All Chapters of Bound To My Boss: Chapter 11 - Chapter 20

Samantha's Point of View Mas hinigpitan ko ang pagkakapulupot ng aking braso sa bisig ni Walter nang makapasok na kami sa venue. Bumungad sa amin ang isang napakahabang red carpet na may kombinasyon ng pula, pink, at puting rosas sa bawat gilid. Ngunit mas marami ang pulang rosas. Sa pagitan ng bawat basket ng bulaklak ay ang kandilang nakasilid sa isang closed jar. Idagdag ang instrumental music na nagbibigay ng romantic vibes, pakiramdam ko'y kinakasal kami habang naglalakad sa carpet. Kung dito ako inaya ni Walter na magpanggap bilang fake girlfriend niya, sasagot ako ng “I do” kahit walang bayad. Pasimple akong napatingin sa paligid. Sa magkabilang bahagi naman ay may mga mesa at upuan kung saan ang iilan ay okupado na ng mga bisita. Hindi rin nagpatalo ang iilang sa mga ito sa pagandahan ng suot. Ang iba naman ay basta lang nakapag-red dress, laban na. Pero hindi naman na nila talaga kailangan pa mag-ayos nang bongga. Nasa mukha nila ang tunay na expensive look. “Let them star

Walter's Point of View While everyone was busy eating, I took the opportunity to talk to my parents. Si Samantha naman ay nasa puwesto namin at kumakain rin. What we did earlier wasn’t part of the plan. It just popped into my head so suddenly. But I know it’ll come with a price. Even though this is a private event, there are guests here who work at my company—Conrad, for example. I know there’s a lot running through their heads right now. Pero saka ko na iyon iisipin. I just need to get this evening done. “Mom,” tawag ko kay mommy nang makaakyat ako sa puwesto nila. I used the stair at the far end of the elevated rectangular stage. They were eating. Kaagad na napatayo si mommy. We never had the chance to talk after the stint that Samantha and I did. I know she's been dying to talk to me. “Anak ko,” saad nito at b****o ako sa kaniya. Lumapit naman ako kay daddy at niyakap ito. “Where's your girlfriend? We'd like to see her,” saad naman ni dad. Hindi maitago sa kaniyang nga mata at

Samantha's Point of View “Erwin!” sigaw ko nang mapahinto ang sinasakyan kong traysikel sa tapat ng bahay. “Erwin, lumabas ka at tulungan mo ako!” Maingat akong lumabas, sinisiguradong hindi matutumba at malalaglag ang mga pinamili ko. “Kuya, puwede bang ikaw na lang ang tumulong sa akin? Baka kasi abutin tayo ng gabi kung hihintayin natin ang kapatid ko,” saad ko nang makalapit ako sa driver. “Don't worry, Kuya. Dadagdagan ko ang pamasahe.” Kaagad namang bumaba mula sa kaniyang inuupuan ang driver. Una kong kinuha ang dalawang kilong bangus at ang tig-isang kilong karne ng baboy at manok. At kahit pakiramdam ko ay mapipigtas ang daliri ko, pinilit ko ring bitbitin ang pechay. Ang driver naman ay pinasan ang isang sakong bigas. Hindi pa man kami nakakalayo mula sa traysikel ay sinalubong kami ni tatay. Nasasaktan ako tuwing nakikita ang patch sa kaniyang leeg. Hindi ko siya kayang tingnan nang hindi naaawa. Parang every session ni tatay ay nababawasan ang timbang niya. Ang laki na

Walter's Point of View Samantha's heels echoed as soon as we entered the cool and dimly lit cellar for our limited edition wines. Kaagad na sumalubong sa amin ang linya ng wine bottles na nakapatong sa isang wooden rack. Bawat rack ay may nakasabit na taon sa itaas para mas madaling hanapin ang edition ng wine na siyang gusto ng clients. Every two years we release limited editions of wines. Kung hindi lang sana ako nasugatan kahapon, kahit ako na lang mag-isa ang pumunta rito. I went for a swimming. I was having a good time, not until the waves have swept me. Afraid that my face would hit the rock with oysters, I used my hands. Now, this is where it got me. Ang nakakainis, mahapdi at may pagkakataong parang makati. I followed Samantha. She’d been here already, so she knew where the wine our client wanted could be found. Habang nakasunod ay hindi ko maiwasang mapatingin sa kaniya lalo na sa buhok nitong tila sumasayaw sa hangin. Mayamaya pa ay bigla niyang hinawi ang kaniyang buhok a

Samantha's Point of View Hindi ko maitago ang aking pagkamangha nang tuluyan na kaming makapasok sa hacienda. Masarap tingnan ang mga puno ng niyog na nakalinya sa magkabilang bahagi ng kalsada. Ang bawat puno ay may eksakto at pare-parehong distansya, bagay na nagustuhuhan ko dahil hindi ito makalat tingnan. Sa tapat naman ng mga niyog ay may puting bakod na hanggang baywang ang taas. Nakapaloob sa bakod ang mga mayayabong, ngunit hindi katangkaran na puno ng mangga na hitik na hitik sa bunga. Katulad ng puno ng niyog, ang mga mangga ay may pareho ring distansiya sa pagitan ng bawat isa. Mayroon ding mga baka roon na malayang nakakakilos. Kinuha ko ang aking cellphone at kinuhanan ko ng litrato ang dinaraanan namin. Ipapakita ko ito kay tatay dahil pangarap niyang magkaroon ng sariling farm. “Do you want to take clearer pictures? We can stop the car,” biglang saad ni Walter kung kaya'y dahan-dahan kong ibinaba ang cellphone ko. Nakaupo ito sa harap, katabi ng driver. “Huwag na. Ok