Halata ang pamumuo ng luha sa gilid ng kanyang mga mata, ngunit pinipigilan niyang tumulo, pilit niyang ipinapakita na matatag pa rin siya kahit unti-unti na siyang nasisira sa loob.He was just laughing without humor, isang mapait at walang kaluluwa na tawa, parang pilit niyang pinapatay ang sakit sa dibdib niya.“May tiwala ako sa’yo, Alyana,” aniya, mas mabagal at mas puno ng poot. “Hindi ko pinansin ang pvtanginang picture na iyon, kasi naniwala ako na hindi ka ganyan. Pero pagdating ko, nasan ka? I expect you here in our condo waiting for me, maybe cooking dinner or even smiling at me pagpasok ko. Pero pvtang ina, I just suddenly saw you with my nephew, nakapatong sayo.” Muling natawa si Gabriel, ngunit ngayon ay may kasamang pangungutya at pagkapahiya sa sarili, tila hindi niya alam kung maiiyak ba siya o mas lalong matatawa sa kabaliwan ng sitwasyon.Hanggang sa tuluyan nang magtama ang tingin nila ni Gabriel at tuluyan nang tumulo ang luha nito.“Do you even know what that did
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-13
เข้าสู่ระบบ
