All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 301 - Chapter 310

เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังไป๋โม่ ไปครั้งนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองจะรอดกลับมาได้หรือไม่!“ไม่ต้องส่งแล้ว ข้ายังมีคนอยู่ที่โรงเตี๊ยม ไปพาพวกเขากลับไปเถิด”เขาโบกมือปฏิเสธอย่างเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นดังนี้ ซุนเหมี่ยวกลับกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ข้าให้คนส่งพวกเขากลับไปก่อนแล้ว ท่านอ๋องอุตส่าห์ตั้งใจมาส่ง ใต้เท้าไป๋อย่าได้เกรงใจเลย”“พวกเจ้า ตามไปด้วย!”เมื่อสิ้นเสียง พวกองครักษ์กับฉางไป๋ซานก็พาไป๋โม่จากไปแม้ในนามคือส่งเขาจากไป แต่พวกเขาไม่เปิดโอกาสให้ไป๋ม่อได้พูดเลย ราวกับคุมตัวออกไปเสียมากกว่าฉินหมิงกับซุนเหมี่ยวนั่งหันหน้าเข้าหากัน หลังจากเวลาหนึ่งถ้วยชา[1] ทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จ พวกฉางไป๋ซานก็กลับมาแล้วเมื่อเห็นดังนี้ ฉินหมิงลุกขึ้นกล่าว“คุณชายซุน ข้ายังมีธุระต้องไปทำ ไม่รบกวนแล้ว”“ได้ ท่านอ๋องเชิญ”ทั้งสองต่างก็ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องของไป๋โม่เมื่อเดินออกมาจากประตู ฉินหมิงกล่าวกับฉางไป๋ซาน“เตรียมม้า”“ท่านอ๋อง จะไปอำเภออินซานหรือ?”“อืม ไปโรงต่อเรือของอำเภออินซาน”มีคำพูดหนึ่งประโยคพูดได้ดี ตัดหญ้าไม่ถอนโคน ลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาก็งอกใหม่ในเมื่อเลือกเดินบนเส้นทางนี

“ทำไมมากันเยอะขนาดนี้?”ฉินหมิงมองไปทางพวกฉู่หวยซานกับจี้จุ่นด้วยความประหลาดใจหูไห่เซิงกล่าวอธิบาย“ท่านอ๋อง หากจะเล่นงานแคว้นป้ายหั่วจริงๆ พวกเราไม่มีทางลงมือเอง เช่นนั้นจะทำให้ตัวแทนกองคาราวานสินค้าจากแคว้นต่างๆ ไม่พอใจ”จี้จุ่นก็พยักหน้ากล่าว “ดังนั้นพวกเราจึงบอกเรื่องนี้กับพวกเขา”“ตอนนี้แคว้นป้ายหั่วขึ้นชื่อความเหี้ยมโหด สร้างภัยคุกคามต่อหลายแคว้นในหนานหยาง”“ทันทีที่พวกเราเอ่ยถึงความคิดนี้ ก็ได้รับการสนับสนุนจากตัวแทนกองคาราวานทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์……”พวกเขาเล่าเรื่องราวให้ฉินหมิงฟังคร่าวๆ หลังจากฉินหมิงฟังพวกเขาเล่าจนจบ ก็พยักหน้าอย่างใจเย็นไม่ว่าจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยตอนนี้ผลลัพธ์ก็เกินคาด“ขึ้นเรือก่อนเถิด”“ท่านอ๋อง แบ่งเรือเร็วให้พวกเราสองสามลำ ในทะเลพวกเราก็มีคนไม่น้อย พอช่วยได้แน่นอน”ไม่นานนัก ฉินหมิงก็กระจายคนทั้งหมดออกไปส่วนเรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์ แจกจ่ายให้พวกเขาอย่างไม่มีจำกัดทุกคนดับแสงไฟ และเริ่มแล่นเรือบนท้องทะเลด้วยความเร็วทันทีเพียงไม่นานก็เข้าใกล้ขบวนเรือของแคว้นป้ายหั่ว“ลงมือเถิด!”ฉินหมิงกระซิบกับจี้จุ่นที่ยืนอยู่ตรงหัวเรือ จี้จุ่นนำตะบั

ไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกัน เหตุใดจึงแสดงความเป็นปรปักษ์กับตนเองเช่นนี้?ฉินหมิงขมวดคิ้วเบาๆ หลังจากครุ่นคิดในสมองครู่หนึ่ง กลับไม่เจอร่างเงาของอีกฝ่ายดูเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้จักตอนนี้ฉินหมิงได้ดำเนินกิจการในหลิ่งหนานมาสักระยะแล้ว ระหว่างนี้ได้พบเจอเรื่องราวมากมายก็เป็นไปได้ว่าจะมีศัตรูโดยไม่ได้ตั้งใจ“กินข้าวเสร็จก็กลับกันเถิด เมืองหลินเจียงยังมีเรื่องให้จัดการอีกเยอะ”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร ฉินหมิงก็ไม่ได้คิดมากอย่างไรฉางไป๋ซานก็อยู่กับตนเอง อีกฝ่ายไม่มีทางลงมือส่งเดชทำเช่นนี้เมื่อพูดถึงเมืองหลิงเจียง ฉางไป๋ซานนึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน จึงกล่าวกับฉินหมิงเบาๆ“ใช่แล้วท่านอ๋อง ตระกูลซุนมีสินค้าชุดหนึ่ง ได้ไหว้วานคนส่งมาถึงท่าเรือแล้ว เล่ากันว่าเป็นธัญพืชเก่าจำนวนมาก”“ธัญพืชเก่า? พวกเขาช่างรู้จักประหยัดแรงจริงๆ”ฉินหมิงแบะปาก ตระกูลซุนส่งธัญพืชมาค้าขายกับกองคาราวานสินค้าก็ช่างเถิด แต่พวกเขามีความคิดที่ค่อนข้างซับซ้อนส่งธัญพืชที่กองอยู่ในคลังนานหลายปีมานี่เท่ากับขอให้ตนเองช่วยจัดการสินค้าคงคลัง“ของอยู่ไหน?”“ส่งมาถึงท่าเรือแล้ว หากท่านเห็นว่าไม่เหมาะ

เมื่อได้เห็นความร้ายกาจและเอาแต่ใจของอีกฝ่าย ฉินหมิงไม่อยากโต้เถียงอะไรมากนักหลังจากครุ่นคิด ฉินหมิงก็กล่าว“ก็ได้ ตกลงตามราคาของเจ้าก็แล้วกัน แต่ข้าต้องแบ่งจ่าย เป็นอย่างไร?”ความรู้ในชาติที่แล้วของฉินหมิงสูงมาก ความสามารถการคิดเลขในใจก็ทำได้ดีการแบ่งจ่าย ดูเหมือนจ่ายในราคาที่สูงกว่าสี่ส่วน แต่ในความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนี้ เพราะระยะเวลาแบ่งจ่ายยิ่งนาน ดอกเบี้ยที่พวกเขาต้องจ่ายก็ยิ่งมากเมื่อคำนวณแล้ว อันที่จริงเงินต้นยังคงอยู่ที่ประมาณสามส่วนเมื่อเห็นฉินหมิงยอมถอย บนใบหน้าซุนลั่วเยี่ยนเผยให้เห็นแววพึงพอใจหลายส่วนจะฉินอ๋องหรือไม่ฉินอ๋อง เมื่ออยู่ต่อหน้าตนเอง ก็ยังต้องยอมก้มหัวอยู่ดีไม่ใช่หรือ?“ฮึ่ม เจ้าจะแบ่งจ่ายนานเท่าไร?”“ภายในครึ่งปี ในระหว่างนี้พวกเจ้าต้องส่งมอบธัญพืชเก่าให้ข้าทั้งหมด เป็นอย่างไร?”ฉินหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ส่วนฉางไป๋ซานที่อยู่ด้านข้างมองซุนลั่วเยี่ยนด้วยสีหน้าแปลกประหลาดเขาอยากหัวเราะ แต่กลัวว่าตนเองจะแสดงได้ไม่สุขุมเท่าฉินหมิง หากอีกฝ่ายจับได้ว่าพวกตนเอาเปรียบก็แย่เลย “ครึ่งปี ก็ได้”ในยุคนี้ไม่มีแนวคิดการกู้ยืมมากนัก โดยเฉพาะคุณหนูใหญ่ที่

ทั้งสองกลับถึงชานเมืองหลิงเจียงอย่างรวดเร็วฉินหมิงมาถึงบ้านชาวนา แล้วเล่าเรื่องธัญพืชเก่าให้เฉาชวนฟัง“กระหม่อมขอลองชิมหน่อย”เฉาชวนชักมีดสั้นจากเอว กรีดกระสอบธัญพืชบนรถม้าของฉินหมิง แล้วยื่นมือไปหยิบธัญพืชกำหนึ่งมายัดเข้าปาก“พอ แย่กว่าของก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่ราคาถูกกว่ามาก รวมกับไข่ของพวกเรา น่าจะเพียงพอให้พวกเขากินอิ่มท้องและกินอร่อยแล้ว”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”ฉินหมิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเฉาชวนเป็นผู้รับผิดชอบกิจการทหาร หากเขาบอกว่าใช้ได้ เช่นนั้นก็ใช้ได้จริงๆ……อีกด้านหนึ่ง หลังจากฉินหมิงไปแล้ว ซุนลั่วเยี่ยนที่โกรธจัดค่อยๆ ฟื้นในวันถัดมา“เจ้าสารเลวคนนั้นล่ะ?”เพิ่งลืมตาขึ้น ซุนลั่วเยี่ยนก็กำหมัดแน่น และลุกขึ้นนั่งบนเตียงลูกน้องที่รออยู่ข้างๆ รีบกล่าว“คุณหนู ท่านอ๋องไปได้วันกว่าแล้ว”“อะไรนะ? เขาบอกว่าแค่ไม่กี่ชั่วยามไม่ใช่หรือ?!”ซุนลั่วเยี่ยนตระหนักว่าตนเองน่าจะโดนหลอกอีกครั้งแล้วอันที่จริงเมื่อวานหลังจากฉินหมิงเห็นนิสัยที่เอาแต่ใจของนาง รู้สึกว่าหากซุนลั่วเยี่ยนตามมาหลังจากตนเองไปแล้วจะยุ่งยากมากด้วยเหตุนี้จึงฉวยโอกาสตอนที่หยิกแก้มนาง แอบฉีดยาสลบให้นางอี