนก็จะเพิ่มขึ้นไม่เร็วเท่าเดิมแล้ว”“เป็นเช่นนี้นี่เอง ดูเหมือนว่าที่กระหม่อมศึกษามาจะถูกต้องแล้ว”ฟางชิงหย่วนผงกศีรษะ หยิบแท่งถ่านสีดำยาวออกมาจากอกเสื้อ แล้วเริ่มขีดเขียนลงบนสมุดเล่มเล็กที่เย็บเล่มอย่างประณีตตรงหน้าในยุคนี้มีเพียงพู่กัน ซึ่งใช้งานค่อนข้างลำบากหากอยากจดบันทึกทุกที่ทุกเวลาเช่นเขา ก็ต้องใช้แท่งถ่านกับสมุดเล่มเล็กเท่านั้น“ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่อยากขยายการผลิตของโรงงานแล้ว รักษาสภาพเดิมไว้ก็พอ สิ่งที่เราต้องคิดในตอนนี้คือ จะรักษาระดับการเติบโตให้เร็วขึ้นได้อย

ทั้งสองคนเดินมาถึงเบื้องหน้าฝูงชนหลี่เอ้อร์หนิวยังคงพูดความคิดของตนอย่างออกรส ขัดขวางการจัดสรรคนงานของโรงทอผ้าโดยไม่มีคำว่าเกรงใจ“ท่านอ๋องมาแล้ว!”ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดในฝูงชนที่ตะโกนขึ้นมาก่อน จากนั้นทุกคนก็พร้อมใจกันหลีกทางให้เมื่อฉินหมิงเดินเข้ามาจากนอกวง หลี่เอ้อร์หนิวก็พลันมีท่าทีอ่อนลงไปกว่าครึ่งเมื่อครู่เขายังส่งเสียงดังลั่น แต่บัดนี้กลับเงียบเสียงลงแล้ว“ขอถามหน่อยเถิด ผู้ใดบอกว่าจะลดค่าจ้างพวกเจ้ารึ?”เสียงของฉินหมิงถามขึ้นอย่างแช่มช้าทุกคนต่างเหลือบมองไปที่หลี่เอ้อร์หนิวผู้ซึ่งเมื่อครู่ยังทำตัวหยิ่งผยองส่วนหลี่เอ้อร์หนิวนั้น ยามนี้ก็ได้แต่พูดอึกอักว่า“ก็ในประกาศมีความหมายเช่นนั้นมิใช่หรือ…”เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นสิ่งที่เขาคิดขึ้นมาเองเหตุผลที่ไม่อยากให้มีการย้ายคนงานเกิดขึ้น ก็เพราะเขามีลูกน้องหลายคนมาจากต่างพื้นที่กันบางคนมีบ้านอยู่ใกล้โรงช่าง บ้างก็อยู่ใกล้โรงย้อมผ้า ล้วนแต่ร้องขออยากย้ายที่ทำงานกันทั้งสิ้นเมื่อเห็นว่าลูกน้องอยากย้ายที่ทำงานกันเหลือเกิน หลี่เอ้อร์หนิวก็ยิ่งไม่อยากปล่อยมือตัวเขาอุตส่าห์ฝึกฝนลูกน้องจนกลายเป็นคนสนิท ถึงขั้นทำตัววางอำนาจใน

เมื่อฟังคำอธิบายของฉินหมิงจบ ฟางชิงหย่วนก็เดินไปยังป้ายบอกทางของโรงทอผ้าหลังก่อสร้างมาได้ระยะหนึ่ง โรงทอผ้าก็มีพื้นที่กว้างขวางมากแล้วยามมีคนงานซึ่งไม่คุ้นเคยกับสถานที่เดินทางมาจากอำเภอต่าง ๆ ก็ต้องใช้ทั้งป้ายและแผนที่คอยนำทาง“เอาเป็นสองที่นี้ก็แล้วกัน ขนาดเท่ากันพอดี”“ส่วนจำนวนคนเดี๋ยวข้าจะจัดสรรให้พวกท่าน เชิญพวกท่านไปเลือกคนกันได้ตามสบาย”ฟางชิงหย่วนพูดเนิบนาบตามความคิดของเขา เรื่องนี้ไม่มีอะไรชวนให้เดือดดาลใจในเมื่อทุกคนอยากดู ก็แค่แข่งขันกันให้รู้แล้วรู้รอดไปความจริงย่อมมีน้ำหนักกว่าคำพูด เขาเชื่อมั่นในทฤษฎีของตนเองยิ่งนัก“ประเสริฐ”ฉินหมิงกับหลี่เอ้อร์หนิวต่างพยักหน้า“พวกเจ้า ไปแย่งคนมาก่อนเลย”เมื่อตกลงกันเรียบร้อย หลี่เอ้อร์หนิวก็สั่งลูกน้อง ให้เริ่มไปชิงตัวสาวชาวบ้านที่ทำงานคล่องแคล่วในโรงทอผ้ามาก่อนล่วงหน้าฉินหมิงกลับไม่ได้ทำอะไร ด้วยความที่ตนมีคนน้อยกว่าหลี่เอ้อร์หนิวถึงครึ่งหนึ่ง จึงไม่จำเป็นต้องไปแย่งชิงวันรุ่งขึ้น ทั้งสองฝ่ายก็นำกลุ่มคนงานของตนไปเริ่มทำงานอย่างรวดเร็วฉินหมิงเลือกคนมาสามกลุ่มแบบเดาสุ่ม แล้วเอ่ยขึ้นว่า“ทุกคนทำตามกฎระเบียบเดิม ติ

“ขวางเขาไว้”ในที่สุด ฉินหมิงก็ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงสั่งให้คนเข้าไปหยุดหลี่เอ้อร์หนิวซ่งติ้งเซิงเดินเข้าไปตวาดด้วยความเกรี้ยวกราดว่า“ทำอะไรกันฮะ? พวกเจ้าคิดทำอะไร! อยากเข้าไปอยู่ในคุกกันนักใช่ไหม?”เมื่อได้ยินว่าจะต้องเข้าไปอยู่ในคุก หลี่เอ้อร์หนิวและซ่งเถี่ยจู้ก็สงบลงในที่สุดซ่งเถี่ยจู้เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาฉินหมิงก่อน จากนั้นจึงโค้งคำนับพร้อมกล่าวว่า“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่อยากทำงานให้เขาแล้วขอรับ!”ฉินหมิงพยักหน้าเล็กน้อย และหันไปมองหลี่เอ้อร์หนิว“เจ้าเล่าว่าอย่างไร?”“จะไปก็ไปสิ คิดว่าข้าขาดคนอย่างเจ้าไม่ได้รึ?”หลี่เอ้อร์หนิวโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นคนงานในโรงทอผ้าจำนวนมากกำลังชี้ไม้ชี้มือมาที่ตนเอง เขาก็ตะโกนลั่นว่า“พวกเจ้ามองอะไรกันไม่ทราบ? รีบกลับไปทำงานกันได้แล้ว!”ตกเย็น หลังคนงานทำงานเหนื่อยล้ามาทั้งวันก็พากันกลับบ้านหลี่เอ้อร์หนิวซึ่งใบหน้ามีรอยฟกช้ำ กำลังใช้มือที่สั่นเทาเล็กน้อยติดป้ายผลผลิตของตนเองเขาบังเอิญพบฉินหมิงที่เพิ่งคุมงานเสร็จ และกำลังจะออกมาติดป้ายผลผลิตของตนเช่นกันโรงทอผ้าของพวกเขา จะมีการติดป้ายผลผลิตของแต่ละแผนกในช่วงเย็นของทุกวันอย่