All Chapters of Bound To My Boss: Chapter 21 - Chapter 30

Walter's Point of View Now that Samantha is sitting right in front of me, I need to tame the beast between my thighs. I wanted this, so I need to control myself. “Kuya, puwedeng dahan-dahan lang,” saad ni Samantha nang sumakay na ang katiwala ni Don Ruben sa kabayo nito. I know she's really frustrated, considering I confessed to her that I don't know how to ride a horse. May experience naman na ako sa ganito, but it was years ago. I hope I can relive what I know in the past. “I'll be gentle, mi amor,” I teased, kahit na hindi ako pinagsasabihan niya. I don't care how she perceives my actions, but I will keep on pushing her until she breaks. After days of thinking, one thing is clear now—I want to own her. She’s awakened a drive in me that had been dormant for years. I want my hands to explore every curve of her body, to feel her warmth, to taste her. All I need is patience . . . and to wait until she finally gives in Hindi lang sumagot si Samantha sa sinabi ko. But for sure, naii

Samantha's Point of View Gusto niya ako—not in a romantic but in a sexual way. Sa anim na buwan kong pagtratrabaho, ngayon lang siya naging ganito. What have I've done? Dahil ba ito sa madalas na pagsasama namin noong naghahanda kami para sa wedding anniversary ng parents niya? Men like Walter are cunning. Sigurado akong hindi siya titigil hangga't hindi niya nakukuha ang gusto niya. Kailangan kong tibayan ang aking isipan at puso dahil may bahagi sa akin na gusto na ring bumigay. Hindi naman ako ganito. Nagaguwapuhan ako sa kaniya, oo, pero kailanman ay hindi ko tiningnan nang kakaiba si Walter. Pero simula no'ng hinalikan niya ako, doon nagsimulang makaramdam ng init ang aking kaibuturan. Sa totoo lang, ang hirap labanan ang apoy na nadarama ko sa tuwing sinusubok ako ni Walter. Guwapo ito, maganda ang pangangatawan, at malakas ang appeal. Higit sa lahat, alam kong halimaw din ito sa kama. Ano mang pagkauhaw itong nararamdaman ko, kailangan ko itong supilin lalo na kung magkasama

Samantha's Point of View Nanatiling magkatagpo ang mga mata namin ni Walter. Bumalik na naman ang titig nitong nakakapanghina ng tuhod. Gusto kong umiwas, ngunit may malaking bahagi sa akin na gustong magpaalila sa nangungusap nitong mga mata. Ang kaliwang kamay nito ay unti-unting naglakbay pababa, hinahagod ang aking malambot na brasong nagtatago sa aking basang blusa, hanggang sa mahawakan nito ang aking kamay. Inangat niya iyon at bahagyang napayuko para salubungin ang aking kamay. Napapikit siya nang idampi ang likod ng aking kamay sa kaniyang ilong at labi. Nag-iwan ng marka ang kaniyang labi sa aking kamay. Sa simpleng halik na iyon ay naalala ko ang pagkalambot ng labi nito nang minsan niya akong halikan. “S-sir,” nauutal kong sabi, ngunit hindi ata iyon narinig ni Walter. Umakyat ang kaniyang mukha, nakadikit at sinusundan ang aking braso hanggang sa marating nito ang aking leeg. Bahagya kong inanggulo ang aking leeg. Ang kaniyang kamay naman ay nagtungo sa aking likod

Samantha's Point of View “W-walter, ang sarap,” singhap ko at mas idiniin ang mukha ni Walter sa aking pagkababae gamit ang aking dalawang binti na nakapatong sa balikat nito. Nakahiga ako ngayon dito sa kubo at ang mga saplot namin sa katawan ang ginawa naming sapin. Malakas pa rin ang ulan sa labas at mukhang matagal pa bago ito tumila. Mukhang sanay na sanay itong si Walter dahil parang kabisado na nito kung saang bahagi ang mas sensitive, alin ang dapat laruin ng dila, at kung saan dapat ihahagod at ididiin ang daliri. Napapaliyad na lamang ako at napapahawak sa aking dibdib dahil para akong masisiraan sa kakaibang sarap na naibibigay nito. Pagkatapos ang ilang minutong paglalaro sa aking pagkababae, napaluhod ito. Walang bakas ng pagod ang makikita sa kaniyang mukha. Ang tanging nakikita ko lamang ay ang kagwapuhan at pagkahayok nito—maging ang pagkadesidido nito na tuluyang maangkin ang pagkababae ko. Napahawak siya sa aking hita. Ramdam ko ang mainit nitong bayag na nakadiki

Samantha's Point of View Ginabi ako ng uwi dahil punuan ang mga sasakyan kanina. Nahirapan din akong maghintay ng traysikel na handang bumiyahe papasok dito sa amin. Naabutan ko sa salas si Erwin na abalang-abala, may sinasagutan. Nang marinig nito ang pagbukas ng pinto, kaagad naman itong napatingin sa akin. “Ate!” tawag nito at napangiti. Sumagot naman ako sa pamamagitan ng isang ngiti rin. “Kumain na ba kayo?” tanong ko rito at ibinaba ko ang dala kong bag sa upuang malapit sa akin. Umiwas ito ng tingin sa akin at may sinulat sa papel. “Hindi pa, ate. Masama pa rin kasi ang pakiramdam ni tatay. Tapos alam mo namang hindi ako marunong magluto ng ulam.” Maasahan at mauutusan itong si Erwin sa lahat ng bagay puwera na lamang sa pagluluto. Kahit sa pagsaing, madalas ay palpak din ito. “Sige, ako na lang. May sabaw na lang din ang iluluto ko,” saad ko naman. Hahakbang na sana ako para magtungo sa aking kuwarto ngunit napatayo ito at muli akong tinawag. “Bakit?” “Kasi . . . ate,”