All Chapters of The Night I Met My CEO (Tagalog): Chapter 101 - Chapter 110

Zach’s Point of ViewI was still standing there after Celestine left, staring at the pantry door like it could somehow swallow me whole.Tahimik.Walang ibang maririnig kundi ‘yung huni ng aircon at marahang pag-ikot ng ceiling fan.I exhaled, napahawak ako sa batok, pilit pinapakalma ang sarili. I felt drained. Gusto ko ng bumalik sa opisina at makita si Katalina, Siya ang lakas ko. Ano kayang ginagawa niya? Nagtataka na siguro siya dahil nawala ako sa opisina. Baka hinahanap na niya ako. Naglakad na ako palabas ng pantry, bubuksan ko na sana ang pinto ng may maunang magbukas.“Sir Zach?”Nagulat ako, agad kong inayos ang sarili, pinilit magmukhang kalmado.“Josh,” sabi ko, “what are you doing here, may kailangan ka?”May hawak siyang folder, medyo hinihingal, halatang nagmadali. “Ah, Yes Sir, hinahanap ko po si Ma’am Katalina para ibigay ‘tong folder urgent for her signature sabi ni Miss Loraine. Nasa loob pa rin po ba siya?”Napatigil ako. “What do you mean na nasa loob siya

Zach’s point of view After I went down with the guards, it felt like I didn’t have any strength left to fight. Parang na-drain lahat ng enerhiya ko sa loob ng ilang minuto. Tahimik akong naglakad palabas ng building, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko, like the ground itself was pulling at my shoes, trying to swallow me whole under the heaviness pressing on my chest. Pagdating ko sa kotse, hindi ko agad binuksan ang pinto. Tumingala ako sa building, malungkot ang mga mata. I stood there for a few seconds nakatitig sa lang sa condo building ni Katalina. I gripped my phone tightly, feeling the tremble in my hand. Every part of me wanted to go back upstairs, to push through, to explain everything even if it meant repeating myself over and over until she finally listened. But Jems’ voice echoed in my head that cold, steady tone, the look in her eyes that said, “Leave for now.”‘She doesn’t want to see you right now.’ And that’s when the weight of reality finally sank in

Katalina’s point of view Paglabas ko ng opisina, doon ko lang naramdaman ang bigat na kanina ko pa pinipigilang ilabas. Nanginginig ang kamay ko habang hawak ang bag habang papasok sa loob ng elevator. Pinilit kong huwag umiyak. God, pinipilit ko talaga but the moment the elevator door closed, everything inside me just... broke. Napakapit ako sa rail, pilit pinipigilan ang paghikbi. Tahimik akong umiyak, ‘yung tipo ng iyak na walang tunog pero ramdam mo hanggang sa buto. I hated it. I hated that just seeing him again made me feel all these things. Ang sakit-sakit, pero kasabay no’n, may parte pa rin sakin na gustong yakapin siya, gusto kong sabihin na namiss ko siya, gusto kong maniwala sa mga mata niyang nagsusumamo.Pero hindi ko kaya. Hindi pa.Masakit para sa akin na hindi man lang niya nagawang sabihin ang tungkol sa engagement nila, ang tungkol sa plano ng magulang nila. He had so much time…so much days, even to tell me about the situation he had with that woman,

MONDAY MAAGA ako gumising at nag-asikaso para pumasok. Pagdating ko sa office lobby, ang lamig ng aircon agad ang bumati sa akin. Parang sinadya ng mundo na iparamdam sa akin ‘ang malamig na realidad. Naramdaman ko ‘yung kaba sa dibdib ko habang papasok ako sa elevator. Sinadya ko talagang maaga pumasok para wala pang mga empleyado, Gusto ko muna iwasan ang mga tanong o ang mga tingin nila. Sigurado kasing magugulat ang mga ito sa pagbabalik ko, Pagpasok ko ng opisina, ramdam ko na agad ang bigat ng hangin. Damn, kung dati sasalubong sa akin ang magandang ambiance ng opisina pero ngayon kakaiba na. Tila pati ang kwartong ito ay nakikisabay sa aming mga nararamdaman. Huminga ako nang malalim bago ako umupo sa table ko. Inayos ko ang mga papeles na naiwan ko pa, binuksan ang computer, at sinubukang magpanggap na normal lang ang araw na ito. Pero sa loob-loob ko, kinakabahan ako. Every click on my keyboard felt forced, the anxiety I felt, the fear, it all made me restless.“

Zach’s point of view Makalipas ang halos isa’t kalahating oras, natapos din ako sa pagrereview ng draft. Napahinga ako nang malalim.All goods na ang campaign project…ilang wording lang ang kailangan i-revise, at konting ayos sa flow ng concept.Pero habang binabasa ko ‘yung draft na ginawa niya kanina, hindi ko maiwasang humanga.Kahit galit siya sa akin, hindi niya pinabayaan ang trabaho. Kahit hindi siya okay emotionally, nagawa pa rin niya ng maayos ang draft.. She’s professional. Kapag trabaho, trabaho talaga.And that’s one of the things I love most about her… her strength, her focus, her fire and professionalism. But behind that, I know she’s still hurting.And I want to heal that pain, because in the first place, I’m the reason she’s hurting.Huminga ako nang malalim, sabay kuha ng folder. Tumayo ako at lumapit sa mesa niya.“Baby,” tawag ko.Napatingin siya agad. Halatang nagulat. parang gusto niyang sabihin “Don’t call me that” pero wala ring lumabas sa bibig niya.Ngum