All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 311 - Chapter 320

เมื่อเข้ามาในลานฝึกทหาร ฉินหมิงก็เห็นคนกลุ่มใหญ่กำลังรวมตัวกันอยู่ที่นี่หลิวฉ่วงนำฉินหมิงไปยังลานยิงเป้าก่อน ที่นี่คือสถานที่ที่พวกเขาใช้ฝึกฝนการยิงธนูด้านหน้ามีเป้ายิงวางอยู่มากมายเป้ายิงเหล่านี้ไม่ได้หยุดนิ่งอยู่กับที่ทั้งหมด บางอันเคลื่อนที่ไปทางซ้ายขวาหน้าหลังด้วยการขับเคลื่อนของกลไก“รวมพล!”สิ้นเสียงตะโกนของหลิวฉ่วง ทหารหลายร้อยนายก็รวมพลกันอย่างรวดเร็วหลิวฉ่วงอธิบายให้ฉินหมิงฟังอย่างภาคภูมิใจว่า“ท่านอ๋อง นี่คือทหารของค่ายลมพวกเรา พวกเขาใช้กลยุทธ์ผสมผสานระหว่างดินปืนและธนู ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือที่สามารถยิงธนูได้แม่นยำในระยะร้อยก้าว”ขณะที่พูด เขาก็โบกมือให้ทหารสองสามนายที่อยู่ด้านหน้าพวกเขาพลิกตัวขึ้นม้า โก่งคันธนูแล้วพาดลูกศรฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้วแม้จะอยู่บนหลังม้าที่กำลังควบตะบึง พวกเขาก็ยังสามารถยิงถูกใจกลางเป้าจากระยะร้อยจั้งได้“ยอดเยี่ยม!”ฉินหมิงเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้หากนำไปใช้ร่วมกับลูกธนูระเบิดที่ตนเองคิดค้นขึ้นมา ในสนามรบก็แทบจะชี้เป้าไหนยิงเป้านั้นได้เลยแต่นี่ยังไม่จบหลิวฉ่วงเล่าต่อว่า เขาได้แบ่งทหารฝีมือดีเหล่านี้ออกเป็นสี่กองทัพ ได

บนใบหน้าของซุนลั่วเยี่ยนปรากฏแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อนางคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้แต่ท่านหัวหน้ากลับไม่เปิดโอกาสให้นางได้พูดอะไรมากเขายัดผ้ากลับเข้าไปในปากของซุนลั่วเยี่ยน แล้วสั่งลูกน้องอย่างเจนจัดว่า“พวกเจ้า พานางไปซ่อนไว้ที่เขาด้านหลังให้ดี!”“ห้ามให้ใครพบนางเป็นอันขาด ไม่ว่าตระกูลซุนจะมาหรือไม่ ตราบใดที่นังนี่อยู่ในมือของพวกเรา พวกเขาย่อมต้องเกรงใจอยู่บ้าง อย่างมากก็แค่พาพี่น้องหนีเข้าป่าไป!”“ให้ตายเถอะ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าตระกูลซุนจะสามารถไล่ตามเข้ามาปราบพวกเราในป่าได้!”“ขอรับ!”ลูกน้องสองสามคนรู้ถึงความร้ายแรง จึงไม่พูดจาอะไรอีก แบกซุนลั่วเยี่ยนจากไปซุนลั่วเยี่ยนหวาดกลัวจนตัวสั่น ขอบตาทั้งสองข้างแดงก่ำ น้ำตาไหลรินเป็นสายน่าเสียดายที่ในยามนี้ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยนางได้ในวินาทีนี้ ในที่สุดนางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาบ้างเสียใจที่ไม่ฟังคำทัดทานของคนที่บ้าน ออกมาข้างนอกเพียงลำพังและยังเสียใจว่าเหตุใดตอนนั้นถึงไม่ฟังคำของพี่รอง พากำลังคนมาส่งตนกลับให้มากกว่านี้“อยู่เฉย ๆ!”แต่พวกโจรป่าคงไม่พูดพร่ำทำเพลงกับนางมากนักเห็นนางไม่นิ่งเฉย ก็เลยใช้เชือกมัดเพิ

คนที่ร้องไห้คร่ำครวญคือซุนลั่วเยี่ยน หลังจากที่วันนี้ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงจากสวรรค์สู่นรก สภาพจิตใจของนางก็พังทลายลงแล้วท่าทางเย็นชาสูงส่งที่เคยเสแสร้งมาก่อนหน้านี้ได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงหลังจากพยายามอยู่นานสองนานเพื่อคายผ้าที่อุดปากออกมาได้นางก็วิงวอนขอความเมตตาไม่หยุดด้วยขอบตาที่แดงก่ำโจรป่าสองสามคนแค่นเสียงเย็นชาและกล่าวกับนางว่า“นังหนู พวกข้าไม่รู้จักตระกูลซุนอะไรนั่น แต่ดูท่าแล้วเบื้องหลังของเจ้าคงเป็นขุมอำนาจใหญ่”“หากปล่อยเจ้าไป พวกเราต้องถูกแก้แค้นแน่ สู้กุมตัวเจ้าไว้ในมือก่อนเพื่อรับประกันความปลอดภัยของตัวเอง แล้วฉวยโอกาสเอาผลประโยชน์จากตระกูลซุนจะดีกว่า”“แล้วเจ้าบอกมาสิ ว่าเหตุใดพวกข้าต้องปล่อยเจ้าไปด้วย?”หลังจากถูกท่านหัวหน้าดุ โจรป่าสองสามคนก็เข้าใจถึงผลได้ผลเสียแล้วในตอนนี้แม้ว่าจะแตะต้องสตรีนางนี้ไม่ได้อีก แต่การซ่อนนางไว้เพื่อใช้เป็นเครื่องต่อรอง ก็จะทำให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์ไม่น้อยเช่นกัน“พี่ชาย พวกท่านบอกจำนวนมา หรือจะเสนอเงื่อนไขอะไรก็ได้ ข้าให้ที่บ้านจัดหาให้ได้!”ซุนลั่วเยี่ยนร้องไห้จนตาบวม นางพร่ำวิงวอนไม่หยุด“เวรเอ๊ย ข้าอยากให้เจ้ามา

เหล่าทหารต่างพากันหันหน้าหนีฉินหมิงเองก็เพิ่งได้สติในตอนนี้ แล้วผละร่างของซุนลั่วเยี่ยนออกจากตนเอง“พวกเจ้า หาอะไรมาทำเป็นเปลหามนางลงจากเขาไป”“ขอรับ!”“ข้าอยากให้เจ้าอุ้มลงไป”อารมณ์คุณหนูใหญ่ของซุนลั่วเยี่ยนกำเริบขึ้นมาอีกครั้งฉินหมิงถลึงตาใส่นาง แล้วกล่าวอย่างหัวเสียว่า“ฝันไปเถอะ ต่อให้ข้าเหนื่อยตายก็ไม่มีทางอุ้มเจ้าขึ้นมาแล้วยังต้องอุ้มลงไปอีก”ฉินหมิงไม่มีวรยุทธ์ แม้ว่าร่างกายจะถูกฝึกฝนมาค่อนข้างดีในยุคสมัยนี้ แต่ก็ทนแบกซุนลั่วเยี่ยนเดินขึ้นลงสองรอบไม่ไหว“เช่นนั้นก็ได้”เมื่อเห็นดังนั้น ซุนลั่วเยี่ยนจึงได้แต่เลิกดึงดันทุกคนพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว ก็ได้จัดคนสองสามคนไปยังอำเภอใกล้เคียงเพื่อรายงาน ให้พวกเขามาจัดการสถานการณ์ที่เหลือส่วนคนที่เหลือก็ลงจากเขาไปพร้อมกับฉินหมิงจากอีกทิศทางหนึ่ง“ลั่วเยี่ยน!”พอมาถึงตีนเขา ฉินหมิงก็ได้ยินเสียงของซุนเหมี่ยวเขานำคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาอย่างเร่งรีบ“เหตุใดเจ้าถึงมาด้วย?”“ข้าได้ยินว่าลั่วเยี่ยนถูกโจรป่าลักพาตัวไป ก็เลยรวบรวมคนของตระกูลซุนรีบมา”ซุนเหมี่ยวเห็นน้องสาวไม่เป็นอะไร ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทั้งสองสามคนคุยกันอ

ปฏิกิริยาของว่านซูทำให้ฉินหมิงเกือบจะจับประเด็นไม่ถูกเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ตนทีละก้าว ฉินหมิงก็ผลักนางออกไปแล้วถามว่า“เจ้าบอกว่าซุนลั่วเยี่ยนจะมา นางมาทำอะไร?”“ก็ต้องมาส่งเงินส่งเสบียงให้ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนางไว้น่ะสิ มิฉะนั้นจะมาทำอะไรได้อีก”“อย่างนี้นี่เอง เช่นนั้นก็ยังดีหน่อย”ฉินหมิงถอนหายใจอย่างโล่งอกมีคำกล่าวไว้ว่า ผู้หญิงสามคนก็ตั้งวงละครได้แล้วหนึ่งโรงหากแม่นางน้อยคนนี้มา ไม่แน่ว่าหลังบ้านของตนเองคงได้ลุกเป็นไฟเพื่อรับประกันความมั่นคงและความสุขของตนเอง การไม่ให้สตรีเหล่านี้ที่เคยติดต่อกับตนได้พบหน้ากันมากเกินไปน่าจะดีที่สุดหลังจากพูดคุยไร้สาระกับว่านซูอยู่ครู่ใหญ่ ทั้งสองฝ่ายก็ได้แลกเปลี่ยนข่าวกรองกันบ้าง ฉินหมิงจึงเตรียมตัวกลับไปนอนการสู้รบอย่างดุเดือดเมื่อคืนนี้ ทำให้เขาทั้งเหนื่อยทั้งกายและใจแต่พอเพิ่งจะกลับมาถึงจวน ฉินหมิงก็เห็นซ่งติ้งเซิงและเฉาชวนรออยู่ที่นี่“โอ้ ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”“พวกกระหม่อมสองคนวิ่งไปที่ค่ายทหารรอบหนึ่ง ทั้งยังวิ่งไปตามถนนและหอสุราอีกรอบ ก็ยังหาท่านไม่พบ”ทั้งสองคนก็ดื้อรั้นเช่นกัน พอได้ยินว่าฉินหมิง