All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 291 - Chapter 300

เมื่อต้องคำนึงถึงสายตาชาวบ้านผู้เฝ้าดู จะลงทัณฑ์ทรมานก็ไม่ได้ แต่ก็ต้องเค้นความจริงออกมาให้ได้เช่นกันนี่ช่างเป็นภารกิจที่ไม่มีทางสำเร็จได้โดยแท้!ซ่งติ้งเซิงมองไปที่ฉินหมิงด้วยความลังเล“ท่านมีวิธีใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินหมิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงใคร่รู้ว่า“เจ้าไปหาขนนกมาสักสองสามเส้น ถอดรองเท้าพวกมันออก วันนี้พวกเราจะใช้วิธีที่ทั้งปลอดภัยและไม่เป็นอันตราย”“หา? ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ...”ไม่นาน ซ่งติ้งเซิงก็ไปหาขนไก่มาได้จำนวนหนึ่งหลี่เหลียนซานที่รออยู่ด้านข้างตลอดเวลาพลันกล่าวขึ้นอย่างกระหยิ่มใจว่า“ท่านอ๋อง ท่านจะทำอะไรหรือ คิดอาศัยขนไก่ไม่กี่เส้นนี้เลียนแบบพวกนักพรตเฒ่าทำนายโชคชะตาหรือไร?”“ย่อมไม่ใช่ อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”“ฮ่า ๆ เช่นนั้นข้าจะรอ!”หลี่เหลียนซานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง วันนี้สามารถทวงศักดิ์ศรีกลับคืนมาได้ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาย่อมมีความสุขจนแทบลอยขึ้นสวรรค์!ฉินหมิงไม่คิดตอบโต้แม้แต่น้อยจากนั้นก็นำของในมือยื่นให้ฉางไป๋ซานพลางกล่าวว่า“ใช้สิ่งนี้จั๊กจี้ฝ่าเท้าของพวกเขา”“เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ฉางไป๋ซานและซ่งติ้งเซิงก็เข้าใจในทันทีทั้งสองสั่งให้ลูกน้องรีบเดิน

ภายในหอสุราหลิ่งหนาน กลุ่มอำนาจทั้งสามฝ่ายได้มารวมตัวกันฝ่ายหนึ่งคือหอการค้าหลิ่งหนานที่นำโดยว่านซูฝั่งตรงข้ามที่นั่งอยู่ คือชายวัยกลางคนผู้สวมชุดยาวสีเขียวเข้ม ในมือถือพัดจีบ ท่าทางภูมิฐาน ไม่ต่างจากบัณฑิตผู้สง่างามท่านหนึ่งฉินหมิงคือคนสุดท้ายที่พาซ่งติ้งเซิงและฉางไป๋ซานมาถึงว่านซูเป็นฝ่ายแนะนำเขาขึ้นก่อน“ท่านอ๋อง คนผู้นี้คือคุณชายรองแห่งตระกูลซุน นามว่าซุนเหมี่ยวเพคะ”“ยินดีที่ได้พบ คุณชายซุน”ฉินหมิงเหลือบมองซุนเหมี่ยวและผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลัง ก่อนเป็นฝ่ายทักทายขึ้นก่อนเจตนาของตระกูลซุนเวลานี้ยังไม่ชัดเจนนัก ในเมื่อยังไม่ทราบความคิดที่แท้จริงของอีกฝ่าย ฉินหมิงจึงไม่อยากปฏิบัติต่อพวกเขาเยี่ยงศัตรูตั้งแต่แรกซุนเหมี่ยวลุกขึ้นจากที่นั่ง โค้งคำนับและประสานหมัดคารวะฉินหมิงอย่างให้เกียรติ ก่อนกล่าวเยินยอว่า“ได้ยินชื่อเสียงของท่านอ๋องมานาน วันนี้ได้มาพบตัวจริง ช่างรูปงามสูงสง่า ครบถ้วนทั้งด้านหน้าตาและความสามารถโดยแท้พ่ะย่ะค่ะ!”“กล่าวเกินไปแล้ว วันนี้ท่านมาอย่างกะทันหัน ทางหอสุราของเราจึงมิได้เตรียมการรับรองล่วงหน้า ทำได้เพียงเตรียมสุราอาหารไว้เล็กน้อย หวังว่าคงไม่ถือส

ว่านซูกำลังเดือดดาลมากเกินไป ถึงขั้นลืมฐานะท่านอ๋องของฉินหมิงหมดสิ้น จึงเรียกชื่อเขาออกมาโดยตรงด้านหลัง ซ่งติ้งเซิงและฉางไป๋ซานสบตากัน ทั้งสองต่างก็ต้องหดคอลงพวกเขาเป็นคนสนิทของฉินหมิง ไม่ว่าท่านอ๋องคิดทำเช่นไร สุดท้ายพวกเขาก็ต้องติดตามไปอยู่ดีส่วนเรื่องจะเลือกตระกูลซุนหรือกวนเยว่ พวกเขาก็ไม่อาจยื่นมือเข้าไปยุ่ง ทำได้เพียงหลบไปอยู่ห่าง ๆ เท่านั้นแต่จังหวะที่ฉางไป๋ซานหลบไปอยู่มุมห้อง เขากลับเงยหน้าขึ้นมองฉินหมิงแวบหนึ่งเขารู้นิสัยของท่านอ๋องดี แต่ขณะนี้ไม่ใช่เวลามาตัดสินใจโดยใช้ความรู้สึกหากมองตามหลักเหตุผลแล้ว ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือตระกูลซุนเมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของทุกคน ฉินหมิงก็จิบชาอย่างแช่มช้า ก่อนประสานหมัดคารวะซุนเหมี่ยวด้วยความเคร่งขรึม“ตระกูลซุนช่างใจกว้าง แต่ขออภัย ข้าไม่มีวาสนาพอ”“นับว่าท่านยังรู้จักผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง”ว่านซูแค่นเสียงดังเฮอะ ก่อนถอนหายใจยาวแรงด้วยความโล่งอกเมื่อครู่นี้ นางลอบตัดสินใจแล้วว่า หากฉินหมิงคิดทอดทิ้งกวนเยว่จริง หอการค้าหลิ่งหนานของนางก็จะไม่ร่วมมือกับเขาอีกไม่ว่าจะต้องสูญเสียเงินไปเท่าใด นางก็ไม่อยากเห็นหน้าฉินหมิงอีกแล้ว

เมื่อเห็นทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึงซุนเหมี่ยวก็ยิ้มพลางกล่าวว่า“ความจริงนั้น ตระกูลซุนมีความตั้งใจคิดเชื่อมสัมพันธ์จริง แต่ประเด็นสำคัญมิได้อยู่ตรงนี้”“ประเด็นสำคัญคือการให้กระหม่อมมาดูว่า ท่านคู่ควรแก่การร่วมมือหรือไม่ หลังผ่านการหยั่งเชิงมาหลายครั้ง กระหม่อมก็คิดว่าท่านอ๋องเป็นคนที่ควรค่าแก่การฝากฝัง ดังนั้นกระหม่อมในนามของตระกูลซุน จึงตัดสินใจร่วมมือกับท่าน”เมื่อได้ฟังคำพูดของซุนเหมี่ยว ทุกคนจึงเพิ่งเข้าใจกลายเป็นว่าทุกสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงการหยั่งเชิงเท่านั้นเดิมทีไม่ได้มีเรื่องใดให้ต้องตัดสินใจอยู่แล้ว เพียงแต่ซุนเหมี่ยวระดมยิงคำถามใส่ฉินหมิง ก็เพื่อดูท่าทีการตอบรับเท่านั้นและท่าทีของฉินหมิง ก็หนักแน่นมั่นคงมาตั้งแต่ต้นจนจบเมื่อร่วมมือกับบุคคลเช่นนี้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลว่าในอนาคตหากเกิดเรื่องขึ้น อีกฝ่ายจะแว้งกัดตนเองจากข้างหลังดังนั้น ซุนเหมี่ยวจึงตัดสินใจให้ตระกูลซุนเป็นผู้สนับสนุนของฉินหมิง เพื่อทำเงินร่วมกัน“แล้วทางตระกูลเซียวเล่า พวกท่านจะทำอย่างไร?”ในเมื่อร่วมมือกันได้ย่อมเป็นเรื่องน่ายินดี ทว่า สีหน้าฉินหมิงกลับไม่ยินดียินร้ายแต่อย่างใด

ภายในโรงเตี๊ยม ซุนเหมี่ยวกำลังถือม้วนตำรา นั่งอ่านอย่างสบายอารมณ์“คุณชายซุน”หลี่เหลียนซานเดินเข้ามาด้วยท่าทีประจบสอพลอ ก่อนประสานหมัดคารวะซุนเหมี่ยวเงยหน้าขึ้นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง และกล่าวเสียงเรียบ“หลี่เหลียนซาน เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”“คือเช่นนี้ขอรับ ก่อนหน้านี้ไป๋โม่แห่งแคว้นป้ายหั่วผู้นั้น ท่านยังจำได้หรือไม่ เขาบอกว่าได้ยินชื่อเสียงของตระกูลซุนมานาน ทั้งยังชื่นชมในความสง่างามของคุณชาย วันนี้จึงไหว้วานให้ข้าน้อยพามาพบท่าน”คำพูดของเขานั้นช่างไพเราะ แต่กลับไร้ประโยชน์ซุนเหมี่ยวหันไปมองไป๋โม่ที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง“ท่านคือไป๋โม่สินะ ไม่ทราบว่ามาหาข้ามีเรื่องอันใด?”ไป๋โม่รู้ดีว่าตระกูลซุนมีอำนาจมากมายเพียงใด โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าพวกเขาเป็นพ่อค้าเกลือ ก็ยิ่งมีความเคารพนับถือมากขึ้นดังนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับซุนเหมี่ยว จึงไม่มีความหยิ่งผยองเช่นตอนที่เผชิญหน้ากับฉินหมิงเขาเอาตามอย่างหลี่เหลียนซาน กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า“คือเช่นนี้ขอรับ คุณชาย แคว้นป้ายหั่วของพวกเราต้องการทำการค้ากับตระกูลซุน หากพวกเราร่วมมือกัน ย่อมต้องทำกำไรได้มากมายมหาศาลแน่นอน!”ซุนเหมี่ยวไม่ได้ตอบกล