Semua Bab The Night I Met My CEO (Tagalog): Bab 81 - Bab 90

Katalina’s point of view After the heavy conversation Zach and I had on the balcony, I took a deep breath. I could still feel the warmth of his kiss on my lips, but along with it came the cold fear carving its way into my heart. “Baby, we should head back,” bulong ni Zach, habang hinahaplos ang buhok ko. “People will notice we’re gone too long. People might think differently, especially since it’s not yet time to leave the party. Everyone still has things they need to do.” Nakakaintinding tumango naman ako kahit na ayaw ko pang bumalik sa loob. Mas gusto ko na lang sana dito sa balcony kasi, kahit papaano, safe ako sa bisig niya. Walang Veronica, pero wala kaming choice. Pagbalik namin, habang papalabas na kami ng hallway, muling sumalubong ang ingay at liwanag mula sa ballroom. Boses ng mga taong nag-uusap, tunog ng wine glasses, at tawa ng mga executives na parang walang pakialam sa paligid. Pero bago pa kami makabalik sa table namin, biglang huminto si Zach. Napakunot ako

Katalina’s point of viewThirty minutes later. Lumabas kami ng kwarto ko at sa sala pinagpatuloy ang paguusap. Inabutan din ako ng tubig ni Fia dahil kanina pa daw ako iyak ng iyak. Nasa kalagitnaan kami ng paguusap ng may nag-doorbell. Sabay-sabay kaming napatingin sa pinto, Tumayo agad ako at naglakad papunta doon, Alam kong si Zach ang nasa labas. Siya lang naman ang pwede makapasok dito sa building ng hindi na kailangan ng abiso ni Jems sa lobby. Pagbukas ko, bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni Zach. “Baby…” agad niya akong niyakap nang mahigpit, gumanti naman ako pabalik at sinubsob ang mukha sa kanyang dibdib. Nangilid ulit ang luha ko. It’s like all the pain and emotions I’d been holding in exploded the moment I saw Zach. “Zach, this is insane. I didn’t expect Veronica to act this quickly… They’re calling me names—gold digger, fiancé-stealer, slut—lahat na ng masasakit na salita. I don’t even know where to start…” Parang batang sumbong ko sa kanya. Tuluyan nan

Katalina’s point of view 3:00 A.M. Ang oras na dapat tulog na ang lahat. Pero kami—gising na gising pa. Alerto sa mga ipopost pa lang nila Veronica. Tahimik ang paligid. Tanging tunog lang ng keyboard ni Jems at ang soft hum ng aircon sa condo ang maririnig. Si Zach nakaupo sa harap ng laptop, nakasandal pero nakaigting ang panga. Ramdam ko ang tension sa bawat paghinga niya. On the screen, nakabukas ang draft post. “Here’s the truth they don’t want you to see.” Beneath it, the CCTV footage thumbnail. Frozen frame ni Veronica, in full HD, sliding an envelope sa counter ng bar. “Timestamp double-checked,” sabi ni Jems, seryoso. “Cross-verified na rin ‘yung data. Original file, no edits. The metadata matches.” “Good, Thank you Jems.” sagot ni Zach. “I don’t want any loopholes. Once it’s out, it stays out.” Fia looked up from her phone. “All set. Our backup team is ready. Once you post, within seconds, I’ll mirror it sa other platforms para kahit i-report pa nil

Sa kompanya pinapunta ni Zach ang mag-ama. Para siguradong walang maging aberya. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko habang papasok kami sa conference room. Ang lamig ng aircon, ang puting walls, ang malawak na mesa—lahat nakadagdag sa tensyon na bumabalot sa paligid. At naroon na sila, Si Veronica, flawless, confident, may ngiti sa labi pero hindi maikubli ang kaba sa kanyang mukha, at si Mr. Lim, nakatingin sa amin na may malamig na tingin superiority complex. Naupo kami sa kabilang side ng table, kaharap ang mag-ama. “Thank you for coming Zachary,” sabi ni Mr. Lim, may halong sarcasm. “I hope we can resolve this… amicably.” Amicably? What? Ngayon sasabihin niya sana maayos natin ito… sa mabuting paraan? Pagkatapos lahat ng ginawa ng anak niya? Porket dehado na ang anak gusto makipag-ayos? What a joke. What a jerk. Manang-mana talaga si Veronica sa kanya. Nag-angat ako ng tingin saka sinulyapan si Zach. Nakatingin lang ito sa mag-ama. Pasimple kong hinawakan ang kamay n

Pagbukas ng elevator sa executive floor mabilis akong humakbang patungo sa opisina ni Zach. Kahit ilang araw kaming magkasama pero pakiramdam ko miss na miss ko siya at gusto ko siyang makita ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng opisina, agad sumalubong sa akin ang familiar scent ng office ni Zach… clean, masculine, with a hint of sandalwood. Scent na nakaka-comfort. And there was the man I love. Nakaupo sa desk niya, naka-roll up ang sleeves ng white shirt, at busy sa pag-check ng documents. Nang mapansin niya ako, agad siyang tumayo, ngumiti, at naglakad papunta sa akin. “Welcome back, Baby.”That voice. That smile. That warmth. Napangiti ako nang matamis. “Hi,” Nang makalapit agad niya akong niyakap— hindi ‘yung formal kind of hug, kundi ‘yung yakap na nagsasabing, “You’re finally here, I love you and I miss you,” “Namiss kita dito sa opisina,” bulong niya sa tenga ko saka bahagyang lumayo, sakto lang para mapag-masdan ko siya. “Namiss ko rin magtrabah