Semua Bab Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): Bab 11 - Bab 20

Kira’s POV Kinabukasan, gulat na gulat ako nang pinatawag ako ni Anthony sa opisina niya. Agad akong nagtungo sa floor kung saan naroon ang office ng mga executive. Pagdating ko sa harap ng pinto ng opisina niya, agad akong napansin ni Niña, ang secretary niya. “Ma’am Kira, pinaghihintay po kayo ni Sir sa loob,” magalang niyang sabi habang tumayo at binuksan ang pinto. “Salamat,” tipid kong tugon bago tuluyang pumasok. Pagkapasok ko, bumungad agad sa akin ang tanawing nakatalikod si Anthony habang tila may binabasa sa laptop sa desk niya. Tahimik lang siya. Pero ramdam kong hindi maayos ang mood niya. Parang lumamig ang paligid. “Sir, good morning po,” bati ko, pormal ang tono. Bahagya akong yumuko bilang respeto. Dahan-dahang lumingon si Anthony. Nakakunot ang noo, at halatang hindi siya natutuwa. “Sir?” ulit niya, medyo matigas ang tono. “Asawa mo ako tapos ‘Sir’ pa rin ang itatawag mo?” Napatigil ako. Dahan-dahang umangat ang tingin ko sa kaniya. Diretso ang titig niya sa a

Kira's POV Kinuha ni Ella agad ang maskara mula sa kamay ko. Tiningnan niya ako, pero hindi niya ako nakilala. Hindi ko na rin siya masisisi. Hindi naman ako sumasama sa mga ganitong lugar. Hindi niya ako inaasahang makita roon. Pinilit kong pigilan ang luha. Pero bigla na lang itong umagos. Parang kusa na lang siyang bumaba sa pisngi ko kahit anong pagpigil ang gawin ko. Agad ko iyong pinunasan. Tumayo si Ella. Tahimik siya. Hindi niya ako kinausap. Hindi niya ako sinulyapan man lang. Tuloy-tuloy lang ang lakad niya palayo, hawak pa rin ang maskara. “Anong problema mo?” tanong ni Anthony habang nakakunot ang noo. Hindi ko siya sinagot. Nakatingin lang ako sa direksyon kung saan dumaan si Ella. Hindi ko alam kung may lakas pa akong magsalita. Parang napako ang lalamunan ko. "Uy Kira, huwag mo namang sirain ang gabi. Halika nga rito," pilit niyang hila pabalik sa pagkakaupo ko. Pinilit niya ring akbayan ako ulit. Nilayo ko ang katawan ko sa kaniya. “Hindi mo ba nakita ’yon?” bu

Kira's POV Magang-maga ang mga mata ko nang magising ako kinabukasan. Mabigat pa rin ang dibdib ko. Wala na si Anthony sa tabi ko. Ramdam ko ang lamig ng aircon at ang katahimikan ng buong kwarto. Napatingin ako sa paligid, saka bumangon nang dahan-dahan. Bumaling ako sa direksyon ng closet. Napansin kong nakabukas ito nang bahagya kaya lumapit ako, umaasang makakahanap ako ng damit na pwede kong isuot. Habang hinahalungkat ko ang gilid ng closet, napahinto ako. May mga damit pambabae sa loob. Designer dresses, ilang sapatos, at ilang piraso ng make-up sa isang maliit na organizer sa tagiliran. Hindi akin ang mga ‘yon. At siguradong hindi rin galing sa kapatid ko. Napakunot ang noo ko. “Don't touch it.” Muntik na akong mapasigaw. Napalingon ako. Nakatayo si Anthony sa may pintuan ng banyo. Basang-basa pa ang buhok niya. Bagong ligo. Tanging puting tuwalya lang ang nakabalot sa baywang niya. "Sorry," mahinang sabi ko. "Akala ko pwede akong humiram ng damit. Wala kasi akong—" Sin

Kira's POV "You're late," bungad ni Anthony sa akin habang nakasandal siya sa puting sportscar niya, naka-itim na long sleeve na may bahagyang bukas sa bandang leeg. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa habang naka-kunot ang noo. "Ten minutes lang naman." Sinubukan kong ayusin ang buhok ko. Mahangin sa labas at napapadpad sa mukha ko ang ilang strands. "Seryoso ka ba? Kakain tayo ng lunch ng sabay, dito pa talaga sa labas?" "Why? Wala naman sa kontratang ililihim natin ang pagiging mag-asawa. Sasama ka sa akin kung kailan ko gusto." Diretso siyang tumingin sa akin, hindi alintana ang mga dumadaang empleyado na palihim na sumusulyap sa amin. "Pinag-uusapan na tayo ng mga empleyado mo," mariin kong sabi. "Kasi nakita nilang sabay tayong pumasok at nakasakay pa ako sa kotse mo. Hindi ba dapat iwasan natin 'yan?" Nagkibit-balikat lang siya. "Sasama ka ba sa akin o sesermonan mo ako? Wala akong pakialam kung pag-uusapan nila tayo. Hindi ko na problema sila. Mas gusto ko na rin 'to

Kira’s POVAgad kong pinunasan ang namumuong luha ko nang makalabas ako sa opisina ni Anthony. Pinilit kong huminga nang maayos kahit na parang sasabog ang dibdib ko sa bigat ng inipon kong inis at sama ng loob. Asawa ko siya. Dapat, siya ang unang umintindi. Pero hindi. Para lang makahiram ako ng pera, kailangan kong sundin ang gusto niya na halos ibinaba ang sarili kong dangal. Hindi lang bilang asawa kundi bilang tao.Pagbalik ko sa workstation, pakiramdam ko nakatingin ang lahat. Pero hindi ko na rin inintindi. Hinila ko ang swivel chair at umupo. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa. May isang notification sa taas.₱15,000.00 credited via payroll system.Tumitig lang ako saglit sa screen. Parang wala lang. Wala nang saya. Ang nasa isip ko lang ay kung paano ito mawawala agad.Maya-maya, napalingon ako. Papalapit si Niña. May hawak siyang envelope at isang card."Arch. Navarro, grocery card po. Pinapabigay ni Sir Anthony," mahinang sabi niya, halatang naiilang.Tahimik lang akong t