Semua Bab My Nerd Wife Felicie: Bab 21 - Bab 30

"Anak, naririyan ka na pala." Bati sa kanya ng kanyang ina. Nasa kanilang maliit na sala ito, kasama ang kanyang ama. Nakaupo ang mga ito sa mahabang upuang kawayan, nanunuod ng sinusubaybayan nilang telenobela sa gabi. Kinuha niya ang kamay ng ina't ama at saka nagmano sa mga ito. "Tay, Nay, mano po." "Kaawaan ka ng Diyos, anak. Ginabi ka yata ngayon." Anang kanyang amang si Mang Sergio. Kahit pagod ay pilit na ngumiti siya sa mga magulang. Makita lang niyang nasa maayos ang mga ito, masaya at panatag na siya. "Marami po kasing namili ngayon, Tay. Magpi-peak season na po kasi. Ano po 'yang nasa envelope na iyan?" Pagtatakang tanong niya nang makita ang envelope na nasa pagitan ng kanyang ama't ina. "A, ito ba? Titulo ng lupa, anak. Iniabot sa akin kanina ni Isko. Pinabibigay daw ni Don Elias.Nagtataka nga ako,kung bakit ibinigay na sa akin ang titulo na ito. Nung tinanong ko si Isko,wala naman daw nasabi sa kanya si Don Elias." Ani ng kanyang ama na nakangiti at di ma

"Sira ulo ka ba? Anong sinusundong pinagsasabi mo? Hoy, Tarzan, may dalawang linggo pa ako para makasama ko ang aking pamilya. Iyon ang usapan, na-ten!" Aniya dito na naningkit ang mga mata sa binatang aliw na aliw sa ginagawang pambubwisit sa kanya. "O, about that... Sorry to say this, Miss Nerdy, pero kailangan ko nang bumalik ng Manila. I left a lot of work there. Kaya hindi ko na mahihintay pa ang dalawang linggong sinasabi mo." Sagot nito sa kanya sa boses na halos magpatindig-balahibo sa kanya. Hindi niya alam, pero sa tuwing magsasalita ito ng halos paanas, nagbibigay iyon ng kakaibang kilabot sa kanya. "E 'di bumalik ka na. Wala namang pumipigil sa'yo. At isa pa, mas lalong wala sa akin ang mga paa mo." Sarkastiko niyang sagot dito. Sa pagkakataong iyon ay nawala ang nakakalokong ngiti sa labi ng binata. Napalitan iyon ng madilim nitong mukha. Kinabahan siya at lihim na nakaramdam ng takot. Ngunit hindi siya nagpatinag dito. Bagkus ay kanya pa itong pinagtaasan ng

Habang isinusuot niya ang isang kulay puting bistida, ay sobra-sobrang kaba ang kaniyang nararamdaman. Ito ang araw na kaniyang kinatatakutan—ang araw ng kanyang pagpapakasal kay Calex. Napahinga siya nang malalim at saka inayos ang sarili. Inisip na lang niya na gagawin niya ang pagpapakasal na iyon para sa lupa ng kanyang mahal na ama. Nasa malalim siyang pag-iisip nang sunod-sunod na pagkatok sa pintuan ng kaniyang kwarto ang narinig niya. Nasa isang kwarto siya sa bahay ng mga Saavedra, dahil kahapon pa sila dumating ni Calex sa Batangas. “Ah, ikaw pala.” Aniya nang makita ang nakababatang kapatid ni Calex na si Ahlily. Maganda ito. Maamo ang bilugan nitong mukha, palangiti rin ito at higit sa lahat ay likas ang pagiging mabait. Kaya naman ay madali niyang nakagaanan ng loob. Ang ugali nito ay kabaligtaran ng kay Calex. Nakangiti ito sa kaniya. Napatingin siya sa hawak-hawak nitong hair blower at sa kasama nito. “Ate, siya yung mag-aayos sa'yo.” Nakangiti pa rin ang

Pabagsak na inilapag ni Calex ang kanyang suitcase sa sariling table. Nasa opisina siya nang mga oras na iyon. Pabagsak rin siyang umupo sa kanyang swivel chair. Wala sa sariling nahilot niya ang kanyang sentido. Dalawang araw na. Dalawang araw na buhat nang maikasal siya kay Felicie. Sa hindi niya malamang dahilan ay gulong-gulo ang kanyang isipan. Napapaisip. Sa unang pagkikita pa lang nila ng asawa ay may kakaiba na siyang naramdaman dito—na kahit minsan ay hindi niya naramdaman sa mga babaeng kanyang naka-fling, o kahit sa mga babaeng naikama at nakatalik na niya. Akala niya noong una ay dahil lang iyon sa inis at galit na nararamdaman para dito, dahil sa ginawa nitong pagtulak sa kanya sa mabaho at maputik na tubigan. Kaya binalewala niya ang kakaibang pakiramdam na iyon. Akala niya ay mawawala rin iyon dahil sa ginawa nito. Inisip niya na baka naapakan lang nito ang ego niya bilang isang lalaki. Ngunit hindi pala. Sa loob ng isang linggo na pamamalagi niya sa probinsya ay hi

Napahinga si Felicie nang malalim habang pinagmamasdan ang kaniyang pagkain. Ilang araw pa lang ang inilalagi niya sa Maynila, ngunit sobra-sobrang pagkainip at lungkot na ang kaniyang nararamdaman. Sobrang miss na niya ang kaniyang Inay Emma at Itay Sergio. ‘Kumusta na kaya sila? Sana nasa maayos lang sila.’ Tanging naiusal niya sa sarili. Muli niyang ibinalik ang kanyang atensyon sa kanyang pagkain. Malungkot siyang napangiti—kayrami ngang masasarap na pagkain na nakahain sa malaki at magandang lamesa na kaharap niya, ngunit wala siyang ganang kumain. Sino ba naman ang gaganahang kumain kung mag-isa ka lang? Bawat nguya at paglunok na kaniyang ginagawa ay hindi niya malasahan ang sarap ng pagkain. Napabuga siya ng mainit na hangin. Madalas ay mag-isa lang siyang kumakain sa malaking dining table na ito. Muli ay naisip niya ang kanyang pamilya sa probinsya—siguro kung kasama lang niya ang mga ito, masaya siyang kumakain at nakikipagtawanan. Ilang subo lang ang kaniyang ginawa