Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

Kira's POV Tinawagan ko si Ella, pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. Ilang araw na siyang hindi nagpaparamdam sa akin mula noong nagkasagutan kami sa apartment. Nahuli ko siyang sumasayaw sa bar na parang wala nang bukas. Umiiyak siya noon, pero galit pa rin ang nanaig. Ako pa ang lumabas na masama kahit siya na nga ‘tong mali. Kahit masama ang loob ko, hindi ko pa rin siya pwedeng pabayaan. Kaming dalawa lang ang nandito sa Manila. Wala na kaming ina. Wala ring matatawag na pamilya. Si Ella lang ang meron ako. Nag-aalala rin ako sa pag-aaral niya. Hindi lang dahil gusto kong makapagtapos siya, kundi dahil may sakit siya sa puso. Hindi pwede sa kaniya ang sobrang stress o puyat. Pero imbes na alagaan ang sarili, para bang sinasadya pa niyang pabayaan ang buhay niya. Pagkatapos ng meeting ko with a client tungkol sa revision ng floorplan ng condo na ipapatayo nila sa QC, hindi na ako nagpalipas ng oras. Umuwi na agad ako sa apartment. Baka sakaling nandoon na siya. Baka sakaling

Kira's POV Nang magising ako kinabukasan, wala na si Anthony sa tabi ko. Pagkatapos niya akong gawing parausan, aalis siya na parang walang nangyari. Bumangon ako kahit masakit at mabigat ang katawan ko. Dumiretso ako sa banyo para banlawan ang malagkit na halik ni Anthony sa katawan ko. Napadaing ako nang maramdaman ang pamamaga ng gitna ko. Nahihirapan akong maglakad, pero pinilit ko pa rin para makapasok sa trabaho. Tumawag ako sa ospital, nagtanong kung kumusta na ang kapatid ko. Pero nagulat ako nang sabihin ng doktor na maagang umalis si Ella. Makalipas ang isang oras mula nang magising si Ella, umalis ito sa silid niya nang hindi nagpapaalam. Gusto kong hanapin at puntahan si Ella, pero natatakot ako sa posibleng gawin ni Anthony. Ayokong bumalik kami sa pagiging baon sa utang at araw-araw pinupuntahan ng shark loaners na pinagkautangan namin noon. Kung mananatili ako sa puder ni Anthony at magagawa ko lahat ng gusto niya, mabubuhay ng matagal si Ella. Ngumiti ako n

Kira's POV "Kumakain ka pa ba, Kira? Ang payat-payat mo na. Mukhang nasobrahan yata ang paggamit ni Sir Anthony sa iyo," sarkastikong bungad ni Ashley pagpasok ko sa elevator. Tumayo lang ako nang tuwid. I adjusted my dress—isang bodycon na halos hindi na bagay sa corporate setting. Pero hindi na ako nagtanong kaninang umaga. Si Anthony mismo ang pumili at nagpilit isuot ko ito. Hindi ko siya sinagot. Hindi ko kailangan makipagsagutan sa kanya sa harap ng ibang empleyado. Sa likod niya, nandoon sina Marnie, Neil, at Ralph. Dati ko silang mga kaibigan—noong wala pa akong label na "babae ni Sir Anthony." Hindi sila nagsalita, pero bakas sa mga mata nilang aliw na aliw sila sa panlalait ni Ashley. Paglabas ng elevator, diretso akong naglakad papunta sa workstation ko. Hindi ko na ininda ang mga tingin ng mga tao. Nagpakalalim ako sa ginagawa kong report, kahit na bahagyang nanginginig ang kamay ko sa inis. Hindi pa man ako nakaka-relax, lumapit na naman si Ashley. Kasama pa ang dala

Kira’s POV Pinagpapawisan ang kamay ko habang nakaupo sa gilid ng mesa sa cafeteria, hinihintay na matapos ang klase ni Ella. Tumitingin ako sa relo kada ilang minuto. Ilang ulit ko ring sinilip ang pintuan ng cafeteria, baka sakaling lumabas na siya. Si Anthony naman ay nakaupo sa kabilang mesa, may kausap sa telepono, at halatang seryoso ang tono. Pinasadahan ko ng tingin ang paligid ng Eastview University. Dito rin ako nag-aral noon. Ibang-iba ang pakiramdam ngayon. Noon, estudyante lang ako na puno ng pangarap. Ngayon, nakabalik ako bilang isang ate na may responsibilidad. Sa awa ng Diyos, natapos ko ang kursong Architecture at nakahanap ng maayos na trabaho. Pero kahit gaano ka-stable ang trabaho ko, iba pa rin ang bigat ng problemang dala ni Ella nitong mga nakaraang buwan. Naputol ang pag-iisip ko nang makita ko siya. Nakayuko siya habang naglalakad, hawak ang bag sa isang balikat. Halata sa kilos niya na wala siya sa mood. Pero halos lumabas ang eyeballs ko nang biglang may

Anthony’s POV "Sir, on the way na po sa bahay ang inyong Lolo Roman at Tita Carmen. Gusto raw nilang makita ang asawa ninyo," sabi ni Niña sa kabilang linya. "What? Sa ganitong oras?" Tiningnan ko ang wall clock, alas-nuwebe na ng gabi. Umupo ako nang diretso sa kama at isinandal ang likod sa headboard. Binaba ko ang tawag. Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Kinuha ko agad ang polo at pantalon na nakasabit sa gilid ng cabinet. Habang nagsusuot, iniisip ko kung paano ko haharapin ‘to. Hindi ko puwedeng ipakitang hiwalay ang kuwarto namin ni Kira. Tumayo ako at nagtungo sa silid niya. Kumakatok pa lang ako, wala nang sumasagot, kaya pinihit ko ang seradura. Bumungad sa akin si Kira na mahimbing ang tulog, nakayakap sa unan niya. Huminga ako nang malalim. Kung hindi lang darating si Lolo, hindi ko siya gagalawin. Mas mabuti kung may distansya kami para hindi ako malito sa kung anong nararamdaman ko para sa kaniya. Pinagmasdan ko siya. Mukha talagang pagod. Bigla siyang gumalaw, at bag