All Chapters of Bound To My Boss: Chapter 61 - Chapter 70

Samantha's Point of View “Diyos ko parang babae!” bulalas ko nang lumabas ng banyo si Erwin. Kanina pa ako naghihintay dito na lumabas dahil ayaw kong ma-late. “Huwag kang mag-alala, Ate. Andiyan naman si Kuya Jefferson. Ihahatid ka rin no'n,” katuwiran naman nito at napangiti pa. Tinarayan ko lang ito at nagmadali na akong pumasok sa banyo para makaligo na. Nagmadali lang ako sa aking pagligo at nang matapos ako, natapos na ring magbihis si Erwin at inaayos na lang nito ang kaniyang buhok habang napapasipol. Pabiro ko itong inirapan nang lagpasan ko ito. Nang matapos akong maghanda ay sabay kaming lumabas ni Erwin. Ewan ko ba rito sa kapatid ko, dikit nang dikit. Gusto nitong magsasabay kami para makasakay din ako sa sasakyan ni Jefferson. Okay lang naman kasi makakatipid ako, kaso pagdating sa trabaho at makita kami ni Walter, mabibigyan na naman ako ng pangmalakasang award. Ayaw kong sirain ang mood ni Walter dahil ang bait nito kahapon. Hindi nag-init ang ulo ko sa kaniya. “

Samantha Point of View Hinatid nga ako ni Walter sa amin at kinabukasan ay sinundo na naman ako nito. Hindi ako nagtanong kay tatay kung hinatid ni Jefferson si Erwin no'ng umagang iyon dahil maaga akong sinundo ni Walter. Ngayon ay pauwi na ako sa bahay—nakasakay sa sasakyan ni Walter. Pangatlong sunod-sunod na gabing hinahatid na ako nito. Nakakahinga ako nang maluwag sa tuwing nakikita kong walang naka-park na sasakyan sa tapat namin dahil ibig sabihin no'n, wala si Jefferson. Ayaw kong makita nitong hinahatid ako ni Walter dahil alam kong malulungkot ito. Wala naman akong dapat pakialam at hindi ko na problema kung ano man ang maramdaman nito pero kahit papaano ay naawa ako rito sa tuwing naiisip kong nasasaktan ito. Jefferson wants me back, iyon ang totoo. Ako lang naman ang hindi ito binibigyan ng pagkakataon. “You think these are already enough?” tanong ni Walter sa akin at itinuro ang mga pinamili nito na nasa likuran namin. “Kahit nga wala na. Ikaw lang naman itong mapilit

Samantha's Point of View Hindi ako pumayag sa dinner date invitation ni Walter ngayong gabi dahil nauna akong maka-oo sa imbitasyon ni Jefferson. Hindi ito isang date—mag-uusap lang talaga kami. Naglalakad ako ngayon papunta sa dati naming tagpuan. Bukod sa malapit lang iyon sa amin, mas makabubuti kung hindi kami magsasabay na pupunta roon dahil hindi ko naman alam ang tumatakbo sa utak ni Walter. Baka may inutusan itong tingnan ang galaw ko lalo na at hindi ako pumayag sa imbitasyon niya. Nakapasok sa loob ng bulsa ng hoodie jacket na suot ko ang aking mga kamay. Nakikita ko na ang nakatalikod na katawan ni Jefferson habang nakaupo ito sa may bench. Maliwanag ang buwan ngayong gabi kung kaya'y kitang-kita pa rin ang ganda ng ilog. Huminga ako nang malalim matapos ang ilang hakbang palapit sa kaniya. “Jefferson,” tawag ko rito dahilan para mapalingon ito sa akin. Napangiti naman ito kaagad nang makita ako. Napatayo siya at bago pa ito humakbang palapit sa akin, nauna na akong lu

Walter's Point of View As promised, I showed up at Samantha's house in the morning. I really don't know how this works because I haven't done this before—not even once. I never courted anyone and in my younger years, it's more of going out together for a week and suddenly we'd just reach the point then we're officially in a relationship. Since I don't know much about this, nagtanong nalang ako kay Sid at binigyan din ako nito ng videos para magka-idea ako ng puwedeng gawin at dalhin. I'm willing to do everything, except for harana. Lahat na siguro ibinigay sa akin ng Diyos maliban sa talento sa pagkanta. Sa totoo lang, parang madali lang naman pala ang manligaw. All you need is courage. I never texted or informed Samantha that I was already on my way. I wanted to surprise her, but since she knew that I had one word, she might have already expected me. Kumatok ako nang tatlong beses sa pinto nila. Mayamaya pa, bumukas iyon at ang mukha ng bagong gising nitong kapatid ang sumalubong s

Walter's Point of View Natapos na rin kaming magsampay ni Samantha. Si Sid naman ay tinawagan ko na dahil wala akong mahanap na puwedeng umayos ng nasirang washing machine. Sabi naman nito na mag-a-update na lang daw siya kung may makapag-refer na sa kaniya. Gaya nga ng sinabi ko sa tatay ni Samantha, tutulungan ko muna ito bago ako makisalo sa pagkain. Ngayon naman, nandito na kami sa harap ng hapag-kainan. Hindi pa naman lunch time, pero sa tingin ko ay pagbigay galang na rin ito sa dinala kong ulam. Magkatapat kami ni Samantha samantalang ang tatay nito naman ang nasa uluhan ng mesa. “Anak, tawagin mo na nga roon ang kapatid mo,” utos ng tatay ni Samantha sa kaniya. “Erwin!” sigaw ni Samantha. Halos mabingi ako sa lakas no'n. Pakiramdam ko kahit ang mga tao sa labas ay maririnig iyon. “Puntahan mo kasi,” giit naman ng tatay niya kung kaya'y napatayo si Samantha. “Here. Masarap po 'to, I am certain,” saad ko at tinulak palapit sa tatay ni Samantha ang baunan. Pareho kaming nap