บททั้งหมดของ Bound To My Boss: บทที่ 31 - บทที่ 40

Samantha's Point of View Base sa report na binigay ng marketing team last week, bumaba ang engagement na nakukuha ng Sirak Wines kumpara sa rival companies nito. Dahil malaking bagay ang engagement para sa reach ng product sa potential clients, nagpatawag ng meeting si Walter. Katatapos lang mag-present ng marketing specialist na si Jessel ng mga naiisip nitong solusyon. “You're saying that we should collaborate with a celebrity. Tell me who's on top of your mind,” sambit ni Walter habang pinapaikot-ikot sa kaniyang daliri ang ballpen. Napangiti si Jessel at pagkatapos ay pinindot ang hawak nitong presentation remote. Nag-flash naman kaagad ang mukha ni Jose Sixto Gonzalez, isang tanyag na aktor ng bansa at pantasya ng maraming kababaihan. “Si JSG?” napailing si Walter at natawa. “Of course our company has a budget for marketing. Pero para sa isang JSG? Napakamahal ng bayad niyan. We are uncertain whether the funds allocated for our collaboration with him will yield a return. Bak

FLASHBACK - 7 Years Ago Jefferson's Point of View Umalis si papa at mama para um-attend sa birthday celebration ng pamangkin ko. Sinundo sila kanina ni kuya kung kaya'y naiwan sa bahay ang motor ni papa. Malayo-layo rin ang venue kung kaya ay kailangan nilang gumamit ng kotse. Pinapasama nila ako dahil saktong Sabado at wala akong pasok. Pero hindi ako sumama at nagdahilang may thesis akong tinatrabaho. Pero ang totoo talaga niyan ay magkikita na naman kami ni Sam. Hindi na kami araw-araw kung magkita dahil pareho kaming graduating—busy sa kaniya-kaniyang requirements. Ngunit napagkasunduan namin na ang araw ng Sabado ay araw namin. Araw-araw din naman kaming nag-uusap through text and call. Binuksan ko na ang gate ng bahay namin para ilabas ang motor. Sa halip na isuot ang helmet, iniwan ko lang iyong nakasabit at pinili na lang ang sumbrero. Bago buhayin ang motor, nag-text muna ako kay Sam. “Otw na ako.” Hindi ko na siya hinintay pang mag-reply at saka bumiyahe na. Matapos ang

FLASHBACK - 7 Years Ago Samantha's Point of View Magdadalawang linggo na kaming hindi nagkikita ni Jefferson. Sa tuwing tinatawagan ko ito, sinasagot lang nito ang tawag, pero hindi nagsasalita. Kapag nagte-text naman ako ay sobrang dalang lang nito mag-reply. Sinusubukan ko siyang intindihin, pero noong nakaraang linggo pa iyong exam week nila. Hindi naman siya ganito. Kahit nga may kasunduan kaming tuwing Sabado lang kami dapat magkita, minsan hindi iyon nasusunod dahil hindi ito makapaghintay na magkita kami. Hindi ako sanay na ganito siya. “Hoy!” bigla akong nahimasmasan nang mahinang tapikin ni Valerie ang aking pisngi. “Fantasy mo ba maging estatuwa?” Pabiro akong umirap kay Valerie. “May iniisip lang.” Si Valerie ang aking maituturing na matalik na kaibigan. Lahat ng sekreto ko alam niya, maliban na lamang sa nangyayari sa aking pamilya. Kaklase ko ito simula pa noong first year college pa lang kami. Kahit may pagkakalog, nag-uumapaw din ng kabutihan ang puso nito. May k

Walter's Point of View Samantha crossed her arms and pressed her back against the seat. She didn't say a single word when she entered my car. Her tears were uncontrollably running down her cheeks. Mabagal lang ang pagpapatakbo ko ng sasakyan. Nang mapatingin ako sa side mirror, wala namang nakasunod. I dug my right hand into my pocket and pulled out my handkerchief. Without pulling my eyes off the road, I extended my hand toward her. “Here,” saad ko. Nang ilang segundo na at hindi pa rin nito kinukuha ang panyo ko, napasulyap na ako rito. “What? Are going to take this or not?” She glanced at me then back to the handkerchief. Ako na nga itong nagmamagandang-loob, ayaw pang tanggapin. She could have just said no. “God, it's clean. Hindi ko 'yan pinampunas sa kung saan-saan,” dagdag ko pa dahilan para kunin na nito ang panyo. “You can smell it, and the only thing you’ll be inhaling is my scent—the one you’ve been missing.” Sinulyapan ako nito at saka umirap. It satisfies me every t

Samantha's Point of View Ramdam ko ang bigat ng talukap ng aking mga mata nang dahan-dahang imulat iyon. Sobrang sakit din ng ulo ko—para iyong pinupukpok ng martilyo. Napahawak ako sa aking ulo habang unti-unting iniikot ang paningin. Kahit na maingat lang ako sa paggalaw ng aking ulo, may kaunting hilo akong nadarama. Tulog pa si Walter at dumaragdag lang sa sakit ng ulo ko ang malakas nitong paghilik. Hindi naman ako nagka-amnesia kaya kahit papaano ay naaalala ko pa rin ang nangyari kagabi. Nagpaliwanag si Jefferson, sumama ako kay Walter, nag-inom kami at pagkatapos ay . . . Nanlaki ang aking mga mata nang mapagtanto kung ano pa 'yong ginawa namin. Napapikit ako at itinulak ang sarili sa upuan. Mas lalo lang akong nahilo. “Ang tanga mo, Samantha! Ang tanga mo!” bulong ko sa aking sarili. Pagkatapos ng mainit naming tagpo sa may kubo, ipinangako ko sa sarili kong hindi na iyon mauulit. Pero ano'ng nangyari? Bumigay na naman ako. Baka mas lalong humangin itong boss ko at isipin